नैना धावपळ करीत रेल्वे प्लॅटफॉर्म वर पोहोचली पण बघते तर काय पावसामुळे प्लॅटफॉर्म गर्दीने इतके भरलेले की आता आठ वाजताची लोकल मिळण्याचे काही चिन्ह दिसत नव्हते. नैना ने चौफेर नजर फिरवली तर जो तो घरी पोहोचण्यासाठी लोकल येण्याच्या दिशेने बघत स्वतःची बॅग, पर्स सांभाळत लोकल पकडण्याच्या तयारीत. संततधार धो धो पाऊस सुरूच त्यामुळे वातावरण थंडगार झालेले.

सकाळपासून हा मुंबईतला मुसळधार पाऊस जरा सुद्धा थांबण्याचे नाव घेत नव्हता. नैना मनातच पुटपुटली, “तरी आई सकाळी म्हणाली होती..आज सुट्टी घे.. खूप पाऊस आहे..उगाच निघाले या पावसात बाहेर…आज तर इतकी गर्दी आहे की रात्र इथेच काढावी लागेल की काय देव जाणे…ऑटो, कॅब करावी तर तेही धोक्याचे..त्यात पैसै किती घेतील याचाही नेम नाही..”

तितक्यात लोकल येण्याची अनाउन्समेंट झाली आणि नैना भानावर आली. आजुबाजूने जो तो लोकल पकडण्याच्या नादात धक्के खात पुढे जात होता..बघता बघता लोकल आली आणि अर्धी गर्दी कशीबशी आत शिरून प्लॅटफॉर्म जरा श्वास घेण्या इतके मोकळे झाले…आईला एकदा फोन करून कळवावे म्हणून फोन हातात घेतला पण तो कधीच डिस्चार्ज होऊन बंद पडला होता. आता काय करावे, आई काळजी करेल म्हणून गोंधळलेली नैना काळजीत पडली. तितक्यात कुणीतरी आवाज दिला, ” हाय मिस नैना…”

नैना दचकून बघते तर तिच्याच ऑफिसमधला सुहास. तसं एकाच ऑफिसमध्ये असून कामाव्यतिरिक्त फारसं बोलणं कधी झालं नव्हतं त्याच्याशी पण आता या परिस्थितीत तो दिसताच कोण जाणे पण जरा बरं वाटलं आणि ती चेहऱ्यावर हास्य आणून म्हणाली, “हाय सुहास..तू इथे..”

सुहास – “हो..मी रोज इथूनच जातो पण जरा उशीरा..आठच्या लोकलला गर्दी होते म्हणून नऊच्या सुमारास निघतो पण आज पावसामुळे आधीच आलो..”

नैना – “बरं एक ना..मला एक मदत हवी आहे..तुझ्या फोन वरून मी घरी फोन करून कळवू का उशीर होईल म्हणून.. नाही तर आई बाबा काळजी करत बसतील.. प्लीज”

सुहास लगेच खिशातला मोबाईल काढून तिला देत , “हो नक्कीच..प्लीज काय त्यात ..”
नैना ने आईला फोन करून परिस्थिती कळविली शिवाय ऑफिसमधला सहकारी सोबत आहे तेव्हा काळजी करू नकोस असंही सांगितलं..”

तितक्यात दुसरी अनाउन्समेंट झाली, ” आठ वाजून वीस मिनिटांनी येणारी लोकल आज पावसामुळे उशीरा…”

“अरे बापरे.. उशीरा म्हणजे आता किती उशीरा काही खरं नाही.. रद्द सुद्धा होऊ शकते..” नैना काळजीच्या सुरात पुटपुटली.

सुहास तिला धीर देत म्हणाला, “डोन्ट वरी मिस नैना..मी आहे तुमच्या सोबतीला.. काही तरी मार्ग काढू आपण.. तुम्ही सुखरूप घरी पोहोचल्या शिवाय मी नाही जाणार घरी..मग तर झालं..”

रेल्वे रुळावर पाणी साचल्याने आता कदाचित आजची रात्र प्लॅटफॉर्म वर काढावी लागते की काय अशी शंका नैनाला सतत येत होती.

जरा विचारात मग्न असतानाच सुहास तिला म्हणाला, “इफ यू डोन्ट माईंड , आपण चहा घेऊया..तो तिकडे एक स्टॉल आहे..”

पावसात भिजून अंगात थंडी भरलेली असताना चहा ला ना काही कसं म्हणणार ना…नैना ने मानेनेच होकार दिला आणि जरा भूक सुद्धा लागली आहे..चहा सोबत वडापाव सुद्धा घेऊ म्हणत दोघेही त्या चहा स्टॉल च्या दिशेने निघाले.

सुहास स्टॉलवर वडापाव चहा सांगत असताना नैना त्याची पाठमोरी आकृती न्याहाळत होती. पावसाचे थेंब अंगावर पडल्याने ओल्या झालेल्या शर्ट मुळे त्याची पिळदार शरीरयष्टी स्पष्ट दिसत होती.

ऑफिसमध्ये नविन रूजू झालेला सुहास सगळ्या मुलींचा क्रश होता, नैना सुद्धा त्याच्या आकर्षक दिसण्यावर भाळली होतीच पण कामा व्यतिरिक्त दोघांचे फारसे कधी अवांतर बोलणे झाले नव्हते. तो अतिशय हुशार, कामात एकनिष्ठ मुलगा. ऑफिसमध्ये सगळ्यांशी मिळून मिसळून राहणारा , मदतीला धावणारा…त्याच्या सोबत अशा वातावरणात आज अडकल्याने नैना मनातून अस्वस्थ असली तरी एक आनंदाची लहर तिच्या मनात होतीच.

सुहास वडापाव घेऊन येताच ती भानावर आली, त्याच्या हातातून वडापाव घेताना त्याच्या बोटांचा झालेला स्पर्श तिला जाणवला तशीच कोण जाणे ती स्वतःशीच लाजली.

तो तिच्या चेहऱ्यावरचे भाव निरखत होता. दिसायला सुंदर, चाफेकळी नाक, गोरा वर्ण, उंच बांधा, लालचुटुक ओठ, मोकळे खांद्यापर्यंत केस, वार्‍याच्या झोताने मधूनच गालावर स्पर्श करणारी केसांची बट, पावसात भिजून थंडीमुळे अंगावर आलेला काटा सुद्धा सुहासच्या नजरेतून सुटला नाही. गर्द निळ्या रंगाचा कुर्ता पावसाने जरा भिजल्याने अगदी तिला चिकटून बसला होता, तिचा सुडौल बांधा, अर्धवट भिजलेली ती आज नेहमीपेक्षा जास्तच आकर्षक दिसत होती. कितीही मनाला आवरलं तरी सुहास ची नजर तिच्यावर स्थिरावत होती. दोघांची नजरानजर झाली की नैना मनोमन लाजत होती.

खरं तर पहिल्यांदा नैनाला बघितलं त्या क्षणी ती त्याला आवडली होती पण ऑफिसमध्ये रूजू होऊन त्याला जास्त दिवस काही झाले नव्हते आणि मैत्री करण्याचा चान्स काही मिळाला नव्हता. आज मात्र तिच्या सहवासात त्याला मनोमन आनंद झाला होता.

वडापाव चहा संपवून दोघेही एका बेंचवर जाऊन बसले. रात्रीचे अकरा वाजले होते पण एव्हाना त्यांच्या मार्गाने जाणारी एकही लोकल आली नव्हती. प्लॅटफॉर्म वर अजूनही बरेच प्रवाशी होते. नैनाला मात्र सुहासच्या सहवासात असल्याने सुरक्षीत असल्यासारखे वाटत होते. दोघांनी पहिल्यांदाच अशा मनसोक्त गप्पा मारल्या, एकमेकांविषयी जाणून घेतले. आजुबाजूच्या पावसाचा आवाज, गर्दीतल्या लोकांचा कलकलाट याचा त्यांना काहीही फरक पडत नव्हता.

जणू आजचा हा पाऊस दोघांची भेट घडवून यावी म्हणूनच बरसला होता…

जरा औपचारिक गप्पा मारल्यावर तिने अचानक विचारले , “काय मग तू इतका हॅंडसम, तुझी गर्लफ्रेंड तर नक्कीच असणार..”

तिच्या अशा प्रश्नाने तो जरा चकित झाला पण हसत उत्तरला, “कॉलेजमध्ये होती..पण ब्रेकअप झालं..आता तर लग्न सुद्धा झालं तिचं..तिच्या घरी चालणार नव्हतं लव्ह मॅरेज.. त्यामुळे कॉलेज संपलं आणि आमचं अफेअर पण संपलं.. ”

ते ऐकताच का कोण जाणे पण नैनाला हायसे वाटले..चला म्हणजे आपल्याला चान्स आहे असा विचार करत ती स्वतःशीच हसली.

त्यानेही तिला जरा घाबरतच विचारले, ” व्हाट अबाऊट यू…. तुमच्या आयुष्यात कुणी स्पेशल पर्सन आहे..?”

ती म्हणाली, “नाही… स्पेशल असा कुणी नाही… म्हणजे ज्याला मी आवडायची तो मला आवडत नव्हता आणि जो मला आवडायचा त्याला दुसरी कुणीतरी आवडायची. आणि हो..असं तुम्ही आम्ही नको म्हणू मला प्लीज.. खूप मोठी असल्यासारखं वाटतं…तूच म्हण..”

“ओके मिस नैना…” एक गोड स्माइल देत सुहास बोलला.

दोघेही एकमेकांना बघत हसले. दोघेही अगदी खूप जुने मित्र असल्यासारखे गप्पांमध्ये रंगले होते.

या क्षणी नैनाच्या मनात एकाच गाण्याने ताल धरला होता तो म्हणजे,

” या रिमझिम झिलमिल पाऊसधारा तनमन फुलवून जाती …..
सहवास तुझा मधुमास फुलांचा गंध सुखाचा हाती….
हा धुंद गार वारा, हा कोवळा शहारा… उजळून रंग आले, स्वच्छंद प्रितीचे…..

चिंब भिजलेले, रूप सजलेले बरसूनी आले रंग प्रितीचे………”

पुन्हा एकदा एक अनाउन्समेंट झाली आणि कितीतरी वेळ वाट बघितल्यावर एक लोकल येणार असल्याचं कळालं.

सुहासच्या मदतीने दोघेही गर्दीतून  मार्ग काढत कसेबसे लोकल मध्ये चढले. रात्रीचे साडेबारा वाजले होते. गर्दीत इतरांच्या धक्क्यातून नैनाला वाचवायला सुहास आपल्या दोन्ही हातांचे जणू सुरक्षाकवच बांधले होते. तिला सुद्धा त्याचं असं तिची काळजी घेणं आवडलं होतं. काही वेळाने लोकलमधील गर्दी कमी झाल्यावर दोघांना बसायला जागा मिळाली.

ती त्याला म्हणाली, ” थॅंक्यू सो मच..आज तू नसतास तर माझ्या जीवात जीव राहीला नसता..काळजीपोटी घरी आई बाबा आणि इकडे मी…खरंच खूप थॅंक्यू…”

तो त्यावर हसत म्हणाला,
“ओह…. formality…Come-on नैना…we are friends now..no sorry and no thank you…आणि हा…बरं झालं आज पावसात अडकलो आपण… मैत्री तर झाली… ऑफिसमध्ये तर कामामुळे बोलायला वेळ नसतो…आज पावसामुळे इतक्या गप्पा मारल्या आपण… नाही का…”

तिनेही गोड स्माइल देत त्याला प्रतिसाद दिला आणि म्हणाली…” खरंच …नको असताना पाऊस सुद्धा आज हवाहवासा वाटला…फक्त तुझ्यामुळे…”

ते ऐकताच सुहासच्या मनात लड्डू फुटला..

पुढचे स्टेशन आले, नैना उतरणार होती. सोबतच सुहास उतरला…त्याच स्टेशन तसं अजून एक स्टेशन पुढे पण इतक्या रात्री हिला एकटी कशी सोडणार ना…

त्याने स्टेशन बाहेर एक रिक्षा केली..नैना ला घरी सोडले आणि त्याच रिक्षातून तो घरी निघाला…

रात्री उशिरापर्यंत आज पहिल्यांदाच अशी ती अडकली होती तेही सुहासच्या सहवासात… काही केल्या तिला झोप लागत नव्हती…फोनवर त्याचा  पोहोचल्याचा मेसेज आला तसाच तिने रिप्लाय केला, “ग्रेट, गूड नाईट…उद्या भेटू…बाय..”

रात्रभर त्याच्याच विचारात ती गुंतलेली. सकाळी अर्धवट झोपेतून उठून ती ऑफिसला जायला तयार झाली..आई म्हणाली, ” अगं काल इतकी उशीरा आलीस…आज जाऊ नकोस…” पण सुहासला भेटल्याशिवाय आज तिला काही चैन पडणार नव्हते..पटकन आवरून ती आईला म्हणाली, “आई आज हाफ डे घेते…जास्त उशीर नाही करत पण काम आहे अगं..जावंच लागेल….”

आता सुहास आणि नैना यांची ऑफिसमध्ये चांगलीच गट्टी जमली, सोबतच चहा, नाश्ता , लंच…परत येताना एकाच वेळी एकाच लोकल मध्ये.. दोघेही एकमेकांच्या प्रेमात पडले होते..पण अजून कुणी प्रेम व्यक्त केलं नव्हतं…

असंच एक दिवस लोकल लेट झालेली…दोघेही लोकलची वाट बघत बसलेले…परत तशाच मनसोक्त गप्पा….सोबतीला पाऊस…गार गार वारा…सुहासने तिला त्या क्षणी प्लॅटफॉर्मवर प्रपोज केले… गुलाबांच्या फुलांऐवजी चहाचा कप तिच्या हातात देत तो म्हणाला,

“नैना, ती रात्र आठवते तुला..पहिलीच एकांत भेट आपली… त्यापूर्वी ओळख असून अनोळखी होतो आपण..तो पाऊस..तो गार वारा…याच ठिकाणी एकत्र चहा वडापाव खात आपल्या मैत्रीचा प्रवास सुरू झाला…तू खूप खास मैत्रीण आहेस माझी… खूप आवडतेस मला…आय लव्ह यू नैना…”

ती जणू याच शब्दांची वाट बघत होती…तशा‌ तर एकमेकांच्या भावना त्यांना कधीच कळाल्या होत्या पण आज शब्दातून व्यक्त झाल्या होत्या…

तिनेही लगेच लाजून उत्तर दिले “आय नो सुहास…आय हॅव सेम फिलिंगझ् फॉर यू..आय लव्ह यू टू…”

पुढचे काही सेकंद दोघेही स्तब्ध होऊन नजरेने बघत होते, ती लाजत होती आणि तो तिला न्याहाळत होता…

अशीच सुरवात झाली त्यांच्या प्रेमाच्या नात्याला…हे नातं हळूहळू बहरतचं गेलं…. दोघांनी एकत्र संसार थाटला…

आता जेव्हाही पाऊस येतो…. त्यावेळी दोघांनाही आठवण होते त्या प्लॅटफॉर्म ची जिथे त्यांच्या प्रेमाला  सुरूवात झाली…

आणि मग मनात अजूनही तेच गाणं गुणगुणायला होतं…

“चिंब भिजलेले, रूप सजलेले बरसूनी आले रंग प्रितीचे………”

ही प्रेमकथा कशी वाटली हे नक्की कळवा ?

मी लिहीलेली ही कथा माझ्या नावासह शेअर करायला माझी हरकत नाही.

© अश्विनी कपाळे गोळे

(फोटो गूगल वरून )

मेधा किचनमध्ये धावपळ करत विवेकचा डबा, चहा नाश्त्याची तयारी करत होती. विवेक आवरून डायनिंग टेबल कडे येत मेधा ला म्हणाला, “मेधा, झालं गं माझं.. उशीर झालाय आज जरा.. ऑफिसमध्ये नाश्ता करतो मी..चहा तेवढा आण..”
मेधा किचन मधून नाश्ता चहा ट्रे मध्ये घेऊन येत म्हणाली, “अहो, सगळं तयार आहे..पटकन खाऊन घ्या..”

विवेकची नजर मेधा वर पडली तोच क्षणभर तो तिला बघतच राहिला. न्हाऊन आल्यावरचे ते सौंदर्य अजूनही तितकेच टवटवीत, तिच्या चेहऱ्यावर लटकणार्‍या केसांची बट, ते बोलके डोळे, नाजूक गुलाबी ओठ, चाफेकळी नाक, गव्हाळ वर्ण पण नाकी डोळी तरतरीत, तिचा प्रसन्न प्रेमळ चेहरा, तिने चोपून नेसलेली लाल काळया रंगाची साडी, तिला अजूनच शोभून दिसत होती. विवेक तिला बघताच म्हणाला ” ब्युटिफुल…”

ती लाजतच हातातला ट्रे डायनिंग टेबल वर ठेवत त्याची नजर चुकवत म्हणाली, ” नाश्ता करून घ्या पटकन…चहा पण गार होईल‌…उशीर सुद्धा झालाय ना..”

विवेक मात्र अजूनही तिलाच न्याहाळत होता, तिला बघतच म्हणाला, “तू म्हणशील तर आज नाही जात ऑफिसला..काल रात्री आई बाबा भाऊ परत गेलेत..आज आपण दोघेच घरात…बोल काय म्हणतेस..नको का जाऊ मी…”

मेधा चोरून त्याला बघताच दोघांची नजरानजर झाली आणि ती लाजून चेहऱ्यावर हास्य आणून नजर दुसरीकडे फिरवत म्हणाली, “पटकन आवरा.. खूप सुट्ट्या झाल्या आहेत लग्नाच्या वेळी..”
विवेक नाश्त्याची प्लेट हातात घेत उत्तरला, “छे बुआ..तुला रोमॅंटिक होऊन विचारलं काय नी तू तर मला पळवून लावले..”

ती फक्त गालातल्या गालात गोड हसत राहिली.
चहाचा घोट घेत विवेक तिला म्हणाला , “आता आपण दोघेच असणार ना इकडे मग तू साडी ऐवजी ड्रेस घातला तरी चालेल.. तशी साडीत तू अप्रतिम दिसतेस…”
मेधाने मान हलवून त्याला ड्रेस घालण्यासाठी होकार दिला.
विवेक ऑफिसला निघाला.

मेधा आणि विवेकचे नुकतेच लग्न झालेले. मेधा ग्रामीण वातावरणात, एकत्र कुटुंबात वाढलेली. तालुक्याला तीने ग्रॅज्युएशन पूर्ण केले आणि लगेच आत्याने विवेकचे स्थळ आणले. विवेक शहरात वाढलेला, जरा मॉडर्न विचारांचा, कंपनीत चांगल्या पदावर नोकरीला. दोघे भाऊ, आई वडील असं चौकोनी कुटुंब.  शहरी वातावरण बघून त्याला नेहमी वाटायचं आपली बायको अशीच मस्त मॉडर्न असावी. मेधाचे स्थळ त्याने पहिले नाकारले होते पण आई बाबांच्या आग्रहाखातर तो कांदेपोहे कार्यक्रम अर्थातच तिला बघायला जाण्यासाठी तयार झाला. बघून यायचे आणि काही तरी कारण सांगून तिला नकार द्यायचा असं त्याने मनात ठरवलं होतं पण झालं वेगळंच.

विवेक घरच्यांसोबत मेधाला बघायला गेला. दारात रेखाटलेली अप्रतिम रांगोळी बघताच नकळत तो पुटपुटला, “व्वा..काय सुरेख रांगोळी आहे..”
मेधाचे वडील लगेच म्हणाले, “अहो विवेकराव, आमच्या मेधाने काढली आहे रांगोळी.. खूप छान रांगोळी काढते ती.. पेंटिंग सुद्धा मस्त करते…”
मेधाच्या घरच्यांनी पाहुण्यांची जोरात सरबराई केली. सगळे गप्पा मारण्यात व्यस्त असताना विवेक हॉलमध्ये लावलेल्या पेंटिंग न्याहाळत होता, मनोमन विचार करत होता “बापरे..काय कला आहे हातात…मला वाटायचं गावात राहणाऱ्या मुलींना काहीच येत नाही.. मध्येच तो स्वतः शीच हसला..”
मेधाचे वडील तिच्या आईला म्हणाले “मेधाला बोलावं अगं चहा घेऊन..” त्यांच्या बोलण्याने तो भानावर आला. इतकी सुंदर कला हातात असलेली मेधा कशी दिसते याची आता त्याला आतुरता होती. तिला नकार द्यायचा असं ठरवल्यामुळे पूर्वी त्याने तिचा फोटो सुद्धा बघितला नव्हता.

मेधा हातात चहाचा ट्रे हातात घेऊन बाहेर आली, उंच सडपातळ बांधा, गुलबक्षी रंगाची जरीकाठी अगदी व्यवस्थित नेसलेली साडी, चेहऱ्यावर जराही मेकअप नसून केवळ नैसर्गिक सौंदर्य, तेजस्वी चेहरा, अर्धवट मागे घेऊन बांधलेले केस, कपाळावर इवलिशी टिकली, कानात मोत्याच्या कुड्या, नाजुक मानेवरून खाली आलेला मोत्यांचा नेकलेस, हातात साडीला शोभेल अशा मॅचिंग बांगड्या. एखादी मराठी अभिनेत्री हिच्या पुढे फिकी पडेल अशी ती दिसत होती.
ती जशीच लाजत लाजत समोर आली तसाच विवेक तिला एकटक बघत मनातच म्हणाला, ” ब्युटिफुल.. जितकी सुंदर कला हातात तितकंच सुंदर सौंदर्य..आता नकार द्यायचा की नाही कळत नाहीये..”

घरच्यांनी मेधाला काही प्रश्न विचारले आणि दोघांना एकट्यात काही बोलायचे असेल तर अंगणातल्या बागेत बसायला पाठविले. मेधाच्या पाठोपाठ विवेक अंगणात आला. गेट मधून आत आल्यावर दोन्ही बाजूला मस्त सजवलेली बाग, मधून घरात जायला रस्ता. बागेत दोघांसाठी दोन खुर्च्या आधीच ठेवलेल्या होत्या. पूर्ण घराभोवती कुंपण त्यामुळे बाहेरून आतले सहसा दिसत नव्हते. अंगणाच्या मधोमध रांगोळी सगळं बघून विवेक परत एकदा म्हणाला, “खरंच अप्रतिम रांगोळी, पेंटिंग्ज पण मस्तच आहेत बरं का.. आणि ही बाग.. म्हणजे मला वाटलं नव्हतं गावात इतकं छान घर , बाग असू शकते..”

मेधा बागेकडे बघत म्हणाली, ” थॅंक्यू….
बाबा आणि मी मिळून ही बाग सजविली आहे..मला खूप आवडते बाग.. फुला फळांची झाडे..”

“ओह.. इंटरेस्टिंग..इतक्या प्रकारचे गुलाब तर मी पहिल्यांदाच बघतोय..मस्त मेन्टेन केली आहे खरंच तुम्ही ही बाग..आय लाईक इट..बाय द वेळ..मी विवेक.. असं म्हणत त्याने हात पुढे केला..”

तिने साडीचा पदर हातात घेत त्याच्या हाताकडे नुसताच एक कटाक्ष टाकला. त्याला ते लक्षात येताच हात मागे घेत तो म्हणाला, “ओह सो सॉरी..बरं आपण बसूया..तुम्हाला काही विचारायचं असेल मला‌ तर विचारू शकता..”
ती त्यावर लाजतच म्हणाली, “मला काही सुचत नाही आहे.. पण तुम्हाला काही विचारायचं..”

तो विचार करत म्हणाला, “खरं पाहिलं तर मलाही अशा वेळी काय बोलावं कळत नाही आहे..आता तुमचे छंद मला कळालेच आहे..बाग, रांगोळी, पेंटिंग्ज बघून.. मला मात्र यातलं काही येत नाही..पण वाचन करायला खूप आवडतं.. तुम्हाला आवडत का वाचायला..”

ती लगेच म्हणाली, ” William Shakespeare ह्यांचे बरेच novels मी वाचलेत.. हिंदी, मराठीही भरपूर साहित्य नेहमी वाचते मी..”

ते ऐकताच विवेकला अजून एक धक्का बसला..तो आश्चर्य चकित होऊन म्हणाला, “काय सांगता..तुम्ही इंग्लिश साहित्य सुद्धा वाचता.. सॉरी पण मला‌ वाटलं…”

पुढे त्याला काय म्हणायचे तिला कदाचित कळालं, ती म्हणाली, “हो मला सगळंच वाचायला आवडतं इंग्लिश, हिंदी, मराठी ..”

आता मात्र विवेकला खात्री पटली की गावात राहणाऱ्या मुलींविषयी आपला मोठा गैरसमज होता, त्यांच्यातल्या कला, हुशारीला योग्य मार्गदर्शन, संधी मिळत नसेल म्हणून कदाचित त्या मागे पडतात पण शहरात राहणारेच हुशार, कलावंत, रसिक असतात असं नक्कीच नाहीये..
दोघांनी बराच वेळ गप्पा मारल्या, मेधा लाजत लाजत एखादं वाक्य बोलत होती आणि विवेक मात्र एक एक विषय काढत गप्पा मारत होता.

आता विवेकचा नकार द्यायचा विचार बदलला. घरी आल्यावर त्याला सतत तिचा चेहरा, ती बाग, रांगोळी, पेंटिंग्ज, त्या साहित्यिक विषयावर असलेली तिची सखोल माहिती सगळं आठवत होते, खरं तर सगळं काही डोळ्यासमोर दिसत होते.
आई बाबांना त्याने त्याचा होकार सांगितला.

दोघांचे महिनाभरात लग्न आटोपले. विवेकचे आई-वडील भाऊ दुसऱ्या शहरात तर विवेक नोकरी निमित्त दुसरीकडे राहायला होता. नविन लग्नानंतर नविन घर सेट करायला म्हणून सगळेच मेधा विवेक सोबत आलेले. विवेकची सुट्टी संपली आणि तो कामावर रूजू झाला. दोन दिवसांनी आई बाबा भाऊ सुद्धा परत गेले. आता घरात दोघेच राजाराणी..आज पहिलीच सकाळ दोघांची एकत्र एकांतात… ( जी कथेच्या सुरवातीला वर्णन केली आहे )

विवेक ऑफिसला गेल्यावर मेधाने घर सजवायला घेतलं. सवयीप्रमाणे मंद आवाजात रेडिओ वर गाणे सुरू होते, त्यामुळे कसं एकटेपणा जाणवत नाही शिवाय कामाचा उत्साह टिकून राहते असं तिचं मत.
एक एक‌ गोष्ट अगदी विचारपूर्वक मांडणी  करीत तिने सर्वात आधी हॉल सजवला. तिच्या हाताने बनवलेली पेंटिंग जी रुखवंतात सोबत आणलेली ती हॉलमध्ये मुख्य भिंतीवर अगदी शोभून दिसत होती. बाल्कनीत छान बाग करायची म्हणून मनातच प्लॅनिंग सुरू होते. दिवसभर मोठ्या हौसेने घर सजविताना एक नजर मात्र घड्याळाकडे लागली होती. कधी एकदा विवेक घरी येणार असं तिला झालं होतं. सायंकाळी लवकरच स्वयंपाक आवरून फ्रेश होऊन ती विवेकची  वाट बघत होती.
दारावरची बेल वाजली तशीच ओढणी सावरत तिने दार उघडले.
तिला बघताच विवेक म्हणाला, “काय राणीसाहेब, सकाळी शब्द काढला नाही की तुम्ही ड्रेस घालून तयार…छान दिसते आहेस..”
ती लाजत थॅंक्यू म्हणाली.
हॉलमध्ये येताच विवेक म्हणाला “क्या बात है..किती छान सजवलंं तू….ती पेंटिंग बघून मला आपला कांदेपोहे कार्यक्रम आठवला… काय कला आहे तुझ्या हातात.. आणि हो भाजी एकदम झकास झालेली बरं का.. सगळ्यांनी कौतुक केलं आज भाजीचं.. आम्ही सगळे मिळून खातो ना डबा तेव्हा टेस्ट केलेली सगळ्यांनी…तितकंच मला चिडवलही..”
असं भरभरून कौतुक ऐकताना ती मनोमन खूप आनंदी होत होती. ती पाण्याचा ग्लास घेऊन त्याच्याजवळ आली तसंच ग्लास हातात घेत दुसऱ्या हाताने त्याने तिला मिठीत ओढले. ती लाजून चूर झाली.

मंद आवाजात गाणे सुरू होते,

” कुछ ना कहो, कुछ भी ना कहो
क्या कहना है, क्या सुनना है
मुझको पता है, तुमको पता है
समय का ये पल, थम सा गया है
और इस पल में, कोई नहीं है
बस एक मैं हूँ, बस एक तुम हो
कुछ ना कहो, कुछ भी ना कहो…”

असाच गोड्या गुलाबीने दोघांचा संसार सुरु झाला.
मेधा ने नोकरी करण्याची इच्छा त्याला बोलून दाखवली. त्याने तिच्यातल्या कलेचा मान राखत तिला स्वतःचे “पेंटिंग्ज क्लासेस” सुरू करण्यासाठी पुरेपूर मदत केली. हळूहळू तिला त्यात यश मिळाले, चांगला प्रतिसाद मिळाला. सोबतच तिने बनविलेल्या पेंटिंग्ज विवेकच्या मदतीने ऑनलाईन विकायला सुरुवात केली. तिचा या सगळ्यात छान वेळ जाऊ लागला शिवाय त्यातून पैसाही मिळायला लागला.

आज‌ त्यांची पहिली मॅनेज अॅनिव्हर्सरी होती. कामाच्या भाराने विवेक ला सुट्टी मिळाली नाही पण सायंकाळी लवकर घरी यायच ठरवून तो ऑफिसमध्ये गेला. परत निघताना त्याचा फोन आला तशीच मेधा सगळी तयारी नीट झाली की नाही यावर कटाक्ष टाकू लागली.  मेधाने मस्त घरात वेगवेगळ्या गुलाबांच्या फुलांचे गुच्छ, पाकळ्या, मेणबत्त्या, दोघांचे फोटो हॉल आणि बेडरूममध्ये लावून रोमॅंटिक वातावरण तयार केले. छान लाल रंगाचा लॉंग वनपीस घालून ती तयार झाली. त्याच्या आवडीचा मेन्यू बनवून डायनिंग सजवित कॅंडल लाइट डिनर ची तयारी अगदी मस्त केली.
हॉलमध्ये केक, गुलाबांच्या फुलांचा गुच्छ टेबलावर ठेवला.

बेल वाजली तशीच लाजत जाऊन दार उघडले. विवेक ला एक सुंदर अप्सरा समोर असल्याचा क्षणभर भास झाला, घरातून येणारा एक मनमोहक सुगंध दरवळत त्याला प्रफुल्लित करत होता. तो घरात येताच सगळी तयारी बघताक्षणी त्याला कौतुकास्पद शब्द सुचत नव्हते. तिच्या डोळ्यात बघत तिला सुंदर नेकलेस, गुलाबांच्या फुलांचा गुच्छ गिफ्ट देत म्हणाला ,” हॅपी अॅनिव्हर्सरी मेधा..आय लव्ह यू…”
तिने ते हातात घेत रिप्लाय दिला ,”हॅपी अॅनिव्हर्सरी..आय लव्ह यू टू…”

तो फ्रेश होऊन आला. तिच्या मेहनतीने केलेल्या सजावटीचे मनातून कौतुक केले.. दोघांनी रोमॅंटिक गाणे लाऊन मस्त कॅंडल लाइट डिनर केला.. नंतर तिचा हात हातात घेत तिला युरोप ट्रीप चे तिकीट दिले आणि म्हणाला, “लग्नानंतर सुट्टया अभावी  आपला हनीमून राहिला ना..आता जाऊयात…लवकरच तयारीला लागायचं आहे..”

तिला एखादं स्वप्न बघितल्या सारखे वाटत होते.  आनंद कसा व्यक्त करावा तिला कळत नव्हतं. त्याच्या मिठीत शिरून ती भावना, आनंद व्यक्त करीत होती. त्यानेही तिला घट्ट मिठी मारली.

त्या रोमॅंटिक वातावरणात गाणेही तसेच सुरू झाले,

” तेरे बिना जिया जाए ना ……
बिन तेरे तेरे बिन साजना ……
साँस में साँस आए ना तेरे बिना …

जब भी ख़यालों में तू आए मेरे बदन से ख़ुश्बू आए महके बदन में रहा न जाए रहा जाए ना तेरे बिना … ”

एकेकाळी नकार दर्शविण्याचे प्लॅनिंग करून मेधाला बघायला गेलेला विवेक आता तिच्या प्रेमळ रेशमी बंधनात अडकला. लग्नानंतर दिवसेंदिवस दोघांचे रेशमी बंध अजूनच घट्ट होत गेले.

अशी ही दोघांची गोड प्रेमकथा कशी वाटली हे कळवायला विसरू नका

 

कथा नावासह शेअर करायला हरकत नाही.

© अश्विनी कपाळे गोळे