“आरती, झालीस का गं तयार.. मुलाकडची पाहुणे मंडळी येतीलच इतक्यात..” – आरतीची आई घरात आवराआवर करतच म्हणाली.
“हो गं आई.. झाली माझी तयारी..बघ एकदा, साडी नीट जमली आहे ना?” – आरती आईच्या समोर येत म्हणाली.
आईने लगेच वळून आरती कडे बघितले तसंच आई म्हणाली, “किती गोड दिसते आहेस गं बाळा..ही साडी अगदी खुलून दिसते आहे तुझ्यावर.. ”
आईचे कौतुक ऐकून आरतीने हलकीशी स्माईल दिली आणि मनातच पुटपुटली, “आई, कंटाळा आलाय गं आता असं सारखं तयार होऊन पाहुण्यांसमोर जायचा…असा कोण राजकुमार आहे नशिबात देव जाणे..इतकी स्थळ बघितली पण कुठे कुंडली जुळेना तर कुठे काही ना काही अडचणी.. ”
आरती मनातल्या मनात स्वतः शीच बोलत असताना दारावरची बेल वाजली तशीच ती लगेच आतल्या खोलीत पळाली.
इकडे दार उघडताच घरात आई बाबा , लहान बहीण भाऊ सगळे पाहुण्यांच्या स्वागतासाठी सज्ज झाले.
आरतीला बघायला आदित्य आणि त्याची फॅमिली आलेले.
आदित्य हा एका नामांकित कंपनीत नोकरीला, दिसायला अगदी हिरो. त्याच्यासाठी हा पहिलाच कांदेपोहे कार्यक्रम होता पण आरती मात्र वर्षभर अनेक स्थळांना सामोरे जाऊन जरा वैतागली होती.
आता आज परत काय नविन अनुभव येणार या विचाराने आरती जरा अस्वस्थ होती.
आलेल्या पाहुण्यांचा चहा नाश्ता वगैरे झाला आणि लहान बहीण आरतीच्या खोलीत येत म्हणाली, “ताई, चल तुला बोलावलंय बाहेर..आणि हा..एक सांगू का, मुलगा एकदम हिरो आहे गं…”
आरती त्यावर काहीही न बोलता हळूच बैठकीत आली.
आरती येताना दिसली तसाच आदित्य एकटक तिला बघतच राहिला. चेहऱ्यावर जराही मेकअप नसून एक वेगळंच तेज होतं. मोरपंखी रंगाची साडी तिच्यावर अगदीच शोभून दिसत होती. नाजुक नितळ प्रेमळ चेहरा, गव्हाळ वर्ण, उंच सुडौल बांधा असलेली ही आरती आदित्य ला पहिल्या नजरेतच आवडली. आदित्य च्या अगदीच समोर काही अंतरावर एका खुर्चीत ती बसली. आदित्य च्या वडिलांनी तिला काही औपचारिक प्रश्न विचारले , त्यावर अगदी हळूवारपणे ती उत्तर देत होती. तिचा नाजूक आवाज ऐकत आदित्य चोरट्या नजरेने तिचं रूप न्याहाळत होता. प्रश्नोत्तरे कार्यक्रम झाला आणि आदित्य च्या वडिलांनी तिची सगळ्यांशी ओळख करून दिली.
“हा आदित्य” असं बाबा म्हणताच आरतीने त्याच्याकडे हळूच बघितले आणि दोघांची नजरानजर झाली. तशीच ती लाजली आणि नजर दुसरीकडे फिरवली. आदित्यने मात्र तिचे हे लाजरे भाव अलगद टिपले.
नंतर दोघांना एकांतात बोलायला बाजुच्या खोलीत पाठवले गेले. असं एकांतात बोलायचं म्हटल्यावर आरतीच्या हृदयाची धडधड आपसूकच वाढली होती. असं बघायला आलेल्या मुलाशी बोलायचा अनुभव हा काही नविन नव्हता पण यावेळी आरतीला जरा वेगळाच भाव मनात जाणवला. आदित्यने बोलायला सुरुवात केली, दोघांनी एकमेकांच्या आवडीनिवडी, छंद, अपेक्षा जाणून घेण्याचा प्रयत्न केला.
आदित्य – “खरं सांगायचं तर कांदेपोहे कार्यक्रमाचा हा माझा पहिलाच अनुभव आणि कदाचित शेवटचा..”
आरती जरा गोंधळून म्हणाली, “शेवटचा..?? म्हणजे..??”
आदित्य – “मला जशी अपेक्षित तशी तू आहेस त्यामुळे माझा तर होकार असेल.. आता तुझ्याकडून होकार मिळाला तर मग हा कांदेपोहे कार्यक्रम पाहिला आणि शेवटचाच असणार ना..”
आरती ते ऐकताच लाजली. काय बोलावं तिला काही कळेना. लाजतच ती म्हणाली, “असं एका भेटीत काही क्षणात तुम्ही निर्णय ठरवला सुद्धा..”
आदित्य – “मनापासून सांगायचं झालं तर कधी कधी कितीतरी वर्ष एकत्र घालवून सुद्धा माणूस समोरच्याला नीट ओळखू शकत नाही, भावना जुळून येत नाहीत…. पण कधीतरी एका क्षणात समोरचा व्यक्ती आपला वाटायला लागतो.. कदाचित मनात रेखाटलेल्या अपेक्षित जोडीदाराची आकृती प्रत्यक्षात भेटल्याचा भास होत असावा अंतर्मनाला.. असंच काहीसं झालं आज माझं…जरा फिल्मी वाटत असेल पण मनापासून सांगतोय..”
सगळं ऐकून आरती आदित्य कडे बघतच राहिली. आपल्याला अपेक्षित जोडीदार हाच ना याची खात्री कदाचित ती करत होती. दोघेही नकळत एकमेकांच्या डोळ्यांत बघत होते.
” कुठे हरवलीस..?” असं आदित्य जरा हसून म्हणताच आरती भानावर आली आणि दुसरीकडे नजर फिरवत, गालावर भुरभुरणारी केसांची बट मागे करत लाजून चूर झाली.
काही वेळाने पाहुणे मंडळी घरी परतली. आदित्यने त्याचा होकार लगेच घरच्यांना सांगितला. आदित्यला मुलगी पसंत आहे म्हंटल्यावर घरच्यांना काही प्रोब्लेम नव्हताच. दुसऱ्या दिवशी सकाळीच आदित्य च्या वडिलांनी आरतीच्या घरी त्यांचा होकार कळविला. आता मुलीला मुलगा पसंत असेल तर पुढचं लवकरच ठरवूया म्हणत त्यांनी पुढचा निर्णय आरती वर सोडला.
फोन ठेवताच आरतीचे बाबा आनंदाच्या भरात म्हणाले, “अगं, ऐकलं का? आदित्य कडून होकार मिळालाय..त्यांना आपली आरती पसंत आहे..”
ते ऐकताच आरती लाजून चूर झाली. कसं व्यक्त व्हावं तिला काही कळत नव्हतं कारण तिलाही आदित्य मनापासून आवडला होता. घरच्या सगळ्यांनी आरतीला घेरले आणि आई आरतीच्या पाठीवर हात फिरवत म्हणाली, “आरती, तुला हे स्थळ पसंत आहे ना? मुलगा आवडला का? आता तुझ्या निर्णयावर पुढचं अवलंबून आहे बाळा.. हवं तर नीट विचार करून मग सांग..”
आरती आईला मिठी मारत म्हणाली, “आई, मला पसंत आहे मुलगा..”
ते ऐकताच आरतीचे भावंडं तिला चिडवत म्हणाले,”आई, बाबा ही लाजते बघा कशी.. आम्हाला तर कालच कळालं ताईला हा मुलगा जाम आवडलाय म्हणून..”
“गप्प बसा रे तुम्ही.. काहीही सांगतात हे दोघं..” – आरती.
आरतीच्या घरात आनंदाचे वातावरण पसरले. आरतीच्या बाबांनी पाहुणे घरी बोलविण्या पूर्वीच स्थळाची सगळी चौकशी केली होती, सगळ्यांकडून सकारात्मक प्रतिसाद आल्यावरच कांदेपोहे कार्यक्रम ठरलेला होता, त्यात आता मुलगा मुलगी एकमेकांना पसंत आहे कळाल्यावर पुढची बोलणी करायला हरकत नाही याची खात्री बाबांना होती.
पुढच्या दोन दिवसांतच पुढची बोलणी करायला परत दोन्ही कुटुंबे एकत्र आले. लग्नाची तारीख काढायची म्हणून पंडीतजींना सुद्धा बोलावले गेले. दोघांची पत्रिका बघून पंडितजी म्हणाले, “लग्नाचे मुहूर्त हे पुढच्या दोन आठवड्यातले आहेत नाही तर नंतर डायरेक्ट आठ महिन्यांनी..मी तारीख काढून देतो.. तुम्ही ठरवा कधी करायचं ते..”
आदित्य चे वडील त्यावर म्हणाले, “आठ महिने खूप होतात हो..लवकरचे मुहूर्त बरे.. माझं तरी असं मत आहे… तुम्ही काय म्हणता?”
आरतीच्या बाबांना सुद्धा आठ महिने खूप जास्त वाटले. जरा चर्चा करत सगळ्यांचे मत लक्षात घेऊन पुढच्या दोन आठवड्यातच लग्न करायचं ठरलं.
दोन आठवड्यात लग्न म्हंटल्यावर दोन्ही कुटुंबांची पार धावपळ सुरू झाली. या सगळ्या गडबडीत आदित्य आणि आरती यांचे फोन नंबर एकमेकांसोबत शेअर केले गेले. दोघेही त्यांच्या संसाराचे गोड स्वप्न मनात रंगवू लागले. सगळ्यांच्या नकळत फोनवर बोलायचं, चॅटिंग करायचं असा सगळा अनुभव दोघांसाठीही खूप खास होता.
सगळ्या गोष्टी खूप भराभर होत असल्याने दोघांना लग्नापूर्वी फार काही वेळ एकत्र मिळत नव्हता. फोनवरच काय ते बोलणं व्हायचं.
दोन्ही कुटुंबे एकत्र येऊन लग्नाची खरेदी करायचं ठरलं. खरेदीच्या निमित्ताने का होईना पण लग्न ठरल्यावर पहिल्यांदाच आरतीला भेटायला मिळणार म्हणून आदित्य जाम खुश होता. इकडे आरतीला सुद्धा त्याच्या भेटीची ओढ लागली होती. उद्या आदित्य भेटणार म्हंटल्यावर छान तयार होऊन जायला हवं मग कोणता ड्रेस घालायचा, त्यावर कुठले कानातले घालायचे असं सगळं तिचं सुरू होतं.
सकाळी भराभर आवरून सगळे खरेदीला निघाले. आदित्य आणि त्याची फॅमिली आधीच ठरलेल्या ठिकाणी पोहोचले होते. आदित्य सोबत त्याचे आई बाबा आणि वहिनी असे सगळे खरेदीला सोबत आलेले तर आरती आई बाबा आणि लहान बहिण सोबत आलेली.
आरतीला बघायला, भेटायला आदित्य अगदी आतुर झाला होता. आरती दिसली तसेच त्याच्या चेहऱ्यावरचे भाव बदलले. तो परत एकदा एकटक तिला बघतच राहिला. लाल पांढर्‍या कॉंबिनेशनचा पंजाबी ड्रेस, नाजूक ओठांवर हलकिशी लिपस्टिक, काजळाने अजूनच उठून दिसणारे डोळे, कानात इवलेसे मॅचिंग कानातले, नीटसे अर्धवट बांधलेले केस यामुळे आरती आज अजूनच सुंदर दिसत होती, त्यात लाजरे भाव चेहऱ्यावर बघून तर आदित्यची अगदी विकेटच पडली. आरतीने चोरट्या नजरेने आदित्यला बघत हलकीशी स्माईल दिली आणि दोघेही क्षणभर एकमेकांच्या डोळ्यांत बघत राहीले.
दिवसभर सगळी खरेदी करताना दोघांची लपून छपून नजरानजर होणे, मग आदित्य चे खट्याळ इशारे असं सगळं सुरू होतं. आरतीची साडी सिलेक्ट करताना ती हळूच आदित्य कडे बघायची आणि त्याने सकारात्मक प्रतिसाद दिला की मग साडी सिलेक्ट झालीच समजा😀 त्यात आरतीची बहीण तिला आणि आदित्य ला चिडवायचा एकही चान्स सोडत नव्हती. दोघांची खेचाखेची करायला सोबत आदित्य ची वहिनी होतीच.
दोघांना मात्र हे सगळं खूप आवडलं होतं.
दिवसभर सगळी खरेदी झाली, दोघांनी एकमेकांच्या कपड्यांना मॅच होणार असे सगळे वेगवेगळ्या विधीला घालायचे कपडे सिलेक्ट केले. सायंकाळी सगळ्यांनी मिळून एकत्र डिनर करायचं ठरलं.
दिवसभर समोरासमोर असून मात्र दोघांचं मन काही भरलं नव्हतं. आरतीला एकांतात भेटायची त्याची खूप इच्छा होती, खूप काही बोलावं वाटत होतं पण आम्हाला दोघांना एकांतात भेटायचं आहे असं सगळ्यांसमोर कसं विचारावं हे काही त्याला कळेना.
दोघांच्या मनाची घालमेल बघून शेवटी वहिनी म्हणाली, “आई बाबा, आपण जेवण झाल्यावर आरती आणि आदित्य ला जरा वेळ एकत्र भेटू देऊया का? म्हणजे लग्न ठरल्यानंतर दोघेही भेटलेच नाही ना…तितकाच काय तो त्यांना गप्पा मारायला वेळ मिळेल.. आदित्य सोडेल आरतीला घरी..काय म्हणताय..?”
त्यावर सगळ्यांनी लगेच होकार दिला तसाच आदित्य वहिनी कडे बघत हळूच थ्यॅंक्यू म्हणाला. त्याने एक कटाक्ष आरती कडे टाकला तर ती खाली बघत लाजत होती. तिचे लाजरे रूप बघून त्याला तिला भेटायची ओढ अजूनच घायाळ करत होती. सगळ्यांचे जेवण आटोपले आणि एकमेकांचा निरोप घेतला.
आई आरतीला हळूच म्हणाली, “लवकर ये हं बाळा घरी..”
वहिनी आदित्य ला म्हणाली, “उगाच तिला त्रास नको हं देऊन..लवकर घरी सोड तिला आणि ते परत..”
आरतीची बहीण आरतीला चिडवत म्हणाली, “क्या बात है दिदी…लेट नाईट डेट.. मज्जा आहे बुवा..”
आरती उगाच लाजून तिला म्हणाली, “गप्प बस गं.. डेट वगैरे नाही हं..येते लवकरच घरी..”
आदित्य चा मित्र तिथे जवळच राहत होता, त्याला फोन करून आदित्यने बाईक ची व्यवस्था केली. आरती हळूच आदित्यला म्हणाली, “आपण नक्की कुठे जातोय?”
आदित्य – “काही अंतरावर एक कॉफी शॉप आहे ते खूप उशिरापर्यंत सुरू असतं.. तिथे जाऊया.. निवांत बोलायला मिळेल तिथे..”
आरतीने मानेनेच होकार दिला.
दोघेही बाईक वरून जायला निघाले. आरती जरा अवघडून बसलेली बघून आदित्य म्हणाला, “तू माझ्या खांद्यावर हात ठेवलास तरी चालेल..”
आरती – “नको..मी बसले आहे नीट..”
आदित्य जरा थट्टा करत म्हणाला, “बघ हा..ब्रेक मारला तर पडशील..मी सुसाट गाडी पळवतो बरं..उगाच रिस्क नको घेऊ.. पकडून बस.. आणि लाजायचं कारण नाही, आपलं लग्न होणार आहे लवकरच..”
आरतीने काहीही न बोलता गालातच हसत हळूच तिचा हात त्याच्या खांद्यावर ठेवला. तिच्या त्या अलगद स्पर्शाने आदित्य अगदी मोहरून गेला. बाईक वरून जाताना नकळत दोघांना एकमेकांचा स्पर्श झाला तसंच दोघांनाही एक प्रेमळ भाव जाणवला. क्षणभर दोघांनाही आजुबाजुच्या विश्वाचा जणू विसरच पडला.
हा सगळा अनुभव किती गोड आहे, रोमांचक आहे अशा काहीशा विचारताच दोघे कॉफी शॉप मध्ये पोहोचले.
दोघांना एकांत मिळेल असा टेबल शोधून दोघेही तिथे बसले. अंधुक प्रकाश, गार वारा , त्यात गरमागरम कॉफी आणि सोबतीला आयुष्यभरासाठी निवडलेला जोडीदार. हा क्षण दोघांसाठी खूप खास होता, लग्न ठरल्यानंतर पहिल्यांदाच दोघे असे भेटले होते. आदित्य कडे बघत म्हणाला, “आज तू अजूनच सुंदर दिसते आहेस..”
आरती जरा लाजून म्हणाली, “थ्यॅंक्यू..”
नंतर कॉफी सोबतच दोघांच्या रोमॅंटिक गप्पा रंगल्या, नव्या आयुष्याचे, संसाराचे स्वप्न रंगवत वेळ कसा भराभर जात होता दोघांनाही कळाले नाही. ही रात्र कधी संपूच नये असे वाटत असतानाच आरतीने मोबाईल मध्ये बघितले तर साडे अकरा वाजलेले.
आरती – ” बापरे..उशीर झालाय ना…निघूया का?”
आदित्य – “इच्छा तर नाहीये जायची पण निघावं लागेल ना..आता कदाचित डायरेक्ट लग्नातच भेट होणार आपली..”
आरती – “हो ना.. आणि मग कायम सोबत असणार आपण..”
दोघेही परत जायला निघाले. पार्कींग मध्ये आल्यावर आदित्यने तिला मिठी मारली तशीच ती शहारली, डोळे घट्ट मिटून तिनेही त्याला प्रतिसाद दिला. हा अनुभव दोघांसाठीही खूप वेगळा होता. पहिली मिठी, पहिला स्पर्श अगदी कधीही न विसरता येणारा होता. काही क्षणात अलगद मिठीतून बाहेर येत आरती म्हणाली, “खूप उशीर झालाय..निघूया आता..”
आदित्य – “हो..चल निघूया..आरती, एक सांगू..तुला असं भेटून खूप खूप छान वाटतंय.. काही तरी वेगळाच अनुभव आहे हा..अगदी हवाहवासा वाटणारा.. थ्यॅंक्यू फॉर कमिंग इन माय लाईफ..”
आरती – “मलाही खूप छान वाटतंय..अगदी सुरक्षित वाटतंय तुमच्या सहवासात..”
दोघांच्याही मनात आनंद, प्रेम, रोमांच अशा अनेक भावना अनावर झाल्या होत्या.
थोड्याच वेळात आदित्यने आरतीला घरी सोडले.
पुढचे काही दिवस लग्नाची सगळी तयारी करण्यात भराभर जात होते. दोघांचं फोनवर बोलणं सुरु होतं पण आता कधी एकदा एकमेकांना भेटतोय असं दोघांनाही झालेलं.
पहिली कॉफी डेट, पहिला स्पर्श, पहिली मिठी सगळं आठवून आरतीच्या अंगावर रोमांचक काटा आला. मनातच सगळं आठवून ती एकटीच मनोमन आनंदून गेली. लग्नाचा दिवस जवळ येत होता. हळदी, मेहंदी, इतर विधी, पुजा असे दिवस ठरलेले. या सगळ्याचे फोटो दोघेही एकमेकांशी शेअर करत होते. फोटो बघून मग तिच्या सौंदर्याचे भरभरून कौतुक त्याच्याकडून ऐकून ती अजूनच आनंदात जणू उड्या मारत होती.
एकीकडे आदित्यची ओढ तर दुसरीकडे माहेर सोडून जाण्याची अस्वस्थता अशी तिची द्विधा मनस्थिती झालेली.
बघता बघता लग्नाचा दिवस उजाडला. धुमधडाक्यात दोघांचं लग्न पार पडलं. सप्तपदी, कन्यादान सुरू असताना त्याने तिचा हात हातात घेतला तसाच तो आनंदून गेला. आरतीच्या चेहऱ्यावर मात्र मिश्र भाव होते.
बालपण, भावंडांबरोबर केलेली मज्जा मस्ती , आई बाबांकडून लाड कौतुक तर कधी वेळप्रसंगी ओरडा ज्या घरात मिळाला ते माहेरचे घर सोडून आता नवीन घरात जायचं या विचाराने ती हळवी झाली होती. तिच्या चेहऱ्यावरचे भाव निरखत आदित्यने तिचा हात घट्ट पकडला आणि तिच्या डोळ्यात बघताच, नव्या आयुष्यात मी सदैव तुझ्या सोबतीला असेन असा विश्वास जणू त्याच्या नजरेत तिला जाणवला. तिनेही आपल्या भावनांना आवरत तिचा हात त्याच्या हातात देत नव्या आयुष्याला सुरुवात केली.
समाप्त!!!
अशी ही आरती आणि आदित्य यांच्या लग्नाची गोष्ट तुम्हाला कशी वाटली ते नक्की कळवा 😊
© अश्विनी कपाळे गोळे