एक दिवस सकाळीच प्रचिती ने अजिंक्य ला फोन केला आणि म्हणाली, “आज दहा वाजता न्यूज चॅनल बघ.. तुझ्यासाठी सरप्राइज आहे..” प्रचिती असं काय सरप्राइज देणार आहे हे अजिंक्य ला काही कळालं नाही. त्याने “ठिक आहे नक्की बघतो..” म्हणत उत्तर दिले. त्यालाही आता उत्सुकता लागली होतीच. पटापट आवरून तो शेताकडे चक्कर मारून आला आणि कधी एकदा …
परत मुंबईला जायचं म्हणून प्रचिती ने प्रोजेक्ट रिपोर्ट चे सगळे काम दुपारपर्यंत संपविले. अजिंक्य – “प्रचिती मॅडम, उद्या पासून तुम्ही इथे नसणार…ही रंगिबेरंगी फुले तुम्हाला खूप मिस करणार..एकदा नदीकाठी जाऊन येऊया का?… आठवडाभरात आम्हाला सगळ्यांना तुमची खरंच खूप सवय झाली…” प्रचिती – “अच्छा..फक्त ही फुलेच मिस करणार का मला…मलाही या फुलांची खूप आठवण येईल म्हणून …
अजिंक्य आणि प्रचिती नदीकिनारी पोहोचले. संथ वाहणारे नदीचे पाणी, आजुबाजुच्या झाडांवर पक्ष्यांची किलबिल, मंद वाहता गार वारा, वर निळेशार आकाश असं रम्य वातावरण बघताच प्रचिती मनोमन सुखावली. प्रचिती – “काय मस्त वाटतंय ना इथे..इतक्या जवळून पहिल्यांदाच नदी बघते आहे मी..आय जस्ट लव्ह इट..” तिने लगेच बॅग मधून कॅमेरा काढला आणि ते निसर्गसौंदर्य कॅमेरात कैद केलं. …
दारात अजिंक्य ची आई हातात ताट घेऊन उभी.. प्रचिती ने आईंना बघताच तिला जणू लक्ष्मीचा भास झाला.. उंचपुरा बांधा,नीट नेसलेली बारीक किनार असलेली कॉटनची साडी, कपाळावर इवलिशी लालचुटुक टिकली, दोन्ही खांद्यावर पदर, हातात आरतीचे ताट आणि प्रसन्न हसरा चेहरा. त्यांनी प्रचिती ला दारातच ओवाळून भाकरीचा तुकडा तिच्या अंगावरुन उतरवून दाराच्या बाजुला टाकला आणि हसतमुखाने …
“प्रचिती, अगं जाशील ना बरोबर तू एकटी? नाही म्हणजे अगदीच ग्रामीण भागात पहिल्यांदाच जाते आहेस ना म्हणून जरा काळजी वाटली..त्यात तिथे आठवडाभर राहणार, तेही परक्या घरी.. खाण्यापिण्याची नीट सोय होणार की नाही काय माहीत..” प्रचिती ची आई तिला काळजीच्या सुरात प्रश्न विचारत होती. “डोन्ट वरी माय डियर मॉम…मी अगदी व्यवस्थित जाऊन परत येते.. आणि तुला …