Month: July 2019

  • चिंब भिजलेले…(प्लॅटफॉर्मवरची लव्ह स्टोरी )

    नैना धावपळ करीत रेल्वे प्लॅटफॉर्म वर पोहोचली पण बघते तर काय पावसामुळे प्लॅटफॉर्म गर्दीने इतके भरलेले की आता आठ वाजताची लोकल मिळण्याचे काही चिन्ह दिसत नव्हते. नैना ने चौफेर नजर फिरवली तर जो तो घरी पोहोचण्यासाठी लोकल येण्याच्या दिशेने बघत स्वतःची बॅग, पर्स सांभाळत लोकल पकडण्याच्या तयारीत. संततधार धो धो पाऊस सुरूच त्यामुळे वातावरण थंडगार झालेले.

    सकाळपासून हा मुंबईतला मुसळधार पाऊस जरा सुद्धा थांबण्याचे नाव घेत नव्हता. नैना मनातच पुटपुटली, “तरी आई सकाळी म्हणाली होती..आज सुट्टी घे.. खूप पाऊस आहे..उगाच निघाले या पावसात बाहेर…आज तर इतकी गर्दी आहे की रात्र इथेच काढावी लागेल की काय देव जाणे…ऑटो, कॅब करावी तर तेही धोक्याचे..त्यात पैसै किती घेतील याचाही नेम नाही..”

    तितक्यात लोकल येण्याची अनाउन्समेंट झाली आणि नैना भानावर आली. आजुबाजूने जो तो लोकल पकडण्याच्या नादात धक्के खात पुढे जात होता..बघता बघता लोकल आली आणि अर्धी गर्दी कशीबशी आत शिरून प्लॅटफॉर्म जरा श्वास घेण्या इतके मोकळे झाले…आईला एकदा फोन करून कळवावे म्हणून फोन हातात घेतला पण तो कधीच डिस्चार्ज होऊन बंद पडला होता. आता काय करावे, आई काळजी करेल म्हणून गोंधळलेली नैना काळजीत पडली. तितक्यात कुणीतरी आवाज दिला, ” हाय मिस नैना…”

    नैना दचकून बघते तर तिच्याच ऑफिसमधला सुहास. तसं एकाच ऑफिसमध्ये असून कामाव्यतिरिक्त फारसं बोलणं कधी झालं नव्हतं त्याच्याशी पण आता या परिस्थितीत तो दिसताच कोण जाणे पण जरा बरं वाटलं आणि ती चेहऱ्यावर हास्य आणून म्हणाली, “हाय सुहास..तू इथे..”

    सुहास – “हो..मी रोज इथूनच जातो पण जरा उशीरा..आठच्या लोकलला गर्दी होते म्हणून नऊच्या सुमारास निघतो पण आज पावसामुळे आधीच आलो..”

    नैना – “बरं एक ना..मला एक मदत हवी आहे..तुझ्या फोन वरून मी घरी फोन करून कळवू का उशीर होईल म्हणून.. नाही तर आई बाबा काळजी करत बसतील.. प्लीज”

    सुहास लगेच खिशातला मोबाईल काढून तिला देत , “हो नक्कीच..प्लीज काय त्यात ..”
    नैना ने आईला फोन करून परिस्थिती कळविली शिवाय ऑफिसमधला सहकारी सोबत आहे तेव्हा काळजी करू नकोस असंही सांगितलं..”

    तितक्यात दुसरी अनाउन्समेंट झाली, ” आठ वाजून वीस मिनिटांनी येणारी लोकल आज पावसामुळे उशीरा…”

    “अरे बापरे.. उशीरा म्हणजे आता किती उशीरा काही खरं नाही.. रद्द सुद्धा होऊ शकते..” नैना काळजीच्या सुरात पुटपुटली.

    सुहास तिला धीर देत म्हणाला, “डोन्ट वरी मिस नैना..मी आहे तुमच्या सोबतीला.. काही तरी मार्ग काढू आपण.. तुम्ही सुखरूप घरी पोहोचल्या शिवाय मी नाही जाणार घरी..मग तर झालं..”

    रेल्वे रुळावर पाणी साचल्याने आता कदाचित आजची रात्र प्लॅटफॉर्म वर काढावी लागते की काय अशी शंका नैनाला सतत येत होती.

    जरा विचारात मग्न असतानाच सुहास तिला म्हणाला, “इफ यू डोन्ट माईंड , आपण चहा घेऊया..तो तिकडे एक स्टॉल आहे..”

    पावसात भिजून अंगात थंडी भरलेली असताना चहा ला ना काही कसं म्हणणार ना…नैना ने मानेनेच होकार दिला आणि जरा भूक सुद्धा लागली आहे..चहा सोबत वडापाव सुद्धा घेऊ म्हणत दोघेही त्या चहा स्टॉल च्या दिशेने निघाले.

    सुहास स्टॉलवर वडापाव चहा सांगत असताना नैना त्याची पाठमोरी आकृती न्याहाळत होती. पावसाचे थेंब अंगावर पडल्याने ओल्या झालेल्या शर्ट मुळे त्याची पिळदार शरीरयष्टी स्पष्ट दिसत होती.

    ऑफिसमध्ये नविन रूजू झालेला सुहास सगळ्या मुलींचा क्रश होता, नैना सुद्धा त्याच्या आकर्षक दिसण्यावर भाळली होतीच पण कामा व्यतिरिक्त दोघांचे फारसे कधी अवांतर बोलणे झाले नव्हते. तो अतिशय हुशार, कामात एकनिष्ठ मुलगा. ऑफिसमध्ये सगळ्यांशी मिळून मिसळून राहणारा , मदतीला धावणारा…त्याच्या सोबत अशा वातावरणात आज अडकल्याने नैना मनातून अस्वस्थ असली तरी एक आनंदाची लहर तिच्या मनात होतीच.

    सुहास वडापाव घेऊन येताच ती भानावर आली, त्याच्या हातातून वडापाव घेताना त्याच्या बोटांचा झालेला स्पर्श तिला जाणवला तशीच कोण जाणे ती स्वतःशीच लाजली.

    तो तिच्या चेहऱ्यावरचे भाव निरखत होता. दिसायला सुंदर, चाफेकळी नाक, गोरा वर्ण, उंच बांधा, लालचुटुक ओठ, मोकळे खांद्यापर्यंत केस, वार्‍याच्या झोताने मधूनच गालावर स्पर्श करणारी केसांची बट, पावसात भिजून थंडीमुळे अंगावर आलेला काटा सुद्धा सुहासच्या नजरेतून सुटला नाही. गर्द निळ्या रंगाचा कुर्ता पावसाने जरा भिजल्याने अगदी तिला चिकटून बसला होता, तिचा सुडौल बांधा, अर्धवट भिजलेली ती आज नेहमीपेक्षा जास्तच आकर्षक दिसत होती. कितीही मनाला आवरलं तरी सुहास ची नजर तिच्यावर स्थिरावत होती. दोघांची नजरानजर झाली की नैना मनोमन लाजत होती.

    खरं तर पहिल्यांदा नैनाला बघितलं त्या क्षणी ती त्याला आवडली होती पण ऑफिसमध्ये रूजू होऊन त्याला जास्त दिवस काही झाले नव्हते आणि मैत्री करण्याचा चान्स काही मिळाला नव्हता. आज मात्र तिच्या सहवासात त्याला मनोमन आनंद झाला होता.

    वडापाव चहा संपवून दोघेही एका बेंचवर जाऊन बसले. रात्रीचे अकरा वाजले होते पण एव्हाना त्यांच्या मार्गाने जाणारी एकही लोकल आली नव्हती. प्लॅटफॉर्म वर अजूनही बरेच प्रवाशी होते. नैनाला मात्र सुहासच्या सहवासात असल्याने सुरक्षीत असल्यासारखे वाटत होते. दोघांनी पहिल्यांदाच अशा मनसोक्त गप्पा मारल्या, एकमेकांविषयी जाणून घेतले. आजुबाजूच्या पावसाचा आवाज, गर्दीतल्या लोकांचा कलकलाट याचा त्यांना काहीही फरक पडत नव्हता.

    जणू आजचा हा पाऊस दोघांची भेट घडवून यावी म्हणूनच बरसला होता…

    जरा औपचारिक गप्पा मारल्यावर तिने अचानक विचारले , “काय मग तू इतका हॅंडसम, तुझी गर्लफ्रेंड तर नक्कीच असणार..”

    तिच्या अशा प्रश्नाने तो जरा चकित झाला पण हसत उत्तरला, “कॉलेजमध्ये होती..पण ब्रेकअप झालं..आता तर लग्न सुद्धा झालं तिचं..तिच्या घरी चालणार नव्हतं लव्ह मॅरेज.. त्यामुळे कॉलेज संपलं आणि आमचं अफेअर पण संपलं.. ”

    ते ऐकताच का कोण जाणे पण नैनाला हायसे वाटले..चला म्हणजे आपल्याला चान्स आहे असा विचार करत ती स्वतःशीच हसली.

    त्यानेही तिला जरा घाबरतच विचारले, ” व्हाट अबाऊट यू…. तुमच्या आयुष्यात कुणी स्पेशल पर्सन आहे..?”

    ती म्हणाली, “नाही… स्पेशल असा कुणी नाही… म्हणजे ज्याला मी आवडायची तो मला आवडत नव्हता आणि जो मला आवडायचा त्याला दुसरी कुणीतरी आवडायची. आणि हो..असं तुम्ही आम्ही नको म्हणू मला प्लीज.. खूप मोठी असल्यासारखं वाटतं…तूच म्हण..”

    “ओके मिस नैना…” एक गोड स्माइल देत सुहास बोलला.

    दोघेही एकमेकांना बघत हसले. दोघेही अगदी खूप जुने मित्र असल्यासारखे गप्पांमध्ये रंगले होते.

    या क्षणी नैनाच्या मनात एकाच गाण्याने ताल धरला होता तो म्हणजे,

    ” या रिमझिम झिलमिल पाऊसधारा तनमन फुलवून जाती …..
    सहवास तुझा मधुमास फुलांचा गंध सुखाचा हाती….
    हा धुंद गार वारा, हा कोवळा शहारा… उजळून रंग आले, स्वच्छंद प्रितीचे…..

    चिंब भिजलेले, रूप सजलेले बरसूनी आले रंग प्रितीचे………”

    पुन्हा एकदा एक अनाउन्समेंट झाली आणि कितीतरी वेळ वाट बघितल्यावर एक लोकल येणार असल्याचं कळालं.

    सुहासच्या मदतीने दोघेही गर्दीतून  मार्ग काढत कसेबसे लोकल मध्ये चढले. रात्रीचे साडेबारा वाजले होते. गर्दीत इतरांच्या धक्क्यातून नैनाला वाचवायला सुहास आपल्या दोन्ही हातांचे जणू सुरक्षाकवच बांधले होते. तिला सुद्धा त्याचं असं तिची काळजी घेणं आवडलं होतं. काही वेळाने लोकलमधील गर्दी कमी झाल्यावर दोघांना बसायला जागा मिळाली.

    ती त्याला म्हणाली, ” थॅंक्यू सो मच..आज तू नसतास तर माझ्या जीवात जीव राहीला नसता..काळजीपोटी घरी आई बाबा आणि इकडे मी…खरंच खूप थॅंक्यू…”

    तो त्यावर हसत म्हणाला,
    “ओह…. formality…Come-on नैना…we are friends now..no sorry and no thank you…आणि हा…बरं झालं आज पावसात अडकलो आपण… मैत्री तर झाली… ऑफिसमध्ये तर कामामुळे बोलायला वेळ नसतो…आज पावसामुळे इतक्या गप्पा मारल्या आपण… नाही का…”

    तिनेही गोड स्माइल देत त्याला प्रतिसाद दिला आणि म्हणाली…” खरंच …नको असताना पाऊस सुद्धा आज हवाहवासा वाटला…फक्त तुझ्यामुळे…”

    ते ऐकताच सुहासच्या मनात लड्डू फुटला..

    पुढचे स्टेशन आले, नैना उतरणार होती. सोबतच सुहास उतरला…त्याच स्टेशन तसं अजून एक स्टेशन पुढे पण इतक्या रात्री हिला एकटी कशी सोडणार ना…

    त्याने स्टेशन बाहेर एक रिक्षा केली..नैना ला घरी सोडले आणि त्याच रिक्षातून तो घरी निघाला…

    रात्री उशिरापर्यंत आज पहिल्यांदाच अशी ती अडकली होती तेही सुहासच्या सहवासात… काही केल्या तिला झोप लागत नव्हती…फोनवर त्याचा  पोहोचल्याचा मेसेज आला तसाच तिने रिप्लाय केला, “ग्रेट, गूड नाईट…उद्या भेटू…बाय..”

    रात्रभर त्याच्याच विचारात ती गुंतलेली. सकाळी अर्धवट झोपेतून उठून ती ऑफिसला जायला तयार झाली..आई म्हणाली, ” अगं काल इतकी उशीरा आलीस…आज जाऊ नकोस…” पण सुहासला भेटल्याशिवाय आज तिला काही चैन पडणार नव्हते..पटकन आवरून ती आईला म्हणाली, “आई आज हाफ डे घेते…जास्त उशीर नाही करत पण काम आहे अगं..जावंच लागेल….”

    आता सुहास आणि नैना यांची ऑफिसमध्ये चांगलीच गट्टी जमली, सोबतच चहा, नाश्ता , लंच…परत येताना एकाच वेळी एकाच लोकल मध्ये.. दोघेही एकमेकांच्या प्रेमात पडले होते..पण अजून कुणी प्रेम व्यक्त केलं नव्हतं…

    असंच एक दिवस लोकल लेट झालेली…दोघेही लोकलची वाट बघत बसलेले…परत तशाच मनसोक्त गप्पा….सोबतीला पाऊस…गार गार वारा…सुहासने तिला त्या क्षणी प्लॅटफॉर्मवर प्रपोज केले… गुलाबांच्या फुलांऐवजी चहाचा कप तिच्या हातात देत तो म्हणाला,

    “नैना, ती रात्र आठवते तुला..पहिलीच एकांत भेट आपली… त्यापूर्वी ओळख असून अनोळखी होतो आपण..तो पाऊस..तो गार वारा…याच ठिकाणी एकत्र चहा वडापाव खात आपल्या मैत्रीचा प्रवास सुरू झाला…तू खूप खास मैत्रीण आहेस माझी… खूप आवडतेस मला…आय लव्ह यू नैना…”

    ती जणू याच शब्दांची वाट बघत होती…तशा‌ तर एकमेकांच्या भावना त्यांना कधीच कळाल्या होत्या पण आज शब्दातून व्यक्त झाल्या होत्या…

    तिनेही लगेच लाजून उत्तर दिले “आय नो सुहास…आय हॅव सेम फिलिंगझ् फॉर यू..आय लव्ह यू टू…”

    पुढचे काही सेकंद दोघेही स्तब्ध होऊन नजरेने बघत होते, ती लाजत होती आणि तो तिला न्याहाळत होता…

    अशीच सुरवात झाली त्यांच्या प्रेमाच्या नात्याला…हे नातं हळूहळू बहरतचं गेलं…. दोघांनी एकत्र संसार थाटला…

    आता जेव्हाही पाऊस येतो…. त्यावेळी दोघांनाही आठवण होते त्या प्लॅटफॉर्म ची जिथे त्यांच्या प्रेमाला  सुरूवात झाली…

    आणि मग मनात अजूनही तेच गाणं गुणगुणायला होतं…

    “चिंब भिजलेले, रूप सजलेले बरसूनी आले रंग प्रितीचे………”

    ही प्रेमकथा कशी वाटली हे नक्की कळवा ?

    मी लिहीलेली ही कथा माझ्या नावासह शेअर करायला माझी हरकत नाही.

    © अश्विनी कपाळे गोळे

    (फोटो गूगल वरून )

  • तू तू मैं मैं पण तरीही तू आणि मी ( प्रेमकथा ) – भाग दुसरा ( अंतिम)

    मागच्या भागात आपण पाहीले की शिवानी आणि रोहित दोघे फॅमिली फ्रेंड असून घरच्यांच्या मदतीने दोघे लग्नाच्या विचाराने एकमेकांना भेटण्याचे ठरते. रोहीत वेळेत न पोहोचल्याने शिवानी रागारागाने घरी निघून जाते. त्याच्या फोनला सुद्धा उत्तर देत नाही. आता शिवानी चा राग शांत करण्यासाठी रोहीत मनात काही तरी प्लॅनिंग करायचे ठरवतो. आता पुढे.

    रोहीतने शिवानीला फोन मेसेज करून बोलण्याचा खूप प्रयत्न केला पण ती उत्तर देत नव्हती. रोहीतला ती आवडत असल्याने तिच्यासाठी काही तरी खास प्लॅनिंग करायचा विचार करताना त्याला आठवण झाली त्यांच्या कॉमन फ्रेंड रेश्मा ची. रोहीतने रेश्माला फोन करून तिला भेटायला बोलावले शिवाय हेही सांगितले की आपण भेटणार आहोत याविषयी शिवानीला सांगू नकोस. रेश्मा आणि शिवानी एकाच ऑफिसमध्ये नोकरीला, शिवानी मुळे रोहीत आणि रेश्मा यांची मैत्री झालेली.
    रेश्मा शिवानी ला म्हणाली, “शिवानी अगं आज मला जरा काम आहे, मी जरा लवकर निघते ऑफिसमधून.”

    इतकं बोलून गडबडीत रेश्मा मोबाईल डेस्क वर सोडून वाॅशरूम मध्ये फ्रेश व्हायला निघून गेली. तितक्यात रेश्माच्या मोबाईल वर रोहीतचा फोन येताना शिवानीने बघितले तसाच तिचा पारा चढला. काही तरी गडबड नक्कीच आहे म्हणून रेश्मा आज लवकर निघण्याच्या तयारीत आहे हे लक्षात घेऊन शिवानी तिच्या मागोमाग निघाली.

    रेश्मा एका कॉफी शॉप मध्ये गेली तिच्या मागोमाग शिवानीही गेली, बघते तर काय रोहीत आधीच त्या कॉफी शॉप मध्ये बसलेला होता. ते बघून शिवानीला खूप चिड आली, त्या दिवशी तासभर वाट बघत बसून सुद्धा रोहीत आला नाही आणि आज रेश्माला भेटायला आधीच तयार. रेश्मा सुद्धा खोटं बोलली , ती रोहीतला भेटायला येणार आहे हे मला मुद्दाम सांगितले नाही तिने. नक्कीच दोघांचं काही तरी चाललंय म्हणूनच रोहीत मला भेटायला आला नसावा असा तर्क काढून शिवानी पाणावलेल्या डोळ्यांनी तिथून निघाली. आज कधी नव्हे ते रोहीत ला रेश्मा सोबत बघून शिवानीला खूप वाईट वाटले होते. रडकुंडीला येऊन रिक्षा पकडून ती घरी निघाली. रोहीत आपल्याशी असा वागूच कसा शकतो हा विचार करत ती मनोमन त्याच्या साठी झुरत घरी पोहोचली.

    घरी आल्यावर शांतच होती ती..आई बाबांशी काही न बोलता सरळ खोलीत निघून गेली. आज तिला काही तरी गमावल्या सारखे वाटत होते. फ्रेश व्हायला बाथरूम मध्ये गेली आणि एरवी इतकी बिनधास्त राहणारी शिवानी आज ढसाढसा रडली. आपण रोहीतला दुसऱ्या मुलीसोबत बघू का शकत नाही हा प्रश्न तिला आज सतत विचार करायला भाग पाडत होता. आपण रोहीतच्या प्रेमात पडलो आहे हे तिला आज कळून चुकले पण रोहीत मात्र रेश्माला भेटायला गेला हे आठवून ती परत मनोमन खूप रडली. तिच्या मनात मोठा गोंधळ उडाला होता.
    इकडे रोहीत आणि रेश्मा यांनी मिळून शिवानीचा राग शांत करण्याचा प्लॅन बनविला.

    आता शिवानी ऑफिसमध्ये रेश्माला टाळायला लागली, काय झालं ते मात्र रेश्माला कळत नव्हते. ती शिवानी सोबत बोलण्याचा प्रयत्न करत होती पण शिवानीला रोहीत सोबतच आता रेश्माचाही राग आला होता. आपल्या रोहीतला हिने आपल्या पासून दूर केले असा गैरसमज करून ती रेश्माचा राग करत होती.

    पुढच्या काही दिवसांत शिवानीचा वाढदिवस होता. दरवेळी अती उत्साहाने वाढदिवसाची वाट बघणारी शिवानी यावेळी जरासुद्धा उत्साहात नव्हती. आई बाबांना ते जाणवले, त्यांनी विचारण्याचा प्रयत्न केला पण शिवानीने काही सांगितले नाही. रोहीत ने आधीच त्याच्या प्लॅनिंग विषयी शिवानीच्या आई बाबांना सांगितले होते.

    शिवानीसाठी आईने एक ड्रेस आणला जो रोहीत ने त्याच्या आवडीने घेऊन आई बाबांच्या मदतीने तिला दिला आणि हेही सांगितले की मी हा ड्रेस दिला हे न सांगता वाढदिवसाच्या दिवशी ठरलेल्या ठिकाणी तिला घेऊन तुम्ही या.

    वाढदिवसाच्या दिवशी शिवानी मुळीच आनंदात नव्हती. ऑफिसमध्ये जायचा मूड नाही म्हणत ती खोलीत एकटीच पडून होती. आज रोहीत ने शुभेच्छा द्यायला फोन सुद्धा केला नाही याचं तिला आज जास्तच वाईट वाटलं. भेटण्याच्या दिवसांनंतर दोन दिवस सोडले तर मागच्या दोन आठवड्यात रोहीत ने ना फोन केला ना मेसेज, तो आता रेश्मा मध्ये अडकला आहे मला विसरला असा समज करून घेत शिवानी खूप रडली.

    आई बाबांना तिची घालमेल कळाली पण रोहीतच्या प्लॅनिंग नुसार सायंकाळ पर्यंत शिवानी ला काही सांगायचं नाही म्हणून ते गप्प बसले. तिला हसायचा प्रयत्न करत शिवानीच्या बालपणीच्या आठवणी काढून तिचा मूड बदलण्याचा प्रयत्न करू लागले.

    आईने सायंकाळी जबरदस्तीने शिवानीला तो ड्रेस घालून तयार व्हायला लावले. आपण बाहेर डिनर साठी जातोय असं सांगून तिला रोहीत ने सांगितलेल्या ठिकाणी तिघेही पोहोचले.
    बघते तर काय एका हॉटेलमध्ये एक हॉल मस्त सजवून तयार केलेला होता. दारावर स्वागताला लाल फुगे वापरून तयार केलेला मोठा हार्ट ♥️, आत सगळीकडे लाल रंगाचे फुगे, लाल गुलाबांच्या फुलांचे गुच्छ लावलेले होते. एका प्रोजेक्टर वर हॅपी बर्थडे शिवानी असं झळकत होतं पण आजुबाजूला त्या हॉलमध्ये कुणीच नव्हतं मग ही तयारी केली कुणी असा प्रश्न शिवानीला पडला. जरा आत गेल्यावर एका टेबलावर गुलाबांच्या पाकळ्यांचा मधोमध मोठा केक ठेवलेला होता, सगळीकडे मेणबत्त्यांचा अंधूक प्रकाश पसरला होता. मंद आवाजात गाणे सुरू होते,

    “बार बार दिन यह आये, बार बार दिल यह गाये तू जिये हज़ारों साल, यह मेरी आरज़ू है Happy Birthday to you…..”

    इतकं रम्य रोमॅंटिक वातावरण, इतकी सुंदर तयारी कुणी केली असावी. आई बाबांचा तर प्लॅन नाही ना हा असा विचार करून ती बाजुला बघते तर दोघेही गायब…आता त्या हॉलमध्ये ती एकटीच होती…आई बाबा कुठे गेलेत म्हणून तिने हाक मारली पण कुणीच उत्तर दिले नाही….ती पुढे केक ठेवलेल्या टेबलाकडे चालत होती तितक्यात समोरून कुणी तरी येताना दिसले. अंधूक प्रकाशामुळे चेहरा दिसत नव्हता पण हा रोहीत आहे हे तिने लगेच ओळखले.
    जसजसे दोघे जवळ आले तसंच तो रोहीत असल्याची खात्री पटली.

    तो शिवानी समोर आला, तिचं रूप बघता त्याची नजर तिच्या चेहऱ्यावर स्थिरावली. सुंदर लाल काळा वन पीस, हलकासा मेकअप, ते कुरळे केस तिला शोभून दिसत होते.
    अंधूक प्रकाशातही तिचा चेहरा तेजस्वी दिसत होता. तो समोर येऊन तिचा हात हातात घेऊन म्हणाला, “हॅपी बर्थडे शिवानी… खूप सुंदर दिसते आहेस…”
    ती काही न बोलता त्याच्याकडे बघत होती आणि तो बोलत होता, ” शिवानी, माझ्यावर खूप रागावलीस ना…भेटली तर नाहीस पण फोन सुद्धा उचलला नाहीस माझा… म्हणून हा प्लॅन केला तुला भेटून हा क्षण खास बनविण्याचा..आय लव्ह यू शिवानी.. माझ्याशी लग्न करशील…”

    ते ऐकताच तिचे डोळे भरून आले आणि तिला रेश्मा आठवली. ती त्याला म्हणाली, “पण तुला तर रेश्मा आवडते ना..त्या दिवशी बघितलं मी तुम्हा दोघांना एकत्र..”

    तो हसू आवरत म्हणाला , “अगं वेडाबाई, तू बोलत नव्हतीस म्हणून तुझा राग शांत करायचा प्लॅन बनवायला रेश्मा ची मदत घेतली मी… बाकी काही नाही… तुला तर माहीत आहे ना मला तू आवडतेस… माझं प्रेम आहे शिवानी तुझ्यावर…सांग ना लग्न करशील माझ्याशी..” असं बोलून तो एखाद्या सिनेमातल्या हिरो सारखा गुडघ्यावर बसून हात पुढे करत तिला मागणी घालत होता.

    ती तिचा हात त्याच्या हातात देत मानेनेच होकार देत म्हणाली, “थॅंक्यू सो मच रोहीत…आय लव्ह यू टू… खूप मिस केले मी तुला..रेश्मा सोबत बघून तर मनातून खूप दुखावले होते मी..माझा रोहीत माझ्यापासून दूर गेला ही कल्पनाच सहन होत नव्हती मला..तू माझा आणि फक्त माझा आहेस रोहीत…आय लव्ह यू…”
    ती इतकं बोलून त्याला बिलगली. त्याने तिला मिठीत घेत उत्तर दिले, ” यू आर क्रेझी..मी फक्त तुझाच आहे..पण हा अशी रागावत जाऊ नकोस..किती झुरलो मी तुझ्यासाठी…”

    दोघेही हसले तितक्यात हॉलमध्ये लाइट लागले आणि टाळ्या वाजवत हॅपी बर्थडे शिवानी म्हणत दोघांचे आई बाबा, काही मित्र मैत्रिणी त्यांच्या दिशेने आले. मोठ्या फुग्यातून गुलाबांच्या पाकळ्यांचा वर्षाव रोहीत शिवानी वर झाला. सगळं एखादं स्वप्न असल्यासारखं ती बघत होती. सगळयांना तिथे बघून ती लाजतच रोहीतला बघत होती..

    दोघे लहानपणापासून तू तू मैं मैं करत टॉम अँड जेरी सारखे भांडत असले तरी आज फक्त तू आणि मी ? अशा एका गोड प्रेमाच्या ब़धनात अडकले. घरच्यांना सुद्धा खूप आनंद झाला.

    शिवानीने केक कापला, प्रोजेक्टर वर दोघांच्या नटखट फोटोंचा स्लाइड शो सुरू होता. आता सगळ्यांच्या आग्रहाखातर हातात हात घेऊन दोघे डान्स करायला लागले,

    “सोनियो, ओ सोनियो
    तुम्हे देखता हूँ, तो सोचता हूँ, बस यही
    तुम जो
    मेरा साथ दो
    सारे गम भुला के
    जी लूं मुस्कुरा के ज़िन्दगी
    तू दे दे मेरा साथ
    थाम ले हाथ
    चाहे जो भी हो बात
    तू बस दे दे मेरा साथ
    तू दे दे मेरा साथ
    थाम ले हाथ
    चाहे जो भी हो बात
    तू बस दे दे मेरा साथ…..”

    अशी गोड सुरवात झाली दोघांच्या नात्याची. शिवानी आणि रोहित यांच्या प्रेमाची गोष्ट कशी वाटली हे नक्की कळवा ?

    माझी ही कथा माझ्या नावासह शेअर करायला माझी हरकत नाही ?.

    © अश्विनी कपाळे गोळे

  • तू तू मैं मैं पण तरीही तू आणि मी ( प्रेमकथा ) – भाग पहिला

    शिवानी घरात येताच बॅग टेबलवर ठेवत होती तितक्यात आई पाण्याचा ग्लास घेऊन बाहेर आली आणि म्हणाली,
    “काय गं, भेटलीस का रोहीतला…”
    शिवानी चिडून म्हणाली, “आई बाबा तुम्ही म्हणाले म्हणून मी तयार झाले त्याला भेटायला पण त्याने येणार सांगितल्यावर वेळेत पोहोचायला नको होतं का..मी कधी कुणाची वाट न पाहणारी या महाशयासाठी तासभर थांबली पण तो आलाच नाही..वेटर तीन तीन वेळा विचारून गेला, मॅडम कुछ ऑर्डर देना‌ है क्या..तासाभरात दोन कप कॉफी प्यायली मी..आई, बाबा जाम डोक्यात गेलाय हा मुलगा माझ्या.. नाही जमलं यायला तर कळवायला नको का त्याने..”

    बाबा शिवानी ला शांत करत म्हणाले, “अगं शांत हो..काहीतरी काम आलं असेल.. सायंकाळी गर्दी होते ना सगळीकडे, यायला वेळ लागला असेल..पण फोन करून कळवायला हवं होतं त्याने..बरं बघू आपण काय ते..तू शांत हो बघू..त्रास नको करून घेऊन स्वतः ला.”

    शिवानी त्यावर काही न बोलता रागातच फ्रेश व्हायला निघून गेली.

    काही वेळाने शिवानी ला रोहीतचा फोन आला पण तिने चिडल्या मुळे उत्तर दिले नाही. नंतर त्याने शिवानीच्या बाबांना फोन केला, “हॅलो, मी रोहीत बोलतोय..काका, अहो शिवानी ला भेटायच ठरलं होतं पण वेळेवर मिटिंगमध्ये अडकलो आणि उशीर झाला त्यात माझा फोन डिस्चार्ज होऊन बंद पडला त्यामुळे कळवता ही आलं नाही..मी ठरलेल्या कॉफी शॉप मध्ये पोहचलो पण शिवानी बहुतेक माझी वाट पाहून निघून गेली होती.‌.आता घरी आल्यावर फोन चार्ज केला आणि तिला फोन केला पण ती उत्तर देत नाहीये..चिडली बहुतेक माझ्यावर..”

    बाबा- “हो रोहीत .. अरे ती तुझी तासभर वाट बघत होती, तू वेळेत पोहोचला नाही म्हणून जाम चिडली ती.. तुझंही काही चुकलं नाही म्हणा, येतात वेळेवर कामं..पण आता तिची समजुत कशी काढायची बघ बाबा तूच.. आम्ही समजावलं तिला पण तुझ्यावर चिडली ती..तुला तर माहीतच आहे तिचा स्वभाव..”

    शिवानी आणि रोहित दोघांचे वडील बालमित्र त्यामुळे दोन्ही कुटुंबे एकमेकांना चांगले परिचयाचे. रोहीतला पूर्वीपासूनच शिवानी खूप आवडायची पण तिला सांगण्याची हिंमत त्याने केली नव्हती. शिवानी अतिशय बिनधास्त, करीअर ओरिएंटेड, जरा चिडखोर पण तितकीच प्रेमळ स्वभावाची. कुरळे खांद्यापर्यंत केस तिला शोभून दिसायचे, गव्हाळ वर्ण, मध्यम बांधा, नाकी डोळी नीटस आणि आत्मविश्वास असलेली शिवानी कुणाच्याही नजरेत बसेल अशीच.

    रोहीत जरा शांत, समजुतदार, हुशार, दिसायला राजबिंडा, उंच बांध्याचा पिळदार शरीरयष्टी असलेला. कॉलेजमध्ये बर्‍याच मुली त्याच्यावर फिदा पण ह्याच्या मनात शिवानी घर करून बसली होती त्यामुळे तो कुणाला काही भाव देत नव्हता.

    घरच्यांनी रोहीतच्या मनातील शिवानी विषयीच्या भावना ओळखून दोघांच्या लग्नाविषयी विचार केला. दोन्ही कुटुंबे तशी आधुनिक विचारांची. शिवानीला रोहीत आणि तिच्या लग्नाविषयी सांगितल्यावर तिला जरा विचित्र वाटले, सध्या मला लग्न करायचं नाही म्हणत तिने विषय टाळला पण आई बाबांनी तिची समजुत काढली, “रोहीत खरंच खूप चांगला मुलगा आहे, माहितीतला आहे, तुम्ही दोघे एकमेकांना लहानपणापासून ओळखता तेव्हा तुमची मैत्री लग्नात बदलायला काय हरकत आहे शिवाय आम्हाला तो पसंत आहे.. तसं तुला दुसरा कुणी आवडत असेल तर सांग असंही ते म्हणाले..”

    आता आई बाबांना काय उत्तर द्यावे तिला कळेना. दुसरा कुणी आवडत नाही हो बाबा पण इतक्यात लग्न नको इतकंच म्हणणं आहे असं ती म्हणाली.

    आई त्यावर म्हणाली, “अगं, आताच लग्न करायचं नाही पण तुम्ही जरा एकमेकांना भेटून याविषयी बोलले‌, अपेक्षा जाणून घेतल्या तर बरं होईल.. म्हणजे एकमेकांशी मैत्री असणे आणि त्यालाच जोडीदार म्हणून निवडणे यात फरक आहे.. तुमच्या अपेक्षा, स्वप्न, भविष्याविषयी जरा बोलून जाणून घेतलं तर काय तो निर्णय घेता येईल.. नाही पटलं तर काही जबरदस्ती नाहीच आमची..बघ विचार करून..”

    शिवानी आणि रोहित फॅमिली फ्रेंड असल्याने एकमेकांना चांगले ओळखायचे. सतत भेट होत नसेल तरी भेटले की टॉम अँड जेरी सारखे भांडायचे, शिवानी चिडली की रोहीत तिची अजूनच मज्जा घ्यायचा. रोहीत भावनिक असल्याने ती कधी जास्त दुखावली जाऊ नये म्हणून तो खूप काळजी घ्यायचा. तिची बडबड ऐकायला त्याला कधीच कंटाळा येत नसे. ती अगदी बिनधास्त, मनात आलं ते बोलून मोकळं व्हायचं अशा स्वभावाची पण रोहीत अगदी विरुद्ध,समोरच्याला त्रास होऊ नये म्हणून सतत प्रयत्नशील. रोहीतला आपण आवडतो हे शिवानीला कळत होते. शिवानीला मात्र रोहीत विषयी आपल्याला नक्की काय वाटते हे स्वतः च्या मनातले भाव ओळखता येत नव्हते.
    शिवानी आणि रोहित दोघेही कंपनीत नोकरीला, दोघेही चांगल्या पदावर कार्यरत तेव्हा भेटले की करीअर विषयी बोलताना त्यांना वेळ पुरत नसे. आता पर्यंत मित्र मैत्रिण म्हणुन राहिल्यावर शिवानीला रोहीत आयुष्याचा जोडीदार म्हणून निवडताना काही कळत नव्हते, मनात नुसता गोंधळ उडाला होता.

    आई बाबांची इच्छा आहे तर एकदा रोहीतला लग्नाच्या हेतूने भेटायला हरकत नाही असा विचार करून ती भेटायला तयार झाली पण रोहीतने यायला उशीर केल्याने खूप चिडली.

    आता रोहित सुद्धा काळजीत पडला, शिवानीचा राग सहज शांत होणार नाही, घरी गेलो तरी ती बोलणार नाही तेव्हा काही तरी खास प्लॅनिंग करायला पाहिजे असा विचार रोहीत करू लागला.

    रोहीत शिवानीचा राग शांत करायला काय करणार आणि पुढे दोघांच्या नात्याचे काय होणार हे जाणून घेऊया पुढच्या भागात ?

    पुढचा भाग लवकरच.

    माझा‌ लेख माझ्या नावासह शेअर करायला माझी हरकत नाही ?

    © अश्विनी कपाळे गोळे

  • तेरा साथ है तो… ( प्रेमकथा )

    अमनचे काम आज जरा लवकर संपले आणि शैलजाला सरप्राइज द्यावे म्हणून नेहमीपेक्षा लवकर घरी आला. दारावरची बेल वाजवली पण आतून काहीच प्रतिसाद मिळाला नाही. शैलजाला फोन लावला तरी‌ काही प्रतिसाद नाही. अमनला जरा काळजी वाटली आणि लक्षात आले की घराची एक चावी आपल्याजवळ आहे. नशिबाने लॅचलॉक केले असेल तर आत जाऊन तरी बघता येईल काय झाले. अमनने चावी लावून दार उघडले, योगायोगाने आतून कडी लावलेली नव्हती. बेडरूममधून शंकर महादेवन यांचे breathless गाणे कानावर पडत होते तेही जरा मोठ्या आवाजात.

    ” कोई जो मिला तो मुझे ऐसा लगता था जैसे मेरी सारी दुनिया में गीतों की रुत और रंगों की बरखा है खुशबू की आँधी है महकी हुई सी अब सारी फ़ज़ायें हैं बहकी हुई सी अब सारी हवायें हैं खोई हुई सी अब सारी दिशायें हैं बदली हुई सी अब सारी अदायें हैं………”

    अमन बेडरूमच्या दिशेने निघाला, हळूवारपणे दार ढकलत आत डोकावून बघतो तर काय शैलजा क्लासिकल नृत्य करण्यात इतकी एकाग्र झालेली होती की बेल वाजलेली, दार उघडलेले काहीच तिला कळाले नाही.

    पहिल्यांदाच तिला इतकं अप्रतिम नृत्य करताना बघून अमनला आश्चर्याचा धक्का बसला, तिला डिस्टर्ब न करता तो तिच्या अदा न्याहाळत बसला. गाण्याच्या शेवटी एक गोल गिरकी घेताना शैलजाला अमन‌ दिसताच ती दचकून जवळजवळ किंचाळी दाबत जरा घाबरतच म्हणाली, “अमन‌ तुम्ही कधी आलात..किती घाबरले मी असं अचानक तुम्हाला बघून..आवाज‌ तरी द्यायचा…”

    तिच्या चेहऱ्यावरचे गोंधळलेले भाव बघत अमन‌ हसतच म्हणाला , “अगं हो‌ हो..शांत हो..बस जरा..किती दचकलीस…आणि‌ मी बराच वेळ बेल वाजवली पण कदाचित गाण्यामुळे तुला आवाज‌ ऐकू नाही आला.. आणि काय बघतोय मी…किती अप्रतिम नृत्य करत होतीस ‌अगदी तल्लीन होऊन..हि कला तुझ्यात आहे हे कधी सांगितलं नाही तू…”

    शैलजा गाणे बंद करीत त्याची नजर चुकवत म्हणाली, “लहानपणापासूनच खूप आवडायचं मला भरतनाट्यम पण…….. आज अचानक सामान आवरताना हे गाणं कानावर पडलं आणि पाय कसे थिरकायला लागले कळालच नाही मला… परत परत तेच गाणं लावून मी थिरकत गेले.. सॉरी मला‌‌ बेल वाजलेली कळालच नाही…”

    अमन – “अगं सॉरी काय त्यात… आणि काय म्हणत होतीस लहानपणापासून भरतनाट्यम आवडते पण…..पुढे काही बोलली नाही..पण काय शैलू…”

    शैलजा – “काही नाही असंच… बरं मी पाणी घेऊन आलेच…” असं म्हणत ती बेडरूम मधून बाहेर जायला निघाली तसंच अमनने तिचा हात धरला आणि स्वतः कडे तिला खेचत म्हणाला, “पण काय…बोल ना राणी… काही तरी सांगणार होतीस पण बोलली नाही तू…”

    शैलजा स्वतःला त्याच्यापासून दूर होत विषय बदलत म्हणाली, “बरं ते जाऊ द्या…आज लवकर आलात तुम्ही.. काही खास…”

    अमन‌ तिला चिडवत म्हणाला, “माझ्या खास बायकोसाठी खास वेळ द्यावा म्हंटलं.. म्हणून आलो लवकर.. सरप्राइज द्यायचं म्हणून घाईघाईने आलो पण तुझी नृत्यकला बघून मलाच सरप्राइज मिळाले…”

    शैलजा- “बरं तुम्ही फ्रेश होऊन या..मी पाणी चहा आणते..”

    शैलजा किचनमध्ये गेली तसाच अमन पटकन फ्रेश होऊन तिच्या मागोमाग हॉलमध्ये आला. दोघांनी एकत्र बसून चहा घेताना अमन म्हणाला, “बरं मला सांग काय सांगणार होतीस तू भरतनाट्यम विषयी..तू सांगेपर्यंत मी विचारणार बरं का…”

    शैलजा एक गोड स्माइल देत म्हणाली, “ऐकायचं ना तुम्हाला, ऐका तर मग ? अरे मला खूप आवडायचं भरतनाट्यम …तेच काय कुठलाही नृत्यप्रकार मी पटकन शिकायची, टिव्हीवर बघून अगदी हुबेहूब नृत्य करायची, लहान होते ना तेव्हा त्यामुळे सगळेच भरभरून कौतुक करायचे. शाळेत बरेच बक्षिसे पटकावली नृत्य स्पर्धेत पण जशी वयात आली तसंच घरच्यांनी माझे नृत्य बंद केले, जरी शहरात शिकले तरी आम्ही गावात राहायचो ना..बाबा गावचे प्रतिष्ठित नागरिक, ते म्हणायचे पोरी बाळीला असं नाच गाणं शोभत नाही, गावातील लोकं नावं ठेवतील. त्यांना वाटायचं मुलीला नावं ठेऊन आपला मान कमी नको व्हायला. तरीही छंद म्हणून मी त्यांच्या लपून कॉलेजमध्ये असताना एक नृत्याचा परफॉर्मन्स दिला, सगळ्यांनी खूप वाहवा केली. कुणीतरी ही गोष्ट बाबांच्या कानावर टाकली, ते इतके चिडले, खूप खूप बोलले. मी कुठला गुन्हा केल्यासारखे वाटले तेव्हा मला.. त्यानंतर कधी नृत्य करण्याची हिंमतच झाली नाही माझी पण आज काय झालं कुणास ठाउक..नकळत थिरकली मी कित्येक वर्षांनी.. खूप छान वाटलं असं मनसोक्त नाचताना…एक वेगळाच आनंद मिळाला मला…”

    हे सगळं सांगताना शैलजा च्या चेहऱ्यावर एक वेगळाच आत्मविश्वास, तेज सोबतच जरा नाराजी स्पष्ट दिसत होती. तिच्या मनातली सुप्त इच्छा तिने अमनला सांगितल्यावर तिला मनोमन समाधान वाटले.

    अमन आणि शैलजाच्या लग्नाला चार महिने झालेले. शैलजा लग्नापूर्वी गावातील शाळेत शिक्षीका होती. दिसायला साधारण, सुडौल बांधा, लांबसडक केसांची वेणी तिला शोभून दिसायची. अमनच्या मामे भावाचे लग्न होते त्यातच ह्या दोघांचे लग्न ठरले. अमन कंपनीत नोकरीला, उंच पुरा, रूबाबदार व्यक्तीमत्व असलेला.

    ज्या लग्नात दोघांची भेट झाली ते लग्न म्हणजेच अमनच्या मामे भावाचे आणि शैलजाच्या चुलत बहिणीचे. त्यामुळे करवली म्हणून शैलजा‌ नवरी‌ सोबत होती, तेव्हाच अमनच्या आई बाबांनी तिला अमनसाठी पसंत केले. अमनने पहिल्यांदा लग्नात शैलजाला बघितले त्यावेळी तिने केशरी रंगाची हिरवे काठ असलेली जरी काठी साठी नेसली होती. हलकासा मेकअप, वेणीवर गुंफलेला गजरा, चंद्रकोर टिकली तिच्यावर शोभून दिसत होती.  सगळ्यांच्या नजरा तिच्यावर होत्या. एक गोड हास्य चेहऱ्यावर ठेवून आत्मविश्वासाने ती सगळीकडे वावरत होती. अमनला त्याक्षणीच ती आवडली. अमनच्या घरच्यांनी शैलजा कडे लग्नाची मागणी घातली आणि घरच्यांच्या संमतीने दोघांचे लग्न ठरले. दोघेही आनंदाने नांदत होते. दिवसभर घरी न बसता जवळपासच्या शाळेत नोकरी करावी म्हणून तिचे अर्ज देणे, नोकरी शोधणे सुरू होतेच.

    आज अमनला तिच्या छंदा विषयी माहिती झाले, त्याला खूप आनंदही झाला, आपली बायको एक उत्तम नृत्यांगना आहे हे त्याला कळाले शिवाय तिला तिचा छंद जोपासायला जमले नाही याची खंतही वाटली. आता मात्र शैलजा ची इच्छा पूर्ण करण्याचे त्याने मनोमन ठरवले.
    अमनचे कुटुंब आधुनिक विचाराचे त्यामुळे त्यांना शैलजा विषयी, तिच्या नृत्याविषयी ऐकून आनंदच होईल याची त्याला खात्री होती. अमनने शैलजा ला डान्स क्लास सुरू करण्याचा प्रस्ताव सांगितला. तिला ती कल्पना आवडली पण परत घरच्यांचे काय , त्यांना हे पटेल का म्हणत तिने प्रश्न केला.
    अमन तिला समजावून सांगत म्हणाला, ” आता तू माझी अर्धांगिनी आहेस, तुझ्या प्रत्येक निर्णयात, कुठल्याही परिस्थितीत मी तुझ्या सोबत आहे. डान्स क्लास घेणे शहरात काही वावगे वाटत नाही. तू खूप छान प्रगती करशील त्यात ह्याची मला खात्री आहे…”

    अमनचा विश्वास बघता तिने होकार दिला आणि शैलजाच्या डान्स क्लास चे प्लॅनिंग, तयारी दोघांनी सुरू केली. सुरवातीला घरी आणि काही दिवसांनी सोसायटीच्या जवळच एक जागा भाड्याने घेऊन तिथे मस्त डान्स स्टुडिओ तयार केला. ती इतकी अप्रतिम शिकवायची त्यामुळे तिला भराभर चांगला प्रतिसाद मिळाला. अमनने तिला मोठमोठ्या डान्स शो साठी आॅडीशन विषयी सुद्धा सांगितले. एक ग्रुप तयार करून तिने स्वत:च्या ग्रुपचे नाव त्या शो साठी नोंदविले. बाबांचा अजूनही ते पटत नव्हते पण अमन मुळे ते‌ काही बोलत नव्हते.
    शैलजाचा ग्रुप त्या शो साठी निवडला गेला, त्या शो चे प्रक्षेपण टिव्हीवर होणार होते. ही बातमी ऐकून शैलजाचा आनंद गगनात मावेनासा झाला, तिचं एक स्वप्न पूर्ण झालं होतं. लहानपणी टिव्हीवर डान्स शो बघताना आपणही कधीतरी अशा शो मधून टिव्हीवर यावं असं तिला खूप वाटायचं, ती सुप्त इच्छा आज‌ अमनमुळे पूर्ण होत होती.

    तिने अमनला फोन करून ही गोड बातमी सांगितली. सायंकाळी तो घरी येताच तिने त्याला कचकचून मिठी मारली, तिच्या डोळ्यातले आनंदाश्रु अमनच्या शर्टवर टपकत होते. तिचा आनंद बघून अमनला खूप हायसे वाटले, तो तिची मस्करी करत म्हणाला, “मॅडम, नाही जायचं तर नका जाऊ शो साठी पण रडायचं कशाला..माझे शर्ट भिजवले राव तू…”

    ती हसतच जरा बाजुला होत म्हणाली, “आनंदाश्रु आहेत हो ते..आज‌ माझं खूप मोठं स्वप्न पूर्ण झालं..फक्त तुमच्यामुळे….कसे आभार मानू तुमचे…”

    अमन जोरात हसत म्हणाला, “आभार… अरे पगली हक है तेरा… कर्तव्य आहे माझं तुझी इच्छा पूर्ण करण्याचे…आभार कसले त्यात…आता मस्त शो साठी तयारीला लाग… आणि हो आज मस्त सेलिब्रेशन करूया…मलाही डान्स शिकव जरा…..”

    अमन‌ फ्रेश होऊन आला, शैलजा ने दोघांसाठी मस्त कॉफी बनविली. अमनने बाहेरून जेवण मागवले आणि रोमॅंटिक गाणे लावले. कॉफी घेत एकमेकांच्या डोळ्यांत बघत त्यांनी आनंद व्यक्त केला. अमनने तिचा हात पकडून तिला उभे करत कपल डान्स करायला सुरु केले..गाणेही तसेच सुरू होते…

    “अब मुझे रात दिन तुम्हारा ही ख्याल है
    क्या कहूँ प्यार में दीवानों जैसा हाल है
    दीवानों जैसा हाल है तुम्हारा ही ख्याल है…”

    दोघेही एकमेकांच्या डोळ्यांत बघत डान्स करण्यात मग्न होते. मध्येच तिचं लाजणं, गोड स्माइल देणं सुरू होतं. तिची ती अदा बघून अमन तिला अधिकच जवळ खेचत तिची खोडी काढत होता, तशीच ती त्याला दूर लोटत डान्स करीत होती. तितक्यात दारावरची बेल वाजली आणि दोघेही भानावर आले. मागवलेल्या जेवणाची ऑर्डर घेऊन एकजण आलेला. दोघांनी आवडीचा मेनू मस्त एंजॉय केला.

    शैलजा शो साठी जोरात तयारीला लागली होती. ग्रुपची चांगली तयारी करून घेतली. लवकरच तो दिवस आला. आज त्यांचा परफॉर्मन्स होता. शैलजा टिव्हीवर येणार म्हणून अख्ख कुटुंब आज उत्साहात. तिच्या ग्रुपचा परफॉर्मन्स अप्रतिम झाला. परिक्षकांनी त्या डान्स ग्रुपचे कौतुक करत शैलजाला स्टेजवर बोलावून प्रतिक्रिया व्यक्त करण्याची संधी दिली.
    हातात माईक घेऊन तिच्या आनंदाश्रु ने परत वाट शोधली. भावनांना आवरत ती बोलू लागली, “माझे लहानपणापासूनचे स्वप्न होते एका मोठ्या डान्स शो मध्ये परफॉर्म करण्याचे, आज माझ्या ग्रुप व्दारे मी माझं स्वप्न पूर्ण केलं..हे सगळं शक्य झालं फक्त आणि फक्त माझे पती अमनमुळे आणि माझ्या ग्रुपमधल्या शिष्यांमुळे. अमन आज इथे आले नसले तरी हा शो‌ ते बघत आहेत..मलाच मनापासून म्हणावसं वाटतं थॅंक्यू सो मच अमन… तुम्ही ग्रेट आहात…”
    बाबांनी तिचा हा शो बघितला तेव्हा त्यांचे डोळे पाणावले. आपल्यामुळे तिला इच्छा दाबत रहावं लागलं, किती बोललो आपण तिला नृत्य न करण्यासाठी.. याचं त्यांना वाईट वाटलं शिवाय इतक्या मोठया शो मध्ये ती झळकली बघून तिचा खूप अभिमानही वाटला..

    अमनच्या आई बाबांनी तिचे खूप कौतुक केले. आमच्या मुलीने (सुनेने )नावं कमावले असं ते अभिमानाने सांगत होते.
    शैलजाच्या डान्स क्लास चे लवकरच मोठे नावं झाले. सगळी तिची इच्छा , तिचं स्वप्न अमनने पूर्ण केलं. यामुळेच दोघांचं नातं अजूनच घट्ट झालं, प्रेम वाढतच गेल. ?

    खरंच नात्यात एकमेकांना समजून घेणे किती महत्त्वाचे आहे ना.जोडीदारावर विश्वास ठेवत एकमेकांच्या आवडीनिवडी जपून साथ दिली तर नातं दिवसेंदिवस बहरतचं जातं ?

    दोघांची ही प्रेमकथा कशी वाटली हे कळवायला विसरू नका ??

    कथा शेअर करताना‌ लेखिकेच्या नावासह करायला हरकत नाही?

    – अश्विनी कपाळे गोळे

  • बंध रेशमाचे… ( प्रेमकथा )

    मेधा किचनमध्ये धावपळ करत विवेकचा डबा, चहा नाश्त्याची तयारी करत होती. विवेक आवरून डायनिंग टेबल कडे येत मेधा ला म्हणाला, “मेधा, झालं गं माझं.. उशीर झालाय आज जरा.. ऑफिसमध्ये नाश्ता करतो मी..चहा तेवढा आण..”
    मेधा किचन मधून नाश्ता चहा ट्रे मध्ये घेऊन येत म्हणाली, “अहो, सगळं तयार आहे..पटकन खाऊन घ्या..”

    विवेकची नजर मेधा वर पडली तोच क्षणभर तो तिला बघतच राहिला. न्हाऊन आल्यावरचे ते सौंदर्य अजूनही तितकेच टवटवीत, तिच्या चेहऱ्यावर लटकणार्‍या केसांची बट, ते बोलके डोळे, नाजूक गुलाबी ओठ, चाफेकळी नाक, गव्हाळ वर्ण पण नाकी डोळी तरतरीत, तिचा प्रसन्न प्रेमळ चेहरा, तिने चोपून नेसलेली लाल काळया रंगाची साडी, तिला अजूनच शोभून दिसत होती. विवेक तिला बघताच म्हणाला ” ब्युटिफुल…”

    ती लाजतच हातातला ट्रे डायनिंग टेबल वर ठेवत त्याची नजर चुकवत म्हणाली, ” नाश्ता करून घ्या पटकन…चहा पण गार होईल‌…उशीर सुद्धा झालाय ना..”

    विवेक मात्र अजूनही तिलाच न्याहाळत होता, तिला बघतच म्हणाला, “तू म्हणशील तर आज नाही जात ऑफिसला..काल रात्री आई बाबा भाऊ परत गेलेत..आज आपण दोघेच घरात…बोल काय म्हणतेस..नको का जाऊ मी…”

    मेधा चोरून त्याला बघताच दोघांची नजरानजर झाली आणि ती लाजून चेहऱ्यावर हास्य आणून नजर दुसरीकडे फिरवत म्हणाली, “पटकन आवरा.. खूप सुट्ट्या झाल्या आहेत लग्नाच्या वेळी..”
    विवेक नाश्त्याची प्लेट हातात घेत उत्तरला, “छे बुआ..तुला रोमॅंटिक होऊन विचारलं काय नी तू तर मला पळवून लावले..”

    ती फक्त गालातल्या गालात गोड हसत राहिली.
    चहाचा घोट घेत विवेक तिला म्हणाला , “आता आपण दोघेच असणार ना इकडे मग तू साडी ऐवजी ड्रेस घातला तरी चालेल.. तशी साडीत तू अप्रतिम दिसतेस…”
    मेधाने मान हलवून त्याला ड्रेस घालण्यासाठी होकार दिला.
    विवेक ऑफिसला निघाला.

    मेधा आणि विवेकचे नुकतेच लग्न झालेले. मेधा ग्रामीण वातावरणात, एकत्र कुटुंबात वाढलेली. तालुक्याला तीने ग्रॅज्युएशन पूर्ण केले आणि लगेच आत्याने विवेकचे स्थळ आणले. विवेक शहरात वाढलेला, जरा मॉडर्न विचारांचा, कंपनीत चांगल्या पदावर नोकरीला. दोघे भाऊ, आई वडील असं चौकोनी कुटुंब.  शहरी वातावरण बघून त्याला नेहमी वाटायचं आपली बायको अशीच मस्त मॉडर्न असावी. मेधाचे स्थळ त्याने पहिले नाकारले होते पण आई बाबांच्या आग्रहाखातर तो कांदेपोहे कार्यक्रम अर्थातच तिला बघायला जाण्यासाठी तयार झाला. बघून यायचे आणि काही तरी कारण सांगून तिला नकार द्यायचा असं त्याने मनात ठरवलं होतं पण झालं वेगळंच.

    विवेक घरच्यांसोबत मेधाला बघायला गेला. दारात रेखाटलेली अप्रतिम रांगोळी बघताच नकळत तो पुटपुटला, “व्वा..काय सुरेख रांगोळी आहे..”
    मेधाचे वडील लगेच म्हणाले, “अहो विवेकराव, आमच्या मेधाने काढली आहे रांगोळी.. खूप छान रांगोळी काढते ती.. पेंटिंग सुद्धा मस्त करते…”
    मेधाच्या घरच्यांनी पाहुण्यांची जोरात सरबराई केली. सगळे गप्पा मारण्यात व्यस्त असताना विवेक हॉलमध्ये लावलेल्या पेंटिंग न्याहाळत होता, मनोमन विचार करत होता “बापरे..काय कला आहे हातात…मला वाटायचं गावात राहणाऱ्या मुलींना काहीच येत नाही.. मध्येच तो स्वतः शीच हसला..”
    मेधाचे वडील तिच्या आईला म्हणाले “मेधाला बोलावं अगं चहा घेऊन..” त्यांच्या बोलण्याने तो भानावर आला. इतकी सुंदर कला हातात असलेली मेधा कशी दिसते याची आता त्याला आतुरता होती. तिला नकार द्यायचा असं ठरवल्यामुळे पूर्वी त्याने तिचा फोटो सुद्धा बघितला नव्हता.

    मेधा हातात चहाचा ट्रे हातात घेऊन बाहेर आली, उंच सडपातळ बांधा, गुलबक्षी रंगाची जरीकाठी अगदी व्यवस्थित नेसलेली साडी, चेहऱ्यावर जराही मेकअप नसून केवळ नैसर्गिक सौंदर्य, तेजस्वी चेहरा, अर्धवट मागे घेऊन बांधलेले केस, कपाळावर इवलिशी टिकली, कानात मोत्याच्या कुड्या, नाजुक मानेवरून खाली आलेला मोत्यांचा नेकलेस, हातात साडीला शोभेल अशा मॅचिंग बांगड्या. एखादी मराठी अभिनेत्री हिच्या पुढे फिकी पडेल अशी ती दिसत होती.
    ती जशीच लाजत लाजत समोर आली तसाच विवेक तिला एकटक बघत मनातच म्हणाला, ” ब्युटिफुल.. जितकी सुंदर कला हातात तितकंच सुंदर सौंदर्य..आता नकार द्यायचा की नाही कळत नाहीये..”

    घरच्यांनी मेधाला काही प्रश्न विचारले आणि दोघांना एकट्यात काही बोलायचे असेल तर अंगणातल्या बागेत बसायला पाठविले. मेधाच्या पाठोपाठ विवेक अंगणात आला. गेट मधून आत आल्यावर दोन्ही बाजूला मस्त सजवलेली बाग, मधून घरात जायला रस्ता. बागेत दोघांसाठी दोन खुर्च्या आधीच ठेवलेल्या होत्या. पूर्ण घराभोवती कुंपण त्यामुळे बाहेरून आतले सहसा दिसत नव्हते. अंगणाच्या मधोमध रांगोळी सगळं बघून विवेक परत एकदा म्हणाला, “खरंच अप्रतिम रांगोळी, पेंटिंग्ज पण मस्तच आहेत बरं का.. आणि ही बाग.. म्हणजे मला वाटलं नव्हतं गावात इतकं छान घर , बाग असू शकते..”

    मेधा बागेकडे बघत म्हणाली, ” थॅंक्यू….
    बाबा आणि मी मिळून ही बाग सजविली आहे..मला खूप आवडते बाग.. फुला फळांची झाडे..”

    “ओह.. इंटरेस्टिंग..इतक्या प्रकारचे गुलाब तर मी पहिल्यांदाच बघतोय..मस्त मेन्टेन केली आहे खरंच तुम्ही ही बाग..आय लाईक इट..बाय द वेळ..मी विवेक.. असं म्हणत त्याने हात पुढे केला..”

    तिने साडीचा पदर हातात घेत त्याच्या हाताकडे नुसताच एक कटाक्ष टाकला. त्याला ते लक्षात येताच हात मागे घेत तो म्हणाला, “ओह सो सॉरी..बरं आपण बसूया..तुम्हाला काही विचारायचं असेल मला‌ तर विचारू शकता..”
    ती त्यावर लाजतच म्हणाली, “मला काही सुचत नाही आहे.. पण तुम्हाला काही विचारायचं..”

    तो विचार करत म्हणाला, “खरं पाहिलं तर मलाही अशा वेळी काय बोलावं कळत नाही आहे..आता तुमचे छंद मला कळालेच आहे..बाग, रांगोळी, पेंटिंग्ज बघून.. मला मात्र यातलं काही येत नाही..पण वाचन करायला खूप आवडतं.. तुम्हाला आवडत का वाचायला..”

    ती लगेच म्हणाली, ” William Shakespeare ह्यांचे बरेच novels मी वाचलेत.. हिंदी, मराठीही भरपूर साहित्य नेहमी वाचते मी..”

    ते ऐकताच विवेकला अजून एक धक्का बसला..तो आश्चर्य चकित होऊन म्हणाला, “काय सांगता..तुम्ही इंग्लिश साहित्य सुद्धा वाचता.. सॉरी पण मला‌ वाटलं…”

    पुढे त्याला काय म्हणायचे तिला कदाचित कळालं, ती म्हणाली, “हो मला सगळंच वाचायला आवडतं इंग्लिश, हिंदी, मराठी ..”

    आता मात्र विवेकला खात्री पटली की गावात राहणाऱ्या मुलींविषयी आपला मोठा गैरसमज होता, त्यांच्यातल्या कला, हुशारीला योग्य मार्गदर्शन, संधी मिळत नसेल म्हणून कदाचित त्या मागे पडतात पण शहरात राहणारेच हुशार, कलावंत, रसिक असतात असं नक्कीच नाहीये..
    दोघांनी बराच वेळ गप्पा मारल्या, मेधा लाजत लाजत एखादं वाक्य बोलत होती आणि विवेक मात्र एक एक विषय काढत गप्पा मारत होता.

    आता विवेकचा नकार द्यायचा विचार बदलला. घरी आल्यावर त्याला सतत तिचा चेहरा, ती बाग, रांगोळी, पेंटिंग्ज, त्या साहित्यिक विषयावर असलेली तिची सखोल माहिती सगळं आठवत होते, खरं तर सगळं काही डोळ्यासमोर दिसत होते.
    आई बाबांना त्याने त्याचा होकार सांगितला.

    दोघांचे महिनाभरात लग्न आटोपले. विवेकचे आई-वडील भाऊ दुसऱ्या शहरात तर विवेक नोकरी निमित्त दुसरीकडे राहायला होता. नविन लग्नानंतर नविन घर सेट करायला म्हणून सगळेच मेधा विवेक सोबत आलेले. विवेकची सुट्टी संपली आणि तो कामावर रूजू झाला. दोन दिवसांनी आई बाबा भाऊ सुद्धा परत गेले. आता घरात दोघेच राजाराणी..आज पहिलीच सकाळ दोघांची एकत्र एकांतात… ( जी कथेच्या सुरवातीला वर्णन केली आहे )

    विवेक ऑफिसला गेल्यावर मेधाने घर सजवायला घेतलं. सवयीप्रमाणे मंद आवाजात रेडिओ वर गाणे सुरू होते, त्यामुळे कसं एकटेपणा जाणवत नाही शिवाय कामाचा उत्साह टिकून राहते असं तिचं मत.
    एक एक‌ गोष्ट अगदी विचारपूर्वक मांडणी  करीत तिने सर्वात आधी हॉल सजवला. तिच्या हाताने बनवलेली पेंटिंग जी रुखवंतात सोबत आणलेली ती हॉलमध्ये मुख्य भिंतीवर अगदी शोभून दिसत होती. बाल्कनीत छान बाग करायची म्हणून मनातच प्लॅनिंग सुरू होते. दिवसभर मोठ्या हौसेने घर सजविताना एक नजर मात्र घड्याळाकडे लागली होती. कधी एकदा विवेक घरी येणार असं तिला झालं होतं. सायंकाळी लवकरच स्वयंपाक आवरून फ्रेश होऊन ती विवेकची  वाट बघत होती.
    दारावरची बेल वाजली तशीच ओढणी सावरत तिने दार उघडले.
    तिला बघताच विवेक म्हणाला, “काय राणीसाहेब, सकाळी शब्द काढला नाही की तुम्ही ड्रेस घालून तयार…छान दिसते आहेस..”
    ती लाजत थॅंक्यू म्हणाली.
    हॉलमध्ये येताच विवेक म्हणाला “क्या बात है..किती छान सजवलंं तू….ती पेंटिंग बघून मला आपला कांदेपोहे कार्यक्रम आठवला… काय कला आहे तुझ्या हातात.. आणि हो भाजी एकदम झकास झालेली बरं का.. सगळ्यांनी कौतुक केलं आज भाजीचं.. आम्ही सगळे मिळून खातो ना डबा तेव्हा टेस्ट केलेली सगळ्यांनी…तितकंच मला चिडवलही..”
    असं भरभरून कौतुक ऐकताना ती मनोमन खूप आनंदी होत होती. ती पाण्याचा ग्लास घेऊन त्याच्याजवळ आली तसंच ग्लास हातात घेत दुसऱ्या हाताने त्याने तिला मिठीत ओढले. ती लाजून चूर झाली.

    मंद आवाजात गाणे सुरू होते,

    ” कुछ ना कहो, कुछ भी ना कहो
    क्या कहना है, क्या सुनना है
    मुझको पता है, तुमको पता है
    समय का ये पल, थम सा गया है
    और इस पल में, कोई नहीं है
    बस एक मैं हूँ, बस एक तुम हो
    कुछ ना कहो, कुछ भी ना कहो…”

    असाच गोड्या गुलाबीने दोघांचा संसार सुरु झाला.
    मेधा ने नोकरी करण्याची इच्छा त्याला बोलून दाखवली. त्याने तिच्यातल्या कलेचा मान राखत तिला स्वतःचे “पेंटिंग्ज क्लासेस” सुरू करण्यासाठी पुरेपूर मदत केली. हळूहळू तिला त्यात यश मिळाले, चांगला प्रतिसाद मिळाला. सोबतच तिने बनविलेल्या पेंटिंग्ज विवेकच्या मदतीने ऑनलाईन विकायला सुरुवात केली. तिचा या सगळ्यात छान वेळ जाऊ लागला शिवाय त्यातून पैसाही मिळायला लागला.

    आज‌ त्यांची पहिली मॅनेज अॅनिव्हर्सरी होती. कामाच्या भाराने विवेक ला सुट्टी मिळाली नाही पण सायंकाळी लवकर घरी यायच ठरवून तो ऑफिसमध्ये गेला. परत निघताना त्याचा फोन आला तशीच मेधा सगळी तयारी नीट झाली की नाही यावर कटाक्ष टाकू लागली.  मेधाने मस्त घरात वेगवेगळ्या गुलाबांच्या फुलांचे गुच्छ, पाकळ्या, मेणबत्त्या, दोघांचे फोटो हॉल आणि बेडरूममध्ये लावून रोमॅंटिक वातावरण तयार केले. छान लाल रंगाचा लॉंग वनपीस घालून ती तयार झाली. त्याच्या आवडीचा मेन्यू बनवून डायनिंग सजवित कॅंडल लाइट डिनर ची तयारी अगदी मस्त केली.
    हॉलमध्ये केक, गुलाबांच्या फुलांचा गुच्छ टेबलावर ठेवला.

    बेल वाजली तशीच लाजत जाऊन दार उघडले. विवेक ला एक सुंदर अप्सरा समोर असल्याचा क्षणभर भास झाला, घरातून येणारा एक मनमोहक सुगंध दरवळत त्याला प्रफुल्लित करत होता. तो घरात येताच सगळी तयारी बघताक्षणी त्याला कौतुकास्पद शब्द सुचत नव्हते. तिच्या डोळ्यात बघत तिला सुंदर नेकलेस, गुलाबांच्या फुलांचा गुच्छ गिफ्ट देत म्हणाला ,” हॅपी अॅनिव्हर्सरी मेधा..आय लव्ह यू…”
    तिने ते हातात घेत रिप्लाय दिला ,”हॅपी अॅनिव्हर्सरी..आय लव्ह यू टू…”

    तो फ्रेश होऊन आला. तिच्या मेहनतीने केलेल्या सजावटीचे मनातून कौतुक केले.. दोघांनी रोमॅंटिक गाणे लाऊन मस्त कॅंडल लाइट डिनर केला.. नंतर तिचा हात हातात घेत तिला युरोप ट्रीप चे तिकीट दिले आणि म्हणाला, “लग्नानंतर सुट्टया अभावी  आपला हनीमून राहिला ना..आता जाऊयात…लवकरच तयारीला लागायचं आहे..”

    तिला एखादं स्वप्न बघितल्या सारखे वाटत होते.  आनंद कसा व्यक्त करावा तिला कळत नव्हतं. त्याच्या मिठीत शिरून ती भावना, आनंद व्यक्त करीत होती. त्यानेही तिला घट्ट मिठी मारली.

    त्या रोमॅंटिक वातावरणात गाणेही तसेच सुरू झाले,

    ” तेरे बिना जिया जाए ना ……
    बिन तेरे तेरे बिन साजना ……
    साँस में साँस आए ना तेरे बिना …

    जब भी ख़यालों में तू आए मेरे बदन से ख़ुश्बू आए महके बदन में रहा न जाए रहा जाए ना तेरे बिना … ”

    एकेकाळी नकार दर्शविण्याचे प्लॅनिंग करून मेधाला बघायला गेलेला विवेक आता तिच्या प्रेमळ रेशमी बंधनात अडकला. लग्नानंतर दिवसेंदिवस दोघांचे रेशमी बंध अजूनच घट्ट होत गेले.

    अशी ही दोघांची गोड प्रेमकथा कशी वाटली हे कळवायला विसरू नका

     

    कथा नावासह शेअर करायला हरकत नाही.

    © अश्विनी कपाळे गोळे

  • आईची दुहेरी भूमिका…

    रघू बांधकामांच्या ठिकाणी मजुरीचे काम करायचा. त्याची पत्नी सविता सुद्धा दुसऱ्यांच्या घरचे धुणीभांडी करून संसाराला आर्थिक हातभार लावायची. सविताचे लग्न खूप कमी वयात झालेले, लग्नाच्या एक वर्षातच त्यांच्या संसारात गोंडस बाळाचे आगमन झाले, त्याचे नाव त्यांनी किशन ठेवले. या दरम्यान सविताचे काम करणे बंद झाले होते. रघूच्या मजुरीत संसार चालवताना पैशाची चणचण भासू लागली. आता किशन ला घरी सोडून कामावर कसं जायचं म्हणून तो एका वर्षाचा झाला तसाच सविता ने रघू जायचा त्या बांधकामांच्या ठिकाणी काही काम मिळते का याची चौकशी केली आणि योगायोगाने तिलाही काम मिळाले. कामाच्या ठिकाणी साडीची झोळी बांधून किशन ला झोपवून ती रघूला कामात मदत करायची. त्याची तहान भूक झोप सांभाळत काम करताना ती दमून जायची. रघूला तिची अवस्था कळायची, तू काम नाही केलं तरी चालेल असं तो म्हणायचा पण तितकाच संसाराला , पोराच्या भविष्याला हातभार म्हणून ती राब राब राबायची. 
    जिकडे काम मिळेल तिकडे भटकायचं , बांधकाम संपले की स्थलांतर करत दुसरे काम शोधायचे असा त्यांचा संसार, एका ठिकाणी स्थिर होणे जवळजवळ अशक्यच. अशातच सविता दुसऱ्यांदा गरोदर राहिली, तिच्याकडून कष्टाचे काम अशा परिस्थितीत होत नव्हते. किशन एव्हाना तीन वर्षांचा झाला होता. अशा परिस्थितीत अवघड काम नको म्हणून ती घरीच असायची.
    भराभर नऊ महिने निघून गेले आणि सविताला मुलगी झाली. कन्यारत्न घरात आल्याने किशन, रघू सगळेच खूप आनंदात होते. अख्ख्या मजुरांना रघू आणि किशन ने साखर वाटलेली. सविता ची आई मदतीला तिच्या जवळ आलेली होती.
    लेक वर्षाची होत नाही तितक्यात त्यांच्या सुखी संसारात संकट उभे राहिले. काम करताना रघू पाय घसरून सातव्या मजल्यावरून खाली पडला आणि क्षणातच सगळं संपलं. तिथलाच एकजण धावत सविताच्या घरी आला आणि रडक्या सुरात म्हणाला, “भाभी, अस्पताल चलो..रघू उपर से गिर गया..उसको अस्पताल लेके गये है..”
    ते ऐकताच सविताचा धक्का बसला, रडू आवरत , देवाचा धावा करत काळजाची धडधड वाढत अताना कडेवर मुलगी दुर्गा आणि एका हातात किशनचा हात पकडून ती त्या मजुराच्या मागोमाग दवाखान्यात पोहोचली. तिची नजर सैरावैरा रघूला शोधत होती, कामावरच्या बर्‍याच सहकार्‍यांची गर्दी तिथे झाली होती. इतक्या उंचावरून पडल्याने रघू जागेवरच मृत झाला असं डॉक्टरांनी सांगितल्यावर सविताचा टाहो फुटला. इवली इवली दोन मुलं पदरात टाकून रघू आपल्याला सोडून गेला ही कल्पनाच तिला करवत नव्हती. कुणी म्हणे त्याला उन्हाची चक्कर आली तर कुणी म्हणे तोल गेला. पोलिसांनी तर आत्महत्या असू शकते म्हणत चौकशीही केली पण काही झालं तरी रघू‌ तर परत येणार नव्हता. सविताला ही परिस्थिती सांभाळणे खूप कठीण झाले होते. किशन तिचे डोळे पुसत म्हणाला, “आई, बाबा कुठं गेले..आता परत नाही येणार का..” त्याला कवटाळून ती ढसाढसा रडली पण आता पदर खोचून कामाला सुरुवात केली पाहिजे, या इवल्या जीवांसाठी म्हणत तिने स्वतःला सावरलं. परत काही धुणीभांडी, इतर घरकाम करत संसार चालवायला सुरुवात केली. रघूच्या आठवणीने रोज रडायची पण सकाळी लेकरांचे चेहरे पाहून कामाला लागायची. सासर माहेरचे येत जात असायचे, गावी चल म्हणायचे पण कुणावर भार नको, माझं मी बघते म्हणत ती सगळ्यांना दुरूनच रामराम करायची. किशनला तिने शाळेत घातलं, गरजेनुसार शिकवणी लावून दिली. त्याच्या पाठोपाठ दुर्गा सुद्धा शाळेत जाऊ लागली. सविता शक्य ते काम करून सगळा घरखर्च चालवायची. असेच वर्ष जात होते. आता वयानुसार सविताचे शरीर थकले होते पण मुलं स्वतः च्या पायवर उभे होत पर्यंत कष्ट करणे तिच्या नशिबी आले होते. दुर्गा वयात आली तशीच सविताची धडधड अजून वाढत होती. बाप नसताना‌ आईच्या लाडाने पोरं बिघडली असं कुणी म्हणू नये म्हणून त्यांच्या लहानपणापासूनच ती काळजी घेत होती. काय चूक काय बरोबर ते‌ वेळोवेळी दोन्ही मुलांना समजून सांगत होती. आजुबाजूला राहणारे, उनाडक्या करणार्‍या पोरांच्या नादी आपला किशन लागू नये म्हणून कामात व्यस्त असली तरी वेळेनुसार ती कडक ही व्हायची. दोन्ही मुलांना आई विषयी एक आदरयुक्त भिती होती शिवाय परिस्थितीची जाणीव सुद्धा होती.
    दुर्गा आता घरकामात मदत करून अभ्यास सांभाळायची त्यामुळे सविताला जरा मदत व्हायची. किशन सुद्धा बाहेरचे काम, व्यवहार अगदी उत्तम रित्या सांभाळायचा. आपली मुलं वाईट वळणाला न लागता सगळ्या व्यवहारात तरबेज असावे‌ , स्वतः च्या पायावर उभे असावे असं सविताचं स्वप्न होतं आणि प्रयत्नही. किशन फर्स्ट क्लास मध्ये दहावी उत्तीर्ण झाला, सविताला त्या दिवशी रघूची खूप आठवण झाली. आता तंत्रनिकेतन महाविद्यालयात दहावीनंतर प्रवेश घेऊन त्याने इलेक्ट्रिकल अभ्यासक्रम पूर्ण केला. पुढे त्या बळावर त्याला बरेच कामे मिळायला सुरुवात झाली. आई आता तू काम सोडून दे, आराम कर असं म्हणत किशनने त्याची पहिली कमाई आईजवळ दिली, त्या क्षणी तिच्या डोळ्यांचे पारणे फिटले. दुर्गा सुद्धा कॉम्प्युटर क्षेत्रात पदवी अभ्यासक्रमाला होती सोबतच सरकारी नोकरीसाठी परिक्षा देत त्याचीही तयारी ती करीत होती.
    हलाखीच्या परिस्थितीत एकटीने दुहेरी भूमिका सांभाळत मुलांना चांगले वळण लावताना तिला पदोपदी रघूची आठवण यायची. कधी अगदीच मृदू तर कधी अगदीच कठोर मन करून कडक राहून संगोपन करताना तिची फार तारांबळ उडायची. आजुबाजूच्या लोकांचे टोमणे, वाईट नजरा यावर मात करीत पाण्यापावसात कष्टाचे काम करून तिने मुलांना‌ घडवलं होतं. सोबतच मुलीच्या लग्नाची , भविष्याची तरतूद म्हणून जरा बचतही केली होती. या सगळ्यातून जाणे खरंच किती अवघड आहे हे तिलाच माहीत होते.
    दररोज रघूचा फोटो बघून ती अश्रू गाळायची, अजूनही त्याच्या आठवणी ताज्या होत्या. कुठलीही चांगली गोष्ट घडली की ती त्याच्या फोटो जवळ जाऊन आनंदाने त्याला सांगायची. आज दोन्ही मुलांची प्रगती बघून ती एकटक रघूच्या फोटोला बघत मनात खुप काही बोलली त्याच्याशी. 

    खरंच जेव्हा आईला सविता प्रमाणे दुहेरी भूमिका पार पाडावी लागते तेव्हा तिची अवस्था फक्त तिलाच कळत असते. लोकांचे बरे वाईट अनुभव, टोमणे सांभाळत मुलांना घडवणे सोपे नाही. त्यात आजूबाजूला सुशिक्षित वातावरण नसताना मुलगा वाईट वळणावर जाऊ नये शिवाय वयात आलेल्या मुलीला योग्य मार्गदर्शन करुन घडवणे, स्वबळावर लढण्यासाठी सज्ज करणे किती महत्त्वाचे आहे, हे सगळं करताना कधी आई तर कधी बाबा बनून राहणे गरजेचे आहे. वास्तविक आयुष्यात अशी परिस्थिती बर्‍याच ठिकाणी दिसते, अशा परिस्थितीत एकटीने मुलांना घडवणे खरंच खूप कौतुकास्पद आहे.

    याविषयी तुमचं मत नक्की कळवा ?

    © अश्विनी कपाळे गोळे

  • ये दुरिया…नजदीकियां बन गई… ( प्रेमकथा )- भाग २ (अंतिम)

    मागच्या भागात आपण पाहीले की रियाला अनिकेत भेटायला बोलावतो. ती जाते तेव्हा तिला कळते , डिव्होर्स नोटीस अनिकेत ने पाठवली नाही. ते ऐकताच ती अचंबित होते. आता पुढे.

    रिया आणि अनिकेत यांचं अरेंज मॅरेज. एका मॅरेज ब्युरो मधून रिया आणि अनिकेत यांच्या कुटुंबीयांची ओळख होते.
    मुलगी बघण्याचा कार्यक्रम आयोजित केला जातो.
    टपोरे डोळे, निरागस चेहरा, नाजुक अंगकाठी, खांद्यापर्यंत केसांचा शोभेसा हेअरकट असलेली रिया अनिकेतला बघता क्षणीच आवडते.
    अनिकेतही तिच्या तोलामोलाचा, आकर्षक अशी पिळदार शरीरयष्टी, दिसायला राजबिंडा. अनिकेत आई बाबांना एकुलता एक, त्यामुळे अतिशय लाडका. मोठ्या कंपनीत चांगल्या पदावर नोकरीला. स्वभावाने प्रेमळ पण आई म्हणेल ती पूर्व दिशा अशा काहीशा विचारांचा.
    दोघांचे लग्न ठरले, दोन्ही कुटुंबे अगदी धुमधडाक्यात लग्नाच्या तयारीला लागले होते. काही महिन्यांनी लग्न झाले.
    दोघांचे लग्न ठरल्यापासून रियाला कुठे ठेवू कुठे नाही असं झालेलं त्याला.
    लग्न ठरल्या पासून  लग्न होत पर्यंत तो दररोज रियाला न चुकता भेटायचा. रियाचे ऑफिस जवळच असल्याने रोज सायंकाळी तिला भेटणे सोपे होते. रियालाही त्याच्या सहवासात खूप छान वाटायचं, त्याच रोज भेटणं , एकमेकांच्या आवडीनिवडी, विचार, छंद अशा छोट्या-मोठ्या गोष्टी जाणून घेणं तिला खूप सुखद वाटायचं. तिचा शांत , प्रेमळ स्वभाव , निरागस असं सौंदर्य याचे कौतुक करताना तो कधीच थकत नव्हता.  दोघांचे एकमेकांवर जीवापाड प्रेम जडले होते, लग्न झाल्यावर ती घरी आली तेव्हा त्याला झालेला आनंद त्याच्या चेहऱ्यावर झळकत होता.
    तिला नववधू च्या रूपात बघून त्याची परत एकदा विकेट उडाली होती. घरत बरीच पाहुणे मंडळी असताना लपून छपून तिच्याशी बोलायला यायचा, तिची झलक बघायला सतत बहाणा शोधायचा. सगळे चिडवत म्हणायचे सुद्धा,  याला काही चैन पडत नाही बाबा बायको चा चेहरा बघितल्या शिवाय. पूजा विधी सगळं आटोपलं, पाहुणे मंडळी परत गेली. राजा राणीच्या संसाराला प्रेमाने सुरवात झाली. दोघांची पहिली मिलनाची रात्र तिला अजुनही आठवते,  किती उत्साहाने त्याने सगळी तयारी केली होती त्याने , ते खास क्षण अविस्मरणीय बनविण्याची. आयुष्यात कधी साथ सोडणार नाही म्हणत हातात हात घेतला तेव्हा किती सुरक्षित वाटलं होतं..किती गोड्या गुलाबी ने दोघांचा संसार सुरु झाला होता. एकत्र ऑफिसला निघायचं, मौज मजा मस्ती, भरभरून प्रेम, किती गोड दिवस होते ते. झालं ते नव्या नवलाईचे नवं दिवस भुर्रकन उडून गेले, जणू कुणाची दृष्ट लागली दोघांच्या प्रेमाला. अनिकेत चे आई बाबा दुसऱ्या गावी राहत असले तरी अनिकेत ची आई सतत त्याला फोन करायची, घरी आलास का, इतका वेळ बाहेर कशाला फिरायचे, बायको डोक्यावर बसेल, जरा धाकात ठेव असेही सल्ले द्यायचे. त्याचे बाबा मात्र या सगळ्याच्या विरोधात, ते उलट सांगायचे नविन आयुष्याची सुरवात  आहे, खूप एन्जॉय करा पण बाबांनी आईला क्रॉस केले की अनिकेत ची आई मोठा ड्रामा करायची.

    जेव्हा रियाला हे सगळं कळालं तेव्हा सासूबाईंच्या विचारांची तिला कीव आली. मुलगा सुनेचा संसार आनंदाने चाललेला जणू त्यांना बघवत नव्हते की आपला मुलगा आपल्या पासून दूर जातोय अशी असुरक्षितता, एक प्रकारची भिती त्यांना वाटत होती, कोण जाणे.

    एकत्र राहत नसले तरी सतत फोन करून अनिकेत ला आई सगळे अपडेट विचारायची. अनिकेत सुद्धा त्यांना एकुण एक लहानसहान गोष्टी सांगायचा. सुरवातीला दुर्लक्ष केले पण हळूहळू सगळं विचित्र वाटत होतं रियाला. ती याबाबत अनिकेतला काही बोलली की त्याला वाटायचं रियाला माझे आई बाबा नकोय, दूर राहतात तरी इतक्या तक्रारी करते ही.. झालं अशा गोष्टींवरून वाद सुरू झाले. लग्नाला एक वर्षही झाले नव्हते,  अशाच गोष्टी वरून एकदा दोघांचा वाद झाला आणि रिया रागारागाने आई कडे निघून गेली. रियाचे आई बाबा त्याच शहरात राहायचे तेव्हा राग शांत झाला की अनिकेत नक्कीच घ्यायला येणार याची तिला खात्री होती पण झालं वेगळंच. अनिकेतने रिया अशी निघून गेल्याचा राग मनात धरून ठेवला, मी का माघार घ्यावी म्हणत त्यानेही पुढाकार घेतला नाही. अनिकेत चे आई बाबा त्यादरम्यान त्याच्याजवळ रहायला आले.
    इकडे रिया त्याची वाट बघत एक एक दिवस मोजत होती आणि तिकडे आईच्या सल्ल्याने, धाकाने अनिकेत काही रियाला घरी आणण्याचा पुढाकार घेत नव्हता. अनिकेत चे बाबा त्याला खूप समजवायचा प्रयत्न करायचे, आईचं ऐकून दोघांमध्ये फूट पडू नये म्हणून प्रयत्न करायचे पण आईपुढे काही अनिकेत ठाम भूमिका घेत नव्हता.
    रिया ची आई तिला समजून सांगायची पण तो घ्यायला आल्याशिवाय मी जाणार नाही या रियाच्या निर्णयामुळे आई बाबांचे काही एक चालत नव्हते शिवाय अनिकेत आणि त्याच्या घरच्यांची विचित्र विचारसरणीची कल्पना तिने घरी दिल्यावर रियाच्या बाबांनाही अनिकेत चे वागणे पटले नव्हते. अशातच एक दिवस अचानक अनिकेत कडून डिव्होर्स नोटीस आली आणि रिया हादरली.

    नवरा बायको यांच्यात भांडण, मतभेद हे होतातच पण असं अचानक डिव्होर्स नोटीस बघताच रियाला काही कळत नव्हतं, अनिकेत विषयी आधी जरा राग मनात होताच पण आता त्याच्या अशा वागण्याने तिला अजूनच संताप आला. त्याला , त्याच्या घरच्यांना मी नको असेल तर मलाही जबरदस्तीने त्याच्या आयुष्यात परत जायचं ना नाही असा विचार करून ती आई बाबांकडे राहू लागली. 
    अशातच सहा महिने गेले आणि आज अचानक अनिकेत रियाला भेटला.

    अनिकेत रियाला सांगू लागला, “रिया अगं तू अशी रागात निघून गेली तेव्हा माझी खूप चिडचिड झाली, राग मलाही आलेलाच. तुला माझ्या घरच्यांशी प्रोब्लेम आहे असं मला वाटलं, माझं खरंच चुकलं रिया. तू निघून गेल्यावर आई बाबा आले, त्यांना सगळा प्रकार सांगितला तेव्हा बाबांनी मला तुला परत आणण्यासाठी खूप समजावले पण आईला ते मान्य नव्हते. आईला वाटत होतं मी तुझ्यामध्ये खूप गुंतल्या मुळे तिला मी विसरतो की काय..आईचा खूप लाडका ना मी म्हणून कदाचित तिच्यापासून दूर जाण्याची भिती तिला वाटली असावी. तुझ्याविषयी का माहित नाही पण एक राग, चिड तिने मनात धरून ठेवली. मी खूप गोंधळलो, आई बाबा आणि बायको प्रत्येकाची आयुष्यात एक वेगळी जागा असते हे मला खूप उशीरा कळलं. मला निर्णय घेता येत नव्हता, तुझ्या शिवाय एकटा पडलो होतो मी, मनात सतत कुढत होतो पण मनातलं सगळं बोलून दाखवता येत नव्हतं मला, तुझी खूप आठवण यायची पण तुला कसं सामोरं जावं कळत नव्हतं शिवाय आई परत ड्रामा करेल , चिडेल म्हणून वेगळाच धाक. अशातच मला कंपनीतर्फे विदेशात जाण्याची संधी चालून आली. आई म्हणाली वेळ गेली, राग शांत झाला की तू स्वतः परत येशील, तिला राहू दे काही दिवस माहेरी, तू ही संधी सोडू नकोस. झालं, परत मी भरकटलो, मला खूप मनापासून वाटत होतं तुला ही बातमी सांगावी पण त्या दरम्यान तुझ्या आई बाबांनी मला तुला भेटू दिले नाही, त्यांना माझा राग आलेला. तूसुद्धा फोन उचलले नाही. मी सहा महिन्यांसाठी लंडनला गेलो. कामाच्या, नविन प्रोजेक्टच्या व्यापात गुंतलो. तुझी आठवण सतत यायची, तुला मेसेज केले पण तू मला उत्तर देत नव्हती. आपल्यात काही कम्युनिकेशन राहीले नव्हते आणि म्हणूनच गैरसमज निर्माण झाले.
    इकडे आईने बाबांना असं सांगितलं की रियाला अनिकेत सोबत राहायची इच्छा नाही. आपल्या घरच्यांमध्येही गैरसमज झालेले त्यामुळे आईने त्या संधीचा फायदा घेऊन वकिलाच्या मदतीने तुला डिव्होर्स नोटीस पाठवली आणि परिस्थिती अजूनच बिघडली. मी परत आलो तेव्हा बाबांकडून मला सगळं कळालं, पण तू माझ्यासोबत राहायला तयार नाही यावर माझा विश्वास नव्हता. तुला डिव्होर्स नोटीस पाठवली हे ऐकून मला मोठा धक्का बसला, खूप रडलो मी बाबांजवळ, पण त्याक्षणी माझे डोळे उघडले. आईच्या संकुचित स्वभावामुळे आपल्या सगळ्यांमध्ये गैरसमज झाले, आपल्या दोघांमध्ये फूट पडली. मला कळून चुकलं की माझी ठाम भूमिका नसल्याने आपल्या नात्यात विष पसरलं. आई, बाबा आणि बायको प्रत्येकाला एक वेगळं स्थान आहे हे लक्षात घेऊन मी नातं जपलं असतं तर अशी वेळ आली नसती. पण रिया अजूनही वेळ गेलेली नाही, मला तू हवी आहेस. मला एक संधी दे..परत असं नाही होणार..मी तुझाच आहे आणि तुझी साथ मी नाही सोडणार..मला माफ कर रिया.. प्लीज मला माफ कर.. तुझ्याशिवाय माझं आयुष्य अपूर्ण आहे..गेले सहा महिने जो दुरावा निर्माण झाला त्यामुळे मला खरंच माझ्या प्रेमाची जाणीव नव्याने झाली आहे मला..”

    हे सगळं ऐकून रियाला काय बोलावं कळत नव्हतं, तिचं खरंखुरं प्रेम होतं त्याच्यावर. दोघेही वेगळे राहून मनोमन कुढत, रडत होते पण मीपणा, गैरसमज यामुळे पुढाकार कुणी घेत नव्हते.
    रिया काही न बोलता फक्त अश्रू गाळत होती.
    अनिकेत तिला म्हणाला , ” रिया मी तुझ्या आई बाबांशी बोलून माफी मागतो, तुला मानाने आपल्या घरी परत घ्यायला येतो..आई ला बाबांनी समजावले आहे, तिचा स्वभाव बदलला नाही तरी मी यापुढे कधीच साथ सोडणार नाही. बाबा आणि मी तुझ्या पाठीशी आहोत. उद्या सुट्टी आहे, मी घ्यायला येतो तुला, आपल्या हक्काच्या घरी घेऊन जायला. मला खरंच एकदा माफ कर.. खूप प्रेम आहे रिया माझं तुझ्यावर..”

    रियाने अश्रू पुसत मानेनेच त्याला होकार दिला. त्याचेही डोळे पाणावले होते. अनिकेत ने रियाचा हात हातात घेतला त्या क्षणी तिला त्यांच्या लग्नानंतर झालेल्या पहिल्या भेटीची आठवण झाली. तोच स्पर्श, तिच भावना आता नव्याने जागी झाल्याची तिला जाणीव झाली.रियाच्या आई बाबांना या गोष्टीचा आनंदच होईल हे तिला माहीत होते.
    तिलाही हेच हवं होतं. त्याच्यावरच्या प्रेमापोटी तिने त्याला माफ केलं. दोघांचे नाते आज परत एकदा नव्याने बहरले.
    किती तरी वेळ ते हातात हात घेऊन शब्दाविना बरेच काही बोलले.

    दूर राहून त्यांच्यातील नातं आज अजूनच घट्ट झालं आणि प्रेम दिवसेंदिवस वाढतच गेलं.

    खरंच बर्‍याच जणांच्या आयुष्यात अशी वेळ येते, नवरा बायको यांच्यातील नात्यात गैरसमज, मतभेद यामुळे फूट पडते. अशा परिस्थितीत दोघांनी एकमेकांना समजून घेतले, ठाम भूमिका घेऊन विश्वास जपला तर नातं तुटण्या ऐवजी जोडल्या जाईल. अनिकेत ला उशीरा का होईना पण त्याच्या चुकीची जाणीव झाली, आयुष्यात प्रत्येक नात्याला एक वेगळं स्थान आहे हे लक्षात आलं म्हणून दोघांचे नाते नव्याने बहरले.

    समाप्त.

    हि कथा पूर्णपणे काल्पनिक असून वास्तविकतेशी संबंध आढळल्यास केवळ योगायोग समजावा ?

    कथा कशी वाटली हे नक्की कळवा ?

    नावासह शेअर करायला हरकत नाही ?

    © अश्विनी कपाळे गोळे

  • ये दुरिया…नजदीकियां बन गई… ( प्रेमकथा )- भाग १

    “रिया, मला तुझ्याशी काही बोलायचं आहे, एक संधी दे ना मला..एकदा भेट मला.. प्लीज रिया…मी आज सायंकाळी आपल्या नेहमीच्या ठिकाणी तुझी वाट पाहिन.”

    अनिकेत च्या अशा मेसेज मुळे रिया खूप अस्वस्थ होती, नको असताना त्याच्या विचारातून, भूतकाळातून ती बाहेर पडू शकत नव्हती.
    मनातच विचार करत स्वतःशीच बोलत ती म्हणाली, “आता काय फायदा भेटून बोलून.. जेव्हा बोलायचं तेव्हा बोलला नाहीस… माझ्यावर विश्वास ठेवून कधी माझी बाजू समजून घेतली नाहीस…किती प्रेम करायचो आम्ही एकमेकांवर, वाटलं होतं अनिकेत कधीच माझी साथ सोडणार नाही पण ह्याने इतका मोठा धक्का दिला मला.. नाही मी नाही भेटणार परत अनिकेत ला…आता आमचे मार्ग वेगळे आहेत..”

    अशा भूतकाळातल्या विचारचक्रात गुंतली असताना मैत्रिणीच्याआवाजाने रिया भानावर आली.
    “अगं रिया, लक्ष कुठे आहे तुझं..कधी पासून आवाज देत आहे तुला मी…लंच ला जायचं ना..मला जाम भूक लागली आहे गंं..” ( रियाची मैत्रिण पूजा तिला म्हणाली )

    रिया आणि पूजा गेली पाच वर्षे एकाच ऑफिसमध्ये नोकरीला. दोघींची चांगली मैत्री जमलेली, एकमेकींच्या सुखदुःखात , अडीअडचणीला एकमेकींच्या सोबतीला असायच्या त्या.
    अनिकेत दूर गेल्यानंतर रियाला सावरायला पूजाने बरीच मदत केलेली. पूजा अतिशय बिनधास्त पण समजुतदार मुलगी, ज्याचं चुकलं त्याला स्पष्टपणे बोलून मोकळं व्हायचं आणि हसतखेळत जगायचं असा तिचा जगण्याचा फंडा. 
    रिया मात्र भाऊक, शांत स्वभाव, जरा अबोल. पण पूजा जवळ मनातलं सगळं सुखदुःख सांगायची ती, अगदी विश्वासाने आणि पूजाही तितक्याच आपुलकीने तिचा विश्वास जपायची.
    दोघीही लंच ला निघाल्या, आज परत रियाला असं गप्प गप्प बघून पूजा म्हणाली, “काय मॅडम, आज परत मूड खराब दिसतोय…काय झालंय..सांग पटकन..”
    रिया पडलेल्या चेहऱ्याने चिडक्या सुरात तिला सांगू लागली, “काही नाही गं, आज अनिकेतचा मेसेज आला.. त्याला मला भेटायचं आहे… आता मी जरा सावरायला लागले तर ह्याचा मेसेज आला एकदा भेट म्हणून.. खूप राग आहे गंं मनात पण तरी वाटतयं भेटावे का एकदा..पण असंही वाटतं का भेटायचं मी…गेली सहा महिने वेगळे राहीलो आम्ही तेव्हा नाही आठवण झाली माझी.. डिव्होर्स नोटीस पाठवताना काही नाही वाटलं..आता अचानक काय भेटायचं ….का म्हणून भेटू मी..”
    पूजा तिला समजावून सांगत म्हणाली, ” रिया तू शांत हो बघू.. अगं तुला नाही भेटायचं ना मग नको विचार करुस..हे सगळं जरा अवघड आहे पण तुला आता निर्णय घेतला पाहिजे.. यातून बाहेर पडायला पाहिजे..”
    रिया रडकुंडीला येत म्हणाली, “मी अजूनही खूप मिस करते गं अनिकेत ला..त्याच्या शिवाय अख्खं आयुष्य जगण्याची कल्पनाही करवत नाही मला.. वाटतं जावं त्याच्या जवळ, त्याला भेटून, भांडून  अनिकेतला परत मिळवावं पण त्याने डिव्होर्स नोटीस पाठवली त्या क्षणापासून खूप राग येतोय त्याचा… खूप गोंधळ उडाला गं माझ्या मनात..काय करावं खरंच सुचत नाही मला आता..”

    पूजा तिची अवस्था समजून होती, तिला धीर देत ती म्हणाली, ” रिया, तू एकदा भेटुन सगळं क्लिअर का करत नाही..मला अजूनही कळत नाहीये की अनिकेत इतका कसा बदलला..नक्की काय झालं की त्याने डिव्होर्स नोटीस पाठवली…मला खरंच वाटत अगं तू एकदा त्याला भेटायला पाहिजे.. सत्य परिस्थिती जाणून घेतली पाहिजे..”

    रियाला सुद्धा मनातून वाटत होतं एकदा अनिकेत ला भेटावे, त्याला जाब विचारावा. आता पूजा ने म्हंटल्यावर खरंच एकदा त्याला भेटायच ठरवलं.

    ठरलेल्या वेळी रिया त्यांच्या नेहमीच्या ठिकाणी म्हणजेच तिच्या ऑफिस जवळच्या बागेत पोहोचली. दुरूनच एका बाकावर अनिकेत पाठमोरा बसलेला तिला दिसला. त्याला बघता क्षणीच धावत जाऊन मिठी मारावी असं तिला वाटलं पण स्वतःच्या भावना आवरत ती त्याच्या दिशेने जायला निघाली. जसजशी ती त्याच्या दिशेने जात होती तसतशी तिची धडधड वाढत होती.
    जसे दोघे एकमेकांसमोर आले तसाच अनिकेत उठून उभा झाला, रियाचा निरागस चेहरा बघताच त्याची नजर तिच्या चेहऱ्यावर स्थिरावली, नजरानजर होताच तिच्या अश्रूंनी वाट मोकळी केली. किती तरी वेळ फक्त नजरेने बोलत होते ते, त्यालाही भावना आवरता येत नव्हत्या. इशारा करतच त्याने तीला बाजुला बसायला सांगितलं. ती त्याची नजर चुकवत इकडे तिकडे बघत होती. अनिकेत तिला शांत करत म्हणाला, “रिया प्लीज अशी रडू नकोस..आधी तू शांत हो.. मला माहिती आहे माझ्यामुळे तू खूप दुखावली गेली आहे पण मला माझी चूक कळून चुकली गं..नाही राहू शकत मी तुझ्याविणा..एक संधी दे मला..आपल्या दोघांमध्ये खूप गैरसमज झाले आहेत..मला तेच दूर करायचे आहेत.. म्हणूनच तुला बोलावलं मी भेटायला..मला खात्री होती तू नक्कीच येणार…”
    रिया अश्रू आवरत म्हणाली, “गैरसमज.. आपल्यात.. खूप लवकर कळालं रे तुला..सहा महिने आठवण नाही झाली माझी.. आणि संधी कशाची मागतोय..तुला तर डिव्होर्स पाहिजे ना… नोटीस पाठवलीस ना मला..मग आता काय बोलायचं बाकी राहीलं अनिकेत..तू माझा अनिकेत नाहीस..ज्याच्यावर मी प्रेम केलेलं तो अनिकेत तू नाहीस..तो माझ्याशी असा कधीच वागला नसता.. तुझ्या अशा वागण्याने माझी काय अवस्था झाली असेल कधी विचार केला तू…”
    अनिकेत अपराधी भावनेने उत्तरला, ” रिया अगं ती डिव्होर्स नोटीस मी पाठवली नाही..तुला खरंच असं वाटतं का गं मी इतका वाईट वागेल तुझ्याशी.. मान्य आहे तुला मी दुखावलं, माहेरी जायला सांगितलं पण डिव्होर्स नोटीस खरंच मी नाही पाठवली..मी सगळं सांगतो तुला..मला तू हवी आहेस…मी नाही जगू शकत तुझ्याशिवाय…”
    अनिकेत चे बोलणे ऐकून रिया आश्चर्य चकित झाली, अनिकेत ने नोटीस नाही पाठवली मग कुणी पाठवली.. आणि का…पण मग अनिकेत सहा महिने भेटला नाही..बोलला नाही त्याचं काय..या सगळ्या विचाराने ती जरा गोंधळली.

    क्रमशः

    रिया आणि अनिकेत यांच्या आयुष्यात नक्की काय झालं जाणून घेऊया पुढच्या भागात ?
    पुढचा भाग लवकरच…

    तुमची उत्सुकता नक्कीच वाढली असणार..मग कथेचा हा भाग कसा वाटला ते नक्की कळवा.

    लिखाणाचे सर्व अधिकार लेखिकेकडे राखिव. नावासह शेअर करायला हरकत नाही ?

    © अश्विनी कपाळे गोळे