Day: October 30, 2020

  • Soulmate_एक_प्रेमकथा #भाग_चार_अंतिम

    कांदेपोहे कार्यक्रम झाला आणि पाहुणे परत गेले. आता निधीच्या मम्मा पप्पांना तिच्या निर्णयाची उत्सुकता लागली होती. चार दिवस होऊन गेले तरी निधीचा निर्णय काही ठरत नव्हता. तिच्या मनात नुसताच गोंधळ उडाला होता.

    बराच विचार करून एक दिवस निधीने ठरवलं आज फायनल काय तो निर्णय कळवायचा.

     

    निधीच्या मनात विचार आला, “सुजय च्या जागी मी असते आणि सुजयच्या बाबतीत असा भूतकाळ कळाला असता तर कदाचित मी त्याला त्या कारणासाठी नकार दिला असता पण सुजय ने असं न करता माझीच समजुत काढली..वेदांत चा वाईट अनुभव आल्यावर प्रेम ,लग्न यावरचा माझा विश्वास उडाला पण कदाचित माझ्या नशिबात वेदांत नसेलच…आणि प्रॅक्टिकल विचार केला तर सुजयला नकार देण्यासारखं काहीच नाही… माझ्या गुणदोषांसकट, माझ्या भूतकाळासह मला तो स्विकारायला तयार आहे मग अजून काय अपेक्षा असाव्या माझ्या जोडीदाराकडून…मी सुजयला होकार कळवते… सुजयला भेटण्याआधी मम्मा पप्पांच्या आग्रहाखातर कितीतरी मुलांना मी लग्नासाठी भेटले त्यातल्या एकाही मुलाचा मी इतका विचार केला नाही.. सुजयला भेटल्या पासून

    मात्र माझ्या मनातून त्याचा विचार जातच नाहीये..याचा अर्थ मला सुजय पसंत आहे..”

     

    निधी मम्मा पप्पांना म्हणाली, “माझा निर्णय झालायं…मला सुजय पसंत आहे..”

     

    ते ऐकताच मम्मा पप्पा आनंदाने जणू नाचायला लागले. पप्पांनी लगेच सुजयच्या घरी फोन करून होकार कळवला. निधीचा होकार मिळताच सुजय दुसऱ्या दिवशी तिला भेटायला येणार आहे असं सुजयने सांगितले.

     

    तब्बल दोन वर्षांनी आज निधीच्या घरी आनंदाचे वातावरण पसरले होते. रात्री निधीच्या फोनवर एक मेसेज आला,

    ” उद्या सकाळी नऊ वाजता भेटू..

    सुजय.”

     

    सुजयचा मेसेज बघताच निधीच्या गालावर हसू उमटले. तिने लगेच रिप्लाय केला, “नक्की..मी वाट बघते..”

     

    तिचा रिप्लाय बघून सुजयला सुद्धा आनंद झाला.

     

    निधीच्या मनात रात्रभर सुजयचाच विचार सुरू होता. उशिरा कधी झोप लागली तिचं तिलाही कळालं नाही.

    सकाळी साडे सहा वाजताचा अलार्म झाला तशीच निधी खडबडून जागी झाली. लवकरच आवरुन तयार झाली.

     

    मम्मा तिला बघत म्हणाली, “आज तर स्वारी स्वतः हून उठून तयार..तेही वेळेआधी..”

     

    निधी लाजतच म्हणाली, “मम्मा अगं सुजय येतोय ना..त्याला भेटून मग ऑफिसला सुद्धा जायचं आहे..”

     

    थोड्याच वेळात सुजय निधी कडे पोहोचला.

    सुजय घरात आला आणि निधीला समोर बघताच दोघांची नजरानजर झाली आणि दोघेही एकमेकांना बघतच राहिले. दोघांच्याही चेहऱ्यावर एक वेगळाच भाव उमटला होता. मम्मा पप्पाही दोघांना एकांत मिळावा म्हणून नकळत तिथून निघून गेले. कितीतरी वेळ दोघेही फक्त नजरेनेच बोलत होते.

     

    सुजयने निधीसाठी आणलेले गुलाबाचे फुल हळूच निधीला दिले आणि म्हणाला, “दिस इज फॉर यू…”

     

    निधी – “थ्यॅंक्यू…”

     

    सुजय – “आज सुट्टी घ्यायची..? तुझा होकार ऐकल्यापासून आनंदाच्या भरात माझं कशातच लक्ष लागत नाहीये..आजचा दिवस माझ्यासाठी खूप खास आहे.. प्लीज.. सुट्टी घे ना..आज एकत्र वेळ घालवू आपण..”

     

    निधी जरा विचार करत म्हणाली, “चालेल..मलाही आवडेल आजचा दिवस सेलिब्रेट करायला..मी लगेच सुट्टीचं कळवते ऑफिसमध्ये ..”

     

    मम्मा गरमागरम कॉफी घेऊन आली.

     

    निधी मम्मा ला म्हणाली, ” मम्मा, आज आम्ही सुट्टी घेऊन बाहेर जायचा विचार करतोय…”

     

    मम्मा – “अरे व्वा…छान एंजॉय करा..”

     

    दोघांनी कॉफी घेतली आणि मम्मा पप्पांची भेट घेऊन सुजय निधीला घेऊन बाहेर गेला.

     

    निधी‌- “आपण नक्की कुठे जातोय..”

     

    सुजय – “ते तुझ्यासाठी सरप्राइज…”

     

    सुजय निधीला एका निसर्गरम्य ठिकाणी घेऊन गेला. मंद वाहणारी नदी, आजुबाजूला हिरवागार झाडे , त्यातून डोकावणारे सुर्य किरणे ,पक्ष्यांचा किलबिलाट आणि सोबतीला मंद वाहता गार वारा…

     

    निधी आजुबाजूला बघत म्हणाली, “शहरालगत इतका सुंदर परिसर आहे हे मला पहिल्यांदाच कळतंय..काय मस्त वाटतंय ना इथे..”

     

    सुजय – “हो ना..माझी आवडती जागा.. पक्ष्यांचे फोटो काढायला मी पहाटेच्या वेळी येतो बरेचदा इकडे…इतकी शांत आणि प्रसन्न जागा कुठेच नाही असं वाटतं आणि म्हणूनच मी आज तुला इथे घेऊन आलो.. आपल्याला इतका छान एकांत शहरात दुसरीकडे मिळाला नसता ना.. ”

     

    निधी – “खरंच… खूप प्रसन्न वाटतंय इथे..”

     

    निधीच्या चेहऱ्यावरचा आनंद टिपत सुजय म्हणाला, “निधी, यु आर ब्युटीफूल.. थ्यॅंक्यू फॉर कमिंग इन माय लाईफ..”

     

    ते ऐकून निधी गालावरची केसांची बट मागे करत नुसतीच लाजली.

     

    सुजयने तिचा हात हातात घेतला आणि म्हणाला, “किती गोड लाजतेस…एकदा माझ्याकडे बघ ना..”

     

    निधी मात्र अजूनच लाजून चूर झाली आणि सुजयच्या हातातून हात सोडवत नदीकडे चेहरा फिरवत म्हणाली, “सुजय…मी लाजत वगैरे नाहीये हा.. तुझं आपलं उगाच काहीतरी..”

     

    सुजय – “अच्छा..लाजत नाहीये का… बरं बरं..मग एकदा बघ ना माझ्याकडे..”

     

    निधीने हळूच तिचे डोळे मिटले आणि सुजय कडे पलटून बघत डोळे उघडून त्याच्याकडे हळूच बघितले तर तो एकटक तिलाच बघत होता. त्याच्या डोळ्यात तिच्याविषयीचे प्रेम तर चेहऱ्यावर आनंद ओसंडून वाहत होता. निधी ने लगेच जाऊन त्याला मिठी मारली आणि म्हणाली, “मला सोडून नाही ना जाणार कधीच..?”

     

    सुजयने तिला अलगद मिठीत घेतले आणि म्हणाला “कधीच नाही..मी एकदा तुझा हात हातात घेतला, तो अगदी आयुष्यभरासाठी..आय लव्ह यू निधी..”

     

    निधीच्या डोळ्यातून चटकन आनंदाश्रु ओघळले. तिने त्याच्या डोळ्यात बघितले आणि म्हणाली, “आय लव्ह यू टू..”

     

    सुजयमुळे निधीचा प्रेम, लग्न यावरून उडालेला‌

    विश्वास नव्याने बहरला.

     

    समाप्त!!!

     

     

    ही कथा तुम्हाला कशी वाटली ते जरूर कळवा 😊

    © अश्विनी कपाळे गोळे

     

     

  • Soulmate_एक_प्रेमकथा #भाग_तिसरा

    निधी फ्रेश होऊन चहा नाश्ता करत असतानाच पाहुण्यांचा फोन आला. “अर्धा तासात आम्ही पोहोचतो” असं पाहुणे मंडळींकडून कळताच मम्मा पप्पांची घाई सुरू झाली. सगळी अरेंज मेंट नीट झाली आहे ना याची खात्री करून घेत मम्मा निधीला म्हणाली, “निधी आता तू तयार हो..काही मदत लागली तर आवाज दे मला..”

     

    निधीला मात्र जराही उत्साह वाटत नव्हता. मम्मा पप्पा चे मन राखायला म्हणून ती तयारीला लागली. मोरपंखी रंगाचा पंजाबी ड्रेस घातला, त्यावर मॅचिंग नाजुकसे कानातले घातले, हलकासा मेकअप करून कपाळावर इवलिशी टिकली लावली. केस नेहमीप्रमाणे मोकळेच ठेवत आरशासमोर उभे राहून क्षणभर स्वतःला न्याहाळत निधी मनातच पुटपुटली, “वाह निधी, तू तो कमाल लग रहीं…इतके दिवस स्वतःकडे लक्षच दिलं नाही मी..”

     

    “निधी.. अगं तयार झालीस का?” असा मम्मा चा आवाज येताच ती भानावर आली.

     

    “हो मम्मा..झालंय माझं..” म्हणत मागे वळून बघितलं तितक्यात मम्मा खोलीत आली आणि निधीला बघताच म्हणाली, “किती सुंदर दिसत आहेस निधी तू या ड्रेस मध्ये..माझीच नजर लागणार बहुतेक तुला आज..”

     

    “काहीही काय गं मम्मा..” -निधी.

     

    गाडीच्या हॉर्न चा आवाज आला आणि मम्मा म्हणाली, “आलेत बहुतेक पाहुणे..निधी तू थांब खोलीतच..मी तुला बोलावते मग ते बाहेर..ठीक आहे..चल ऑल द बेस्ट..”

     

    निधी स्वतः शीच बोलू लागली, “ऑल द बेस्ट काय म्हणते मम्मा..माझी काय परीक्षा आहे की काय..?

    तसं बघायचं म्हंटलं तर एक प्रकारची परिक्षा आहेच म्हणा..वधू परिक्षा.. श्या..मला नाही आवडत हे सगळं प्रदर्शन….जाऊ दे आता हे सगळं विचार करत बसायची वेळ नाही..कोण महाशय आलेत मला बघायला जरा बघावं डोकावून…”

     

    असं पुटपुटत निधी खिडकीजवळ आली आणि पण सगळे प्रयत्न व्यर्थ…तिला काही त्याची झलक दिसलीच नाही.

     

    तिने बेडवर ठेवलेला तिचा फोन हातात घेऊन सेल्फी काढले, नंतर फोन बघतच बाजुच्या टेबलवर ठेवलेली पाण्याची बाटली हातात घेऊन पाणी प्यायली. काही वेळाने मम्मा निधीला बोलवायला आली.

    ड्रेस नीट करत परत एकदा केसांवर हात फिरवत निधी ने आरशात बघितले आणि मम्मा सोबत हॉल मध्ये जायला लागली.

     

    हॉलमध्ये तिला‌ बघायला आलेला सुजय, त्याचे आई वडील आणि एक बहीण‌ असे चौघे जण निधी येताना दिसताच एकटक तिला बघतच राहिले. त्यांच्याकडे निधीने एक नजर फिरवली आणि सगळे आपल्याला बघताहेत हे लक्षात येताच ती जरा लाजतच स्मित हास्य करत समोरच्या खुर्चीवर जाऊन बसली. तिची स्माइल , ते घायाळ करणारे सौंदर्य बघताच सुजयची नजर तिच्यावर स्थिरावली.

     

    “मी तुमची ओळख करून देतो..” असं निधीचे पप्पा म्हणाले तसाच सुजय भानावर आला. निधीच्या पप्पांनी निधी आणि सुजयच्या कुटुंबाची ओळख करून दिली. जरा वेळ सगळ्यांशी बोलून झाल्यावर सगळ्यांनी सुजय आणि निधीला एकांतात बोलायला टेरेस गार्डन मध्ये पाठवले.

     

    चौफेर फुलझाडांनी सजवलेल्या टेरेस गार्डन मध्ये मधोमध दोन खुर्च्या आणि एक टेबल ठेवलेला होता. त्यावर दोघांसाठी कॉफी ठेवलेली होती. निधीने कॉफी कप मध्ये ओतून घेत एक कप सुजय ला दिला आणि एक कप स्वतःच्या हातात घेतला.

     

    सुजय कप हातात घेत “थ्यॅंक्यू..” म्हणाला. त्यावर निधी ने नुसतेच स्मित केले.

     

    सुजय – “अशा वेळी नेमकं काय बोलावं कळत नाही ना….माझी ही कांदेपोहे कार्यक्रमाची पहिलीच वेळ आहे…आणि कदाचित शेवटची…”

     

    निधी- “शेवटची..?”

     

    सुजय- “जर तू मला पसंत केलं तर‌ शेवटची…”

     

    निधी – “अच्छा.. आणि मी नाही म्हणाले तर…”

     

    सुजय त्यावर हसला आणि म्हणाला, “तो‌ विचार केलाच नाही मी..मी तुझा फोटो बघितला त्यावेळीच का कोण जाणे पण वाटलं हीच ती, जिच्या शोधात मी आहे…”

     

    निधी – “असं एकदा बघून आयुष्यभरासाठी निवड करता येते का खरंच..”

     

    सुजय – “मला असंच वाटायचं..एका भेटीत कसं काय जोडीदार निवडायचा..खरं तर माझं ठरलं होतं की जी मुलगी आवडेल तिच्याशी आधी मैत्री करायची आणि मग एकमेकांना ओळखून नंतरच लग्नाचा विचार करायचा पण तुझ्या बाबतीत खरंच असं वाटलं नाही.. तुझ्याविषयी आई बाबांनी सांगितलं, फोटो बघितला तेव्हापासून वाटलं तुला खूप आधीपासून ओळखतो आहे..”

     

    निधी‌ जरा आश्चर्याने म्हणाली, “तुला माझ्या भूतकाळाविषयी काही प्रोब्लेम नाहीये? आय वॉज इन रिलेशनशिप…वॉज डिपली इन लव्ह विथ समवन..”

     

    सुजय – “आय नो…आय डोन्ट हॅव एनी प्रोब्लेम…प्रत्येकाच्या आयुष्यात असतंच कुणीतरी खास.. मलाही अशीच एक मुलगी खूप आवडायची पण तिला मी हे सांगण्यापूर्वी माझ्याच एका मित्राने तिला प्रपोज केले, ते‌ दोघेही आनंदात आहे.. त्यांना तर हेही माहीत नाही की माझ्या मनात असं काही होतं..प्रेम काही ठरवून करत नाही आपण आणि एकमेकांवर जीवापाड प्रेम करणारे सुद्धा आयुष्यभर एकत्र असतील असही नसतं..कधी तर प्रेमविवाह झाल्यावर पटत नाही म्हणून वेगळे होतात मग सगळे म्हणतात प्रेमविवाह केला की असंच होतं वगैरे…असो..तू विश्वासाने घरी सांगितलं, आम्हालाही कल्पना दिली पण सगळे असं करतात असं नाही.. प्रेम केलं म्हणजे एखादा गुन्हा केला असं नाही ना.. भूतकाळ होता..”

     

    निधी त्याचं बोलणं ऐकून स्तब्ध झाली. सुजय बोलला ते खरंच विचार करण्यासारखं आहे..इतका प्रॅक्टिकल विचार आपण का करत नाही असंही तिला वाटलं.

     

    निधी – “अजून एक सांगायचं आहे, आम्ही फक्त प्रेमात नव्हतो तर एकमेकांच्या खूप जवळ सुद्धा आलो होतो…”

     

    सुजय- “हम्म.. याविषयी मी एकच सांगेन जर आपलं लग्न झालं तर त्यानंतर आपल्यात या गोष्टी घडताना तुला आधीच्या आठवणींचा त्रास होणार नसेल तर मला काहीच हरकत नाही. सॉरी..जरा जास्त बोलून गेलो असेल तर माफ कर पण मी खरंच तुला तुझ्या भूतकाळाविषयी कधीच काही विचारणार नाही..माझी एकच अपेक्षा असेल की तू सुद्धा वर्तमान आणि भविष्य याचाच विचार करावा..तरीही घडलेल्या गोष्टींमुळे कधी काही त्रास झालाच तर बिनधास्त मन मोकळं करावं पण त्यात गुंतून राहू नये. बाकी निर्णय तुझ्यावर अवलंबून आहे..”

     

    निधी – “इतका कसा काय समजुतदार आहेस तू… म्हणजे मला इंप्रेस करायला तर म्हणाला नाही ना..”

     

    सुजय जरा हसत म्हणाला, “नो..नो..मुळीच नाही.. इंप्रेस करायला नाही..मी फक्त माझी अपेक्षा सांगितली…बाय द वे, तुझा स्पष्टवक्तेपणा आवडला मला..मी सुद्धा असाच आहे म्हणजे जे वाटतं ते बोलून मोकळं व्हायचं..उगाच मनात साठवून ठेवत कुढत जगायचं नाही अशा विचारांचा..”

     

    निधी – “मलाही आवडला तुला‌ असा बिनधास्त स्वभाव…पण खरं सांगू मला ना अजूनही भिती वाटते रिलेशनशिप, प्रेम या गोष्टींची… ”

     

    सुजय जरा मस्करी करत म्हणाला  ” आता तर मलाही भिती वाटायला लागली आहे तुझी..मी तुला बघतक्षणी पसंत केले.. मला हवी अगदी तशीच तू आहेस पण आता तू मला नकार‌ दिला तर माझं काय हा विचार मात्र केलाच नव्हता मी..आता तसा विचार मनात आला तरी भिती वाटत आहे..”

     

    त्यावर दोघेही हसले.

     

    निधी – “मला‌ जरा वेळ दे विचार करायला… खरं सांगू तुझ्यात नकार देण्यासारखं काहीच नाही पण तरीही मला जरा वेळ हवा आहे..”

     

    सुजय – “हो‌ नक्कीच..मी तुला लगेच होकार, नकार दे असं म्हणतच नाहीये.. आणि हो, कुणाच्याही दडपणाखाली येऊन निर्णय घेऊ नकोस..मला तू आवडली तेव्हा तुला मी आवडायला पाहिजेच असंही नाही..तुझा निर्णय घेण्याचं स्वातंत्र्य तुला आहे..सॉरी मी फार लेक्चर वगैरे दिलं असेल तर..”

     

    निधी हसतच म्हणाली, “थ्यॅंक्यू…”

     

     

     

    क्रमशः

     

     

    कथेचा हा भाग कसा वाटला ते नक्की कळवा 😊

     

    © अश्विनी कपाळे गोळे

     

  • Soulmate_एक_प्रेमकथा #भाग_दुसरा

    ठरल्याप्रमाणे निधी येत्या विकेंड ला मम्मा पप्पांसोबत वेदांतच्या घरी जायला निघाली.

     

    तब्बल तीन महिन्यांनी वेदांतला भेटणार म्हणून निधी जाम खुश होती. कधी एकदा त्याला भेटते असं काहीसं झालेलं तिला.

     

    बारा तासांच्या प्रवासानंतर तिघेही वेदांत राहतो त्या शहरात पोहोचले. सायंकाळ झाली होती त्यामुळे हॉटेलवर रूम बुक करून तिघांनी तिथे रात्रभर मुक्काम केला आणि दुसर्‍या दिवशी सकाळी लवकरच फ्रेश होऊन वेदांत च्या घरी जायला निघाले.

     

    थोड्याच वेळात तिघेही वेदांत च्या घरी पोहोचले. दारावरची वेदांतच्या बाबांच्या नावाची पाटी व

    बघतच निधीने दारावरची बेल वाजवली.

     

    निधीचे मन आता अजूनच बेचैन झाले होते..वेदांतला बघताच मिठी मारावी असं काहीसं तिच्या मनात येत असतानाच वेदांत ने दार उघडले.

     

    निधीला असं अचानक थेट घरी आलेलं बघताच त्याचा चेहरा पडला. दचकतच तो म्हणाला, “तू…इथे…अशी अचानक..”

     

    “सरप्राइज.. मम्मा पप्पा पण आलेत.. बरं आत बोलवणार की दारातच विचारपूस करणार आहेस..”

     

    “या ना.. प्लीज..” वेदांत टेंशन च्या सुरात बोलला.

     

    वेदांत च्या घरी कोणत्या तरी कार्यक्रमाची धामधूम सुरू होती‌. बर्‍याच पाहुणे मंडळींची वर्दळ बघून निधी जरा गोंधळात पडली. ती मनात विचार करू लागली, “वेदांत च्या घरी नक्की काय चाललंय..इतक्यात हा फारसा बोलत पण नव्हता फोन वर.. आणि काही कार्यक्रम आहे असंही काही बोलला नाही..”

     

    तितक्यात वेदांत आईला घेऊन आला.

    निधी सोबत ओळख करून देत म्हणाला, “आई ही निधी, आम्ही एकत्र शिकायला होतो US ला..हे तिचे आई बाबा.. अर्थातच मी सुद्धा त्यांना आज पहिल्यांदाच भेटतोय..”

     

    वेदांत ची आई लगेचच म्हणाली, “अरे व्वा..बरं झालं आलात.. सगळं कसं अचानक गडबडीत ठरल्यामुळे वेदांत च्या इतर मित्र मैत्रिणींना लग्नात यायला जमणार नव्हतं.. तुम्ही आलात ते खरंच फार बरं झालं..”

     

    ते ऐकताच निधी अडखळत म्हणाली, “लग्न..? कुणाचं…?”

     

    “अगं, कुणाचं काय..वेदांतचं..उद्या लग्न आहे ना त्याचं..आता प्रोजेक्ट साठी परदेशात जाणार..मग परत सुट्टी नाही म्हणत वर्ष वर्ष येणार की नाही कुणास ठाउक म्हणून आताच करायचं ठरवलं आम्ही..तसं लग्न कधीच जुळवून ठेवलं होतं.. हा आला ना इकडे परत त्याआधी आम्ही ह्याच्या साठी मुलगी शोधली होती..वेदांतला आवडणार याची खात्री होतीच आम्हाला..”

     

    वेदांतच्या आईचं बोलणं ऐकून निधीच्या काळजाचा ठोकाच चुकला. निधीच्या मम्मा पप्पांना सुद्धा हे ऐकताच धक्का बसला. निधीचे पप्पा वेदांत कडे रागाच्या भरात एकटक बघत होते.. पुढे काहीतरी बोलणार तितक्यात निधीने पप्पांचा हात धरला आणि म्हणाली, “पप्पा, आपण निघूया लगेच…”

     

    निधी पाणावल्या डोळ्यांनी धपाधप पावलं टाकत वेदांतच्या घराबाहेर पडली. मम्मा पप्पा पाठोपाठ येत म्हणाले,  “निधी..निधी.. थांब..आपण जाब तरी विचारू वेदांतला.. तुमचं प्रेम होतं ना एकमेकांवर..मग हा असा कसा धोका देऊ शकतो..आम्हाला खात्री आहे त्याने तुझ्याविषयी घरी काहीच सांगितलं नाहीये..आम्ही बोलतो त्याच्या आई वडीलांशी..”

     

    निधी मात्र काहीही ऐकण्याच्या मनस्थितीत नव्हती.

     

    निधी आणि तिचे आई बाबा असे अचानक निघून गेल्यामुळे वेदांतच्या आईला काय झालंय काही कळालं नव्हतं. मुळात त्यांना निधी आणि वेदांत विषयी काही माहितीच नव्हते.

    घरच्यांची नजर चुकवत वेदांत घराबाहेर आला आणि निधी जवळ येत म्हणाला, “निधी..आय एम सॉरी… माझं ऐकून तर घे..”

     

    वेदांतला समोर बघताच निधीने जोरात त्याच्या कानाखाली वाजवली.

    ” आता काय ऐकून घ्यायचं तुझं.. अरे तुझ्यावर मनापासून प्रेम केलं मी..आणि तू…धोकेबाज.. खोटारडा…इतका नीच असशील असं वाटलं नव्हतं..”

     

    वेदांत- “निधी अगं आई बाबांनी सगळं आधीच ठरवून ठेवलं..मी आपल्याविषयी सांगणार होतो पण कुणी माझं ऐकण्याच्या मनस्थितीत नव्हते.. श्वेता, जिच्याशी माझं लग्न ठरवलं तिच्यात नकार देण्यासारखं काहीच नाही असं आधीच सांगितलं होतं मला.. पुढे काय आणि कसं बोलायचं नाही कळालं मला..मला माफ कर..”

     

    “चूक माझीच आहे रे..मी तुझ्यासारख्या मुलावर विश्वास ठेवला..प्रेम केलं.. तुझ्यासोबत भविष्याचे स्वप्न रंगवले..पण तुझी लायकीच नाही..आता मनात आणलं ना तर सगळ्यांसमोर सत्य सांगून मी तुझं लग्न मोडू शकते पण मी तुझ्यासारखी नाहीये…आता त्या श्वेताचा तरी विश्वास असा मोडू नकोस म्हणजे झालं.. आणि हो.. परत मला तुझं हे तोंड दाखवू नकोस..”

     

    इतकं बोलून निधी आई बाबांसोबत मागे वळून न बघता निघून आली.

     

    निधीला या गोष्टीचा मोठा धक्का बसला. ज्याच्यावर मनापासून प्रेम केलं त्याने असा विश्वास घात केला ही गोष्ट तिला सहनच होत नव्हती.. तिकडे वेदांत मात्र झालं ते विसरून संसारात रमला होता.

     

    निधी ने एकदा सहजच त्याचं फेसबुक प्रोफाईल उघडून बघितलं. श्वेता सोबतचे त्याचे बरेच फोटो त्याने शेअर केले तिला दिसले. निधीचा आपसूकच बांध फुटला…त्या रात्री परत एकदा ती नुसतीच रडत होती..दोष नक्की कुणाचा याचा विचार करत होती..

    निधीच्या बाबांनी तर वेदांत विषयी पोलिसांत फसवणूक केल्याची तक्रार करू असा निश्चय सुद्धा केला पण निधीने त्यांना अडवले.

     

    या गोष्टीला आता सहा महिने होत आले तरी निधी अजून सावरलेली नाही हे बघून आई बाबा सुद्धा काळजीत होते.

     

    एक दिवस मनात काहीतरी विचार करून निधीने ठरवलं की आता वेदांत चा विषय बंद..आता त्यातून बाहेर पडायला हवे. आई बाबांनी तिला या सगळ्यात खूप समजून घेतले, चूक कुणाची होती वगैरे विचार न करता आता यातून बाहेर पडत नविन आयुष्य जगायचं आहे हे वेळोवेळी निधीच्या लक्षात आणून दिले. मनातल्या जखमा मनात लपवत निधीने नविन आयुष्याकडे वाटचाल सुरू केली.

     

    निधी ने मेहनत करून चांगली नोकरी मिळवली. कामात गुंतल्या मुळे आता हळूहळू ती या सगळ्यातून बाहेर पडली पण तिचा प्रेम, लग्न यावरचा विश्वास कधीच उडाला होता.

     

    निधीच्या मम्मा पप्पाची मात्र निधीसाठी योग्य मुलगा शोधण्याची धडपड सुरू झाली होती.

     

    मुलगी परदेशात शिकायला होती, तिथे प्रियकर होता..मग त्याने धोका दिला अशा अनेक चर्चा नातलग, शेजारीपाजारी यांच्यात व्हायच्या. निधीच्या मम्मा पप्पांना याची कल्पना होतीच त्यामुळे येणाऱ्या स्थळाला अंधारात न ठेवता सगळं खरं काय ते सांगायचं आणि त्यांना याविषयी काही हरकत नसेल तरच त्या स्थळाचा विचार करायचा असं निधीच्या घरी ठरलं. निधी मात्र लग्न करायलाच तयार नव्हती.

     

    तरीही मम्मा पप्पा म्हणतात म्हणून कधीतरी एखाद्या स्थळाला सामोरे जायची.

     

    आजही असंच एक स्थळ निधी साठी आलेलं. तिला बघण्याचा कार्यक्रम ठरला होता आणि निधीच्या मम्माच्या मनात विचारांचा कल्लोळ माजला होता.

     

     

    क्रमशः

     

    कथेचा हा भाग कसा वाटला ते नक्की कळवा 😊

    अश्विनी कपाळे गोळे

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

  • Soulmate_एक_प्रेमकथा #भाग_पहिला

    • “निधी, उठ अगं..लवकर आवरायला हवं आज..” – आई निधीला उठवत म्हणाली.

     

    निधी त्रासिक भाव चेहऱ्यावर आणत म्हणाली, “मम्मा, काय गं..थोडा वेळ झोपू दे ना.. रविवारीच जरा झोपायला‌ मिळतं निवांत.. ”

     

    “निधी, अगं तुला बघायला पाहुणे येणार आहेत आज..विसरलीस का?”

     

    “मम्मा, आहे गं लक्षात…आणि हो, पप्पांची इच्छा आहे म्हणून हे बघण्याचा कार्यक्रम वगैरे करत आहोत आपण..मला मूळात लग्नच करायचं नाहीये ”

     

    “निधी, असं किती दिवस त्याच आठवणी मनात घेऊन लग्नाला नकार देत राहणार आहेस बाळा.. आयुष्यात आलेल्या चांगल्या वाईट अनुभवातून काहीतरी शिकवण घेत पुढे जायचं असतं..सगळेच मुलं काही वाईट नसतात..”

     

    “मम्मा प्लीज आज परत तो विषय नको..” – निधी उठून बसत म्हणाली.

     

    “ओके बाबा, सॉरी..पण लवकर तयार हो..”

     

    मानेनेच होकार देत निधी बाथरूममध्ये निघून गेली.

     

    निधीची आई मात्र तिच्या काळजीने मनातच पुटपुटत म्हणाली, “हा योग जुळून येऊ दे देवा.. भूतकाळ आधीच माहीत असूनही मुलाकडचे तयार झाले..आता एकदा सगळं जुळून आलं की निधीची समजूत काढता येईल..होईल तयार ती लग्नाला..”

     

    निधीच्या विचारात गुंतली असताना बाबांची हाक ऐकताच आई विचारातून बाहेर आली.

     

    “आले हा..” म्हणत आई खोलीतून बाहेर गेली.

     

    निधी दिसायला सुंदर, चेहऱ्यावर आत्मविश्वासाचे तेज, आकर्षक व्यक्तीमत्व असलेली श्रीमंत घरातील आई वडीलांना एकुलती एक मुलगी. अगदीच लाडा कौतुकात ती लहानाची मोठी झाली. डिग्री नंतर उच्च शिक्षणासाठी परदेशात गेली. तिथे तिची ओळख वेदांत सोबत झाली. परदेशात आपली भाषा बोलणारा वेदांत भेटल्याने तिची त्याच्याशी मस्त गट्टी जमली. दोघांचीही अगदी घट्ट मैत्री झाली. विकेंड ला सोबत फिरणे, शॉपिंग, पार्टी, बर्थडे सेलिब्रेशन सगळं अगदी सोबत करायचे दोघेही. निधीला वेदांतचा सहवास हळूहळू आवडायला लागला होता. वेदांतच्या मनातही निधी विषयी प्रेम होतेच पण त्याने ते व्यक्त केले नव्हते. न राहावून शेवटी निधीने तिचे त्याच्यावरचे प्रेम व्यक्त केले आणि दोघांची मैत्री प्रेमात बदलली.

    दोघेही प्रेमात अगदी आकंठ बुडालेले होते. दोन वर्षे एकत्र असताना‌ ते मनाने तर जवळ आलेच पण नकळत शरीरनेही एकरूप झाले. आता मायदेशी परतल्यावर घरी लग्नाचं बोलायचं आणि संसार थाटायचा असं दोघांचं ठरलेलं.

    निधी ने तर तिच्या मम्मा पप्पांना व्हिडिओ कॉल वर वेदांत विषयी सगळं काही सांगितलं सुद्धा. निधीच्या घरचं वातावरण अगदीच फ्रेंडली त्यामुळे त्यात काही वावगं असं त्यांना वाटलं नाही पण मम्मा मात्र सारखं तिला म्हणायची, “निधी बेटा, बॉयफ्रेंड आहे हे ठीक आहे पण काही चुकीचं करून बसू नकोस..”

     

    त्यावर निधी म्हणायची, “कम ऑन मम्मा.. मी काय लहान बाळ आहे का.. आमचं प्रेम आहे एकमेकांवर..आता परत आलो ना की लग्नाचं ठरवूया म्हणतोय वेदांत..”

     

    “आपली मुलगी तशी बोल्ड आहे..माणसांची योग्य पारख तिला आहे..आता ती अल्लड नाही..आपणच उगाच काळजी करतोय बहुतेक..” असा विचार करत स्वतः ची समजूत काढत मम्मा शांत बसायची.

     

    वेदांतच्या घरी मात्र अजून निधी विषयी काही माहिती नव्हते. घरी परत गेल्यावर मी सगळ्यांशी बोलून आपल्या नात्याविषयी सांगतो..त्यांना काही प्रोब्लेम नसणार आहे असं वेदांत अगदी आत्मविश्वासाने सांगायचा.

     

    बघता बघता दोन वर्षे संपले आणि दोघेही मायदेशी परतले. दोघेही वेगवेगळ्या शहरात राहायला‌ त्यामुळे आता फक्त फोन, व्हिडिओ कॉल यावरच भेट व्हायची.  निधी त्याला सारखं विचारायची, “वेदांत तू घरी बोललास का आपल्या विषयी..”

    त्यावर वेदांत म्हणायचा, “निधी, एकदा‌ नोकरी हातात आली ना की लगेच सगळी बोलणी करुया.. तुझ्या घरी सुद्धा तुझा हात मागायला असं विना नोकरी कसं यायचं ना.. बसं काही दिवस थांब..”

     

    निधीचेही नोकरीचे प्रयत्न सुरू होतेच पण वेदांत पासून दूर राहणे तिला फार अवघड होत चाललं होतं. दोन‌ वर्षांच्या सहवासात त्याची जणू सवय झाली होती.

    एक दिवस वेदांतचा सकाळीच कॉल आला..त्याला मोठ्या कंपनीची ऑफर मिळाली होती, परत परदेशात प्रोजेक्ट साठी जावं लागणार आहे असं त्यानं सांगितलं.

     

    ते ऐकून निधी अगदी आनंदाने नाचायला लागली. “वेदांत आता घरी बोलू शकतोस तू… लगेच लग्न करायचं असं नाही पण आपल्या विषयी कल्पना तरी देऊ त्यांना..”

     

    “निधी, किती उतावीळ झाली आहेस तू…आता कुठे नोकरीची ऑफर मिळाली..बोलूया लवकरच घरी..धीर धर जरा..” असं वेदांत म्हणाला तेव्हा निधी मनोमन फार दुखावली.

     

    “आपण दिवसेंदिवस वेदांत मध्ये गुंतत जातोय पण हा मात्र सगळं खूप सहज बोलून मोकळा होतो आहे.. वेदांत धोका तर‌ देणार नाही ना.. नाही.. नाही.. आमचं प्रेम आहे एकमेकांवर…असा नाही करणार तो… त्याला जरा‌ वेळ द्यायला हवा… “अशी स्वतः ची समजूत काढत निधीने ठरवले की आता काही दिवस तरी त्याला या विषयी काही विचारायला नको.

     

    निधीचे मम्मा पप्पा पण तिला अधूनमधून वेदांत विषयी विचारत म्हणायचे, “वेदांतला एकदा तरी घरी बोलावून घे..आम्हाला भेटायचं आहे त्याला… तुमचं पुढे काय ठरलं जरा बोलायला हवं ना..”

     

    त्यावर निधी “हो..हो..” म्हणत वेळ निभावून न्यायची.

     

    दिवसेंदिवस आता दोघांचं फोनवर बोलणं सुद्धा कमी होत चाललं होतं. निधीच्या मनात शंकाकुशंका यायला लागल्या होत्या.

     

    बराच विचार करून निधी‌ मम्मा पप्पांना म्हणाली, ” पप्पा, आपण जायचं का वेदांत कडे…तो सध्या त्याच्या नव्या नोकरीत, व्हिजा वगैरे मध्ये बिझी आहे..आपण भेटायला जाऊ..त्याला सरप्राइज देऊ..मला पत्ता माहीत आहेच..”

     

    “चालेल..काही हरकत नाही..” – पप्पा.

     

     

    क्रमशः

    कथेचा हा भाग कसा वाटला ते नक्की कळवा 😊

    © अश्विनी कपाळे गोळे