रीता दिसायला सुंदर, बडबडी, मनमोकळ्या स्वभावाची, हुशार मुलगी. तिला गाण्याची खूप आवड त्यामुळे कॉलेज मध्ये एक उत्तम गायिका म्हणून तिची ओळख व्हायला फार वेळ लागला नाही. तिचं सौंदर्य आणि गोड आवाज यामुळे बरेच जण तिच्यावर फिदा.अमन एक देखणा, शांत स्वभावाचा , स्वतःच्या विश्वात रममाण असणारा पण उत्तम Guitar वादक. त्याच्या शांत स्वभावामुळे त्याचे मोजकेच मित्र होते. त्याची जवळची मैत्रीण म्हणजे त्याची Guitar. 

कॉलेजच्या Annual Function साठी सांस्कृतिक कार्यक्रमांच्या आॅडीशनमध्ये अमन आणि रीताची ओळख झाली. रीता त्याचे ते Guitar वरचे गाणे, त्याची पर्सनालीटी बघून त्याची फॅन झाली. अमनच्या कलेचे ती मनापासून कौतुक करायची. रीता एक उत्तम गायिका असून ती आपल्या कलेचे इतकं छान कौतुक करते हे बघून अमनला खूप समाधान वाटायचे. 

दोघांची लवकरच छान मैत्री झाली, पुर्ण काॅलेजमध्ये रीता त्याची पहिलीच मैत्रीण. जसजसा वेळ जात होता तशी दोघांची मैत्री घट्ट होत गेली. अमनला रिता आवडायला लागली पण तिला मनातले सांगण्याचे धाडस त्याला होत नव्हते. रीताला अमनचे मन कळत होते पण त्याने स्वत:हून प्रेमाची कबुली द्यावी अशी तिची इच्छा होती. रीताला तो पहिल्या भेटीपासूनच आवडायचा.

 कॉलेजच्या अखेरच्या वर्षात अमन रीताला तिच्या वाढदिवसाला बाहेर फिरायला घेऊन गेला आणि खूप हिम्मत करून त्याचं तिच्यावरचं प्रेम व्यक्त केलं. ती मनापासून खूप आनंदी झाली, त्याचं असं सरप्राइज बघून तिला काय बोलावे सुचत नव्हते, तो क्षण तिच्यासाठी खूप सुंदर होता. 

क्षणाचाही विलंब न लावता तिने त्याच्या प्रेमाचा स्वीकार केला. अमनला सुद्धा खूप आनंद झाला, तीन वर्षांची मैत्री आता प्रेमात बदलली होती. रीता साठी तो एक बेस्ट बर्थडे होता. लवकरच कॉलेजची फायनल परीक्षा झाली आणि कॉलेज सोडायची वेळ आली. अमन आणि रीता यांच्या प्रेमाला तेव्हा नुकतीच सुरुवात झाली.

 रीताला कॅम्पस इंटरव्ह्यू मध्ये एका कंपनीची आॅफर मिळाली होती त्यामुळे ती जरा बिंदास होती. काही महीन्यातच तिने नोकरी सुरू केली. अमन मात्र अजूनही नोकरीच्या शोधात होता, रीता त्याला शक्य ती मदत करत होती. काही महीन्यांचा कालावधी जाताच त्याला दोन कंपन्यांनी चांगल्या पगाराची आॅफर दिली. दोघेही खूप आनंदात होते, आता दोघेही भविष्याची स्वप्ने रंगवत होते.  

नोकरीत जरा सेट होऊन घरी सांगून लग्नाचं बोलायचे अशे ठरले. दोघेही छान आनंदात आयुष्य घालवत होते. आठवडाभर एकमेकांना वेळ देता येत नसला तरी विकेंडला गाठीभेटी व्हायच्या, फोनवर संवाद असायचाच. अमन आणि रीता एकमेकांमध्ये खूप गुंतले होते. अतिशय सुंदर असं त्यांचं नातं होतं. अमनच्या आयुष्यात तर रीता आल्यापासून त्याचं आयुष्य अधिकचं सुंदर झालं होतं.

   रीता म्हणजे आपली लकी चॅम्प असं तो नेहमी म्हणायचा आणि त्याच्या या शब्दांनी रीता खूप आनंदी व्हायची. दोघांनीही आता लग्न करायचं ठरवलं. घरी सांगितल्यावर लव्ह मॅरेज ला त्याच्या घरी सहजतेने तयार होणार नाही याची त्याला जाणीव होती पण तरीही लग्न केले तर रीता सोबतच या निर्णयावर तो ठाम होता. रीताच्या घरी अमनला भेटल्यावर होकार मिळायला वेळ नाही लागला. अमनचे वडील या लग्नाला तयार नव्हते पण त्यांची शक्य तशी समजूत काढत तो प्रयत्न करत होता.

काही महीन्यांचा वेळ गेला, मुलगा आपल्या निर्णयावर ठाम आहे हे बघून त्याचे वडील लग्नाला तयार झाले. दोघांसाठी आयुष्यात आनंदी क्षण होते ते. त्यांच्या प्रेमाचे आता नविन नात्यात रुपांतर होणार होते. दोघेही लग्नाच्या तयारीला लागले. नियतीच्या मनात मात्र काही वेगळेच होते. 

सगळं काही अगदी उत्साहाने सुरू असताना एक दिवस अचानक अमनला रीताच्या फोनवरून फोन आला आणि हॉस्पिटलला बोलावले गेले. काय झाले ते कळायला मार्ग नव्हता. वेळ न घालवता तो हॉस्पिटलमध्ये पोहोचला. रीता सुन्न अवस्थेत बेडवर पडून होती. रीताच्या आई बाबा आणि डॉक्टरांनी सांगितले की रीता अचानक चक्कर येऊन पडली, काही वेळ शुद्ध न आल्याने हॉस्पिटलमध्ये आणल्यावर कळाले की तिला ब्रेन हॅम्रेज झाला. अंगात ताप असताना लग्न होणार या आनंदाच्या भरात स्वत: कडे तिने दुर्लक्ष केले. साधा ताप तर आहे असं म्हणत औषध घेत आॅफिस शॉपिंग उत्साहाने सुरू होती. याचा परिणाम इतका मोठा होणार याची कुणालाच कल्पना नव्हती. आता ती शुद्धीवर येण्याची क्वचितच शक्यता आहे असं कळल्यावर अमनच्या पायाखालची जमीन सरकली, तो पूर्णपणे हादरला. रीता ला काही करून बरं करा असं म्हणत अमन डॉक्टरांना विणवनी करू लागला. एकंदरीत सगळेच या धक्क्याने हादरले होते.

रीता शिवाय आयुष्याचा तो विचारही करू शकत नव्हता. डॉक्टर प्रयत्न करत होते पण रीताची अवस्था सुधारत नव्हती. एका क्षणात दोघांनी रंगवलेल्या स्वप्नांची राखरांगोळी झाली. 

   रीमाच्या शेजारी एक नवविवाहित जोडपे राहायला आले. बिल्डिंग मध्ये सगळ्यांचे लक्ष वेधून घेतील असे हे जोडपे अनघा आणि अनिकेत. अनघा अतीशय सुंदर, उंच सडपातळ बांधा, गोरा वर्ण ,नक्षिदार डोळे, छानसा तिला शोभेसा हेअरकट. अनिकेत सुद्धा एकदम रूबाबदार देखणा , अगदीच हॅंडसम.रीमा‌ एक गृहिणी, नवरा आणि दोन मुलांबरोबर आनंदात राहत होती. चांगली शिकलेली होती पण मुलांमुळे नोकरी करत नव्हती. अनघाचे राहणीमान, तिचं स्वतंत्र जीवन बघून रीमाला नेहमी अनघाचा हेवा वाटायचा. अनघा किती लकी आहे, तिचा नवरा तिला कसं छान नेहमी फिरायला घेऊन जातो. दोघांचे जीवन कसे राजा राणी सारखे आहे.

अनिकेत अनघाला नेहमी बाहेर घेऊन जात असे, सोबतच नेहमी बाहेर पडायचे आणि सोबतच घरी यायचे. शेजारी कुणाशी त्या दोघांची फार काही ओळख नव्हती. रीमाला खूप वेळा वाटायचं की अनघाची ओळख करून घ्यावी पण तसा योग आला नाही. रीमा सतत नवर्‍याला अनघा अनिकेतचं उदाहरण देऊ लागली. तुम्ही मला मुलांना वेळ देत नाही, बाहेर घेऊन जात नाही अशा कारणांवरून रीमा नवर्‍याशी भांडण करायची. 

एक दिवस अचानक सकाळी अनघाचा रडण्याचा आवाज येवू लागला. अनिकेत चिडून बोलत होता आणि अनघा जोरजोरात रडत होती. रीमाला जरा विचित्र वाटले, अचानक असे काय झाले असेल, अनघा का इतकी रडत असेल , आपण जाऊन बघावे का असा विचार रीमा करु लागली. उगाच त्यांच्या घरगुती भांडणात तू डोकावू नको असं बोलून रीमाच्या नवर्‍याने तिला शांत करण्याचा प्रयत्न केला पण रीमा अस्वस्थ होती. नेहमी आदर्श वाटणारी अनघा आज काही तरी अडचणीत आहे अशी शंका रीमाला आली. 

नंतर बाहेरून कुलूप लावून अनिकेत बाहेर निघून गेला. रीमाला काही सुचत नव्हतं, आतून येणारा रडण्याचा आवाज अजूनही येत होता.

काही वेळ न राहवून रीमाने कि मेकरला बोलावून अनघाचे दार उघडले, आपण अशे दुसऱ्यांच्या घरात हस्तक्षेप करणे योग्य नाही हे कळत असूनही रीमा घरात गेली. 

रीमा आणि अनघाची फक्त येता जाता नजरानजर व्हायची तेवढीच ओळख होती पण रीमाला बघताच अनघाने तिला मिठी मारली आणि ती ढसाढसा रडू लागली. ताई मला अनिकेतच्या तावडीतून सोडव म्हणत विणवनी करू लागली.

अनघाला शांत करून काय झाले ते विचारले तेव्हा कळाले की अनघा कॉलेजला अनिकेतची ज्युनिअर, त्यांचा प्रेमविवाह झाला. दोघांच्या घरी लग्नाला विरोध असल्याने त्यांनी पळून जाऊन लग्न केले, त्यामुळे दोघांच्याही घरच्यांनी संबंध तोडले.

 अनिकेत एक बिझनेस करायचा, त्याच्या हुशारीमुळे बिझनेस चांगला सेट झालेला. अनघाचे सौंदर्य बघून अनिकेत तिच्या बाबतीत over possessive झाला, तिला दुसऱ्या कुणी पसंत केले तर अनघा मला सोडून तर जाणार नाही ना असा संशय तो घेऊ लागला, ती जास्त कुणाशी बोलली तर त्याला आवडत नसे, त्यामुळे आॅफिस आणि बाहेर सगळीकडे तो तिला घेऊन जायचा. त्याच्या मनाविरुद्ध काही अनघाने केलेले त्याला आवडत नसे म्हणूनच इच्छा असूनही ती कुणाशीही ओळख करून घेत नव्हती. अनिकेत शिवाय कुणी जवळचं नसल्याने ती तो म्हणेल ते ऐकायची. तिचं स्वातंत्र अनिकेतने हिरावून घेतला.

अाज सकाळी अनघा आई होणार हे तिला कळाले आणि आनंदात तिने अनिकेतला सांगितले, त्याला खूप आनंद होईल असे तिला अपेक्षित होते पण अनघा आई होणार हे ऐकून तो चिडला आणि म्हणाला आपण डॉक्टर कडे जाऊन abortion करून येऊ, इतक्या लवकर मुलं नको. अनघाला आश्चर्य वाटले, तिला मुल हवं असल्याने abortion करायला तिने नकार दिला. अनघा ऐकत नाही हे बघून त्याला खूप राग आला आणि त्याने तिच्यावर हात उचलला. नेहमी तो तिला धाकात ठेवायचा.आई झाली की एकटेपणा दूर होईल, आई होण्याचा सुंदर अनुभव अनुभवायला ती उत्सुक होती. अनिकेत मात्र अतिशय चिडलेला होता, त्याला अनघाचा हा निर्णय मान्य नव्हता. तिच्याशी भांडण करून तो घराला कुलूप लावून बाहेर निघून गेला होता.

अनघाने आता पर्यंत खूप काही सहन केले होते, मन मोकळं करायला तिला कुणी नव्हते पण आज रीमा जवळ व्यक्त झाल्याने अनघाला समाधान वाटले. रीमाने तिला शांत केले, तुला काहीही मदत करायला मी तयार आहे हे सांगितले शिवाय अनिकेतला समजून सांगण्याचा प्रयत्न करू असा धीर दिला. रीमाने अनघाची समजूत काढली, असं दडपणाखाली आयुष्य जगू नकोस, खंबीर हो, अन्याय सहन केला तर आयुष्यभर सुख मिळणार नाही. अनघालाही ते पटले. 

अनघाला शांत करून, खाऊ घालून ती झोपली तेव्हा रीमा तिच्या जवळ बसुन विचारांमध्ये गुंतली. 

वरवर बघून अनघाचा हेवा वाटणार्‍या रीमाला आपल्या नवर्‍याचा खूप अभिमान वाटला, त्याचा आपल्यावर किती विश्वास आहे, किती स्वातंत्र्‍यात आपण जगतो आहे, आपला नवरा किती समजूतदार आहे या गोष्टीचा विचार करून ती खरंच भाग्यवान आहे ही जाणीव तिला झाली. उगाच वरवर बघून आपण नवर्‍याशी भांडण केले याचे तिला वाईट वाटले. लगेच तिने नवर्‍याला sorry म्हणायला मेसेज केला.

 खरंच नेहमी जे आपल्याला दिसतं , ते तसंच असतं असं नाही. 

अश्विनी कपाळे गोळे

अमेय आज खूप अस्वस्थ होता. पर्यटकांकडे त्याचं फारसं लक्ष लागत नव्हतं. काही दिवस असेच गेले. एक दिवस अचानक विदेशी नंबर वरून त्याला फोन आला , त्याच्या चेहऱ्यावरचे भाव बदलले, तो मनापासून आनंदी होता. जणू तो त्याचं गोष्टींची वाट बघत होता. अमेय एक देखणा, उंच बांध्याचा तरूण असून पर्यटकांचा मार्गदर्शक होता. सुशिक्षित असल्याने, इंग्रजी चांगले बोलत असल्याने विदेशी पर्यटक बहुदा त्याची मदत घेत असे. गोव्यात त्याचं एक टुमदार घर, जवळचं सुंदर अशी एक बाग होती शिवाय त्याचे आई-वडील एक गोवा स्पेशल जेवणाची खाणावळ चालवायचे. एकंदरीत सुखी कुटुंब. 

जेसिका, अमेरिकन तरूणी , दिसायला अगदीच गोड, नाजूक, बोलके डोळे, हसरा चेहरा. ती गोव्यात आली, सगळं नवीन असल्याने तिला मार्गदर्शक हवा होता, तेव्हा अमेय सोबत तिची ओळख झाली. तिचं ते निरागस सौंदर्य बघून अमेय तिला बघतचं राहिला. अनेक विदेशी पर्यटक यायचे जायचे पण जेसिका जरा वेगळी आहे हे त्याला जाणवलं. 

तिच्याशी बोलून कळाले की तिने भारतीय संस्कृतीबद्दल खूप काही वाचले आणि त्याच उत्सुकतेने डॉक्युमेंटरी करायला ती गोव्यात आली होती. तिथल्या ऐतिहासिक गोष्टी बघून सगळं तिला जाणून घ्यायचे होते. अमेय लहानपणापासून गोव्यात राहत असल्याने त्याला सगळी पुरेपूर माहिती होती. तिला मदत करायला तो आनंदाने तयार झाला. दुसऱ्या दिवशी सकाळी ठरल्याप्रमाणे दोघे भेटले, तो तिला आधी जवळच्या चर्चमध्ये घेऊन गेला. तिच्या चेहऱ्यावरून त्याची नजर हटत नव्हती. तिचं हसणं, बोलणं त्याला एका मोहात पाडत होतं. लगेच तो भानावर आला, तिला एक एक करून ऐतिहासिक ठिकाण दाखवून त्याची पुरेपूर माहिती देत होता, तीसुद्धा तिच्याजवळच्या कॅमेरात सगळं कैद करत होती. प्रत्येक ठिकाणी मग दोघांचा एक फोटो ती काढायची. दिवसा काही ठिकाणी भेट दिली की मग सायंकाळी सुर्यास्ताला तो तिला दररोज वेगवेगळ्या समुद्र किनारर्यावर घेऊन जायचा. त्यावेळी समुद्र किनारा, मोहक वातावरण दोघेही खूप आनंदात अनूभवायचे. तिलाही त्याच्यासोबत खूप मज्जा यायची. मग थोडावेळ किनार्यावर बसून ते गप्पा मारायचे, एकमेकांविषयी सांगायचे. दोघांची छान मैत्री झाली. अधूनमधून तो तिला त्याच्या घरी घेऊन जायचा, तिला त्याचं ते निसर्गरम्य परिसरात असलेलं घर खूप आवडायचं. नंतर तो तिला हॉटेलमध्ये सोडायचा. असं सगळं महिनाभर चालत राहिलं. 

एक महीना अगदी आनंदात गेला. तिची परत जायची वेळ आली. तो तिला सोडायला एयर पोर्टला गेला. तिला सोडून येताना तिच्या आठवणी, तिचा तो सुंदर हसरा चेहरा त्याच्या नजरेतून जात नव्हता. तिच्या आठवणी त्याला व्याकूळ करत होत्या. दिवसा कसंबसं काम करून सायंकाळी दोघांचे सोबतचे फोटो बघत तो 

किनार्यावर बसून असायचा. पर्यटकांना घेऊन कुठल्याही जागी गेला की तिच्या आठवणी त्याला त्रास द्यायच्या.

याआधी त्याची अशी अवस्था कधीच झाली नव्हती. तो तिच्यात खूप गुंतला होता, तिच्या प्रेमात पडला होता. 

त्याच्या आई-वडिलांना सुद्धा त्याच्यातला हा बदल जाणवत होता. 

तिच्या फोनमुळे तो मनोमन आनंदी झाला. ती पुन्हा एकदा भारतात येत असल्याचे तिने सांगितले तेव्हा त्याचा आनंद गगनात मावेनासा झाला. तीला यावेळी मुंबई, दिल्ली, आग्रा येथे ऐतिहासिक ठिकाणी जायचे असल्याचे तिने सांगितले, तेव्हा आपणही जेसिका सोबत सगळीकडे जायचे असे त्याने ठरवले. तीलाही तसे सांगितले, तो तिला मुंबई एयर पोर्ट वर घ्यायला जाणार असे ठरले. आता तिच्या येण्याची तो आतुरतेने वाट पाहत होता. ती आली की तिच्यासोबत छान वेळ घालवायचा, तिच्यावरचं प्रेमही व्यक्त करायचं असं त्याने ठरवलं. ती अमेरिकन असल्याने तिचं मत यावर काय असेल, ती आपल्याला फक्त मित्र मानत असेल का अशे विचार त्याच्या मनात येवू लागले. तीचं जे काही मत असेल ते आपण स्विकारायचं असं त्याने मनोमन ठरवले. आपलं प्रेम असलं तरी समोरच्या व्यक्तीच्या मनात काय आहे हेही तितकेच महत्त्वाचे आहे हे त्याला माहीत होते. त्याला आता तिच्यासोबत मिळालेले क्षण आनंदाने घालवायचे होते, त्या सुंदर आठवणी मनात जपून ठेवायच्या होत्या. आणि तिने जर प्रेम स्विकारलं तर त्याहून आनंदाची गोष्ट त्यांच्यासाठी कुठलीचं नव्हती.

तिच्या येण्याचा दिवस कधी येतो, तिला मी कधी एकदा भेटतो अशी उत्सुकता आता त्याच्या मनाला लागली. 

अमेयची उत्सुकता आता अजूनच वाढली.

त़ो दिवस आला, अमेय जेसिकाला घ्यायला मुंबई एयर पोर्टवर गेला, तिला बघून त्याला खूप आनंद झाला, मनोमन एक समाधान त्याला वाटले. तीला घेऊन तो हॉटेलमध्ये गेला. तिच्या रूममध्ये तिला सोडून तो जवळच्याच एका लॉजवर गेला. विश्रांती घेवून झाली की फोन कर असे सांगून तो निघाला. ती महिनाभर भारतात थांबणार होती. हा एक महीना कधी संपूच नये असे त्याला वाटत होते. सायंकाळी जेसिकाचा फोन आला, अमेय

तिला हॉटेलजवळच भेटला. दोघेही जवळपास असलेल्या समुद्र किनारर्यावर फेरफटका मारायला निघाले. दुसऱ्या दिवशीपासून मुंबईत प्रसिद्ध ठिकाणांवर आठवडाभर भेट देऊन मग दिल्लीला जायचे असे ठरले.

ती गेल्यावर तिची खूप आठवण आल्याचे त्याने तिला सांगितले. त्यावर त्याला बघून तिने फक्त स्मित केले. तिलाही ते गोव्यात घालवलेले दिवस नेहमी लक्षात राहील असे तिने सांगितले. तो एक पुर्ण महीना सगळं सोडून आपल्यासाठी आला, त्याच्या चेहऱ्यावरचे भाव तिने ओळखले होते. दुसऱ्या दिवशीपासून ठरल्याप्रमाणे दोघे एक एक करून मुंबईतील प्रसिद्ध ठिकाणांवर जात होते. गोव्याप्रमाणेच मुंबईतही ती सगळी माहिती गोळा करत तिथलं सगळं कॅमेरात कैद करत होती. अमेय यात तिला मदत करत होता. प्रत्येक ठिकाणी दोघांचा सोबत फोटो ठरलेलाच होता. 

आठवडा कसा गेला कळत नव्हतं, मग दोघे दिल्लीला गेले. दोघांनीही एकमेकांचा सहवास खूप आवडत होता. ते दिवस तो खूप एन्जॉय करत होता. भराभर दिवस पुढे जात होते. त्यानंतर आग्र्याला गेल्यावर ताजमहाल बघून झाल्यावर मन पक्क करून तिला आपल्या तिच्याबद्दलच्या भावना व्यक्त करायचं ठरवलं. जेसिका मला तू खूप आवडतेस, तुला भेेटल्या पासून माझ्या आयुष्यात खूप आनंदाचे क्षण आले , माझं आयुष्य बदललं, माझं तुझ्यावर खूप प्रेम आहे, तुला तुझं संपूर्ण आयुष्य माझ्यासोबत घालवायला आवडेल का, असं अमेय मनातलं सगळं बोलून गेला. तुझं मन मला त्यादिवशी फोनवर बोलतानाच कळाले असल्याचे तिने सांगितले. कुणी आपल्यासाठी महिनाभर सगळं सोडून यायला असं क्षणात तयार होतं, तेव्हा त्याचा बोलण्यातली उत्सुकता याची तिने त्याला आठवण करून दिली.

त्यालाही ते जाणवलं. तो थोडासा लाजला. अर्थातच दोघांच संभाषण इंग्रजीतून होत असे. त्यामुळे त्याचा इंग्रजीवरचा आत्मविश्वास वाढला होता. तेही त्याने तिला सांगितले. अजून तिने उत्तर दिले नव्हते, तो जरा कासावीस झाला. ती त्याच्या चेहऱ्यावरचे भाव निरखत होती.

अमेय तू खुप हुशार आहे, तुझ्यात खूप आत्मविश्वास आहे, तुला फक्त गोव्याचेच नाही तर सगळ्याच ठिकाणांचे, बऱ्याच विषयाचे ज्ञान आहे. तू आयुष्यात खूप पुढे जाऊ शकतो आणि त्यासाठी मी तुला मदत करेल. मला आवडेल तुझ्यासोबत आयुष्य घालवायला. जेसिकाच्या या बोलण्याने त्याचा आनंद गगनात मावेनासा झाला. त्याच्या चेहऱ्यावरचे भाव आनंदी झाले. त्याने तिचा हात हातात घेतला, तिच्या डोळ्यात फक्त तो बघत राहिला. त्याला आनंदाच्या भरात काही सुचत नव्हते.

ती परत जाण्यापूर्वी दोघांनी गोव्यात जाऊन अमेयच्या आई-वडिलांना सगळं सांगायचं असं ठरलं.

त्याच एकूण सगळं ज्ञान, आत्मविश्वास बघता अमेरिकेत हिस्टोरिकल रिसर्च इन्स्टिट्यूट मध्ये करीयर घडवायचे तिने सुचवले, त्यालाही ते पटले. शिवाय त्या विषयावर व्याख्यान द्यायला जाता येयील, तुझ्यातल्या विद्वत्तेमुळे तूं नक्कीच खूप पुढे जाऊ शकतो हेही पटवून दिले. तो खूप हुशार होता पण यादृष्टीने त्याने कधी विचारच केला नव्हता. 

दोघे गोव्यात आले, अमेयच्या आई-वडिलांसोबत सगळी चर्चा केली. आपला मुलगा यशस्वी होणार असेल तर तो अमेरीकेत जाण्याबद्दल आम्हाला काही अडचण नाही. अनेक भारतीय मुले नोकरी करत असताना विदेशात जातातच त्यामुळे यात काही वावगं नाही असे त्यांनी सांगितले. शिवाय जेसिकाला स्विकारायलाही ते तयार झाले. सगळ्या गोष्टी अमेयच्या मनाप्रमाणे होत गेल्या. आई-वडीलांनी इतक्या सहज सगळं समजून घेऊन असे बोलल्याने अमेय खुप सुखावला. दोघेही खूप आनंदात होते. त्याचं नोकरीचं ठरल्याप्रमाणे झालं की दोघांचं लग्न करायला हरकत नसल्याचेही त्याला वडीलांनी सांगितले. पण तिच्या घरच्यांना हे पटेल का ही शंकाही त्यांनी दर्शविली. ते तयार व्हायला काही अडचण नसल्याचे जेसिकाने सांगितले. 

जेसिकाला परत जायची वेळ आली. तो तिला मुंबईत एयर पोर्टला सोडून आला. फोनवरून दोघे संपर्कात होतेच. पुढच्या काही दिवसांतच तो अमेरिकेत जाण्यासाठी लागणारी कागदपत्रे यांची जुळवाजुळव करू लागला. लवकरच तिथे जाऊन जेसिकाच्या आई-वडीलांना भेटायचं आणि नोकरीचं बघायचं यासाठी त्यांचे प्रयत्न सुरू होते. अमेरिकेत जरी राहिलो तरी दरवर्षी एक महिना आपण गोव्यात घालवायला असे त्यांनी ठरवले. नोकरीसाठी सगळी माहिती काढून त्यानुसार त्याची तिही तयारी सुरू होती. त्याला जेसिकामुळे जगण्यातला अर्थ कळाला होता. तिच्या येण्याने त्याचं आयुष्य पुर्णपणे बदललं होतं. एक वेगळाच आत्मविश्वास त्याला आला. आपल्याला नोकरी नक्कीच मिळणार याची त्याला खात्री होती. 

सगळ्यात महत्त्वाचं त्याला त्याचं प्रेम मिळालं होतं. काही महिन्यांतच त्याच्या सगळ्या फॉर्म्यालिटी पूर्ण झाल्या आणि दोन आठवड्यांसाठीचा व्हिजा मंजूर झाला. सगळं अगदी सहज जुळून येत होतं. तो खूप आनंदी होता. तो अमेरिकेत गेला, तिथे जेसिका त्याला भेटायला आली. तिच्या घरी घेऊन गेली. तिच्या आई-वडिलांना तो भेटला. त्यांच्याबद्दल तिने खूप काही सांगितले असल्याचे तिच्या वडिलांकडून कळाले. त्यांना अमेयला भेटुन खूप आनंद झाला. वेळ न घालवता त्याने काही ठिकाणी नोकरीसाठी अर्ज दिले. जेसिका त्याला मदत करत होती.तसे त्याने इकडे येण्यापूर्वीच आॅनलाइन अप्लीकेशन काही ठिकाणी पाठवले होते. आता पुढे सगळं सुरळीत होईल अशी त्याला खात्री होती.

सर्वात महत्त्वाचे त्याला त्याचे प्रेम मिळाले होते. त्याचं आयुष्य पुर्णपणे बदललं होतं. त्याच्या आयुष्याला एक वेगळं वळण आलं होतं. आता बाकी सगळं सुरळीत होणारचं होतं, त्याचं प्रेम आता त्याच्या सोबत होतं.

दोघ वेगवेगळ्या देशातील असले तरी भावना मात्र सारख्याच होत्या. लवकरच ते दोघे जेसिकाच्या आई-वडीलांसोबत गोव्यात येऊन लग्न करणार होते. अमेयने जेसिकाच्या प्रेमाला जिंकले होते. जेसिकाचही अमेय वर तितकंच प्रेम होतं. अशी ही दोघांची आगळीवेगळी प्रेमकथा होती. 

अश्विनी कपाळे गोळे