अनन्याला  नकारात्मक विचारातून बाहेर काढण्यासाठी शक्य ते प्रयत्न राघव करत होता.
गरोदरपणात तिसऱ्या त्रैमासिकित जास्त काळजी घ्यायला हवी पण अनन्या मात्र दिवसेंदिवस खचून जाऊ लागली, वेडेवाकडे विचार करू लागली. तिला बाळाची हालचाल जरा कमी वाटली की रडायला लागायची, माझ्या बाळाला काही झालं नाही ना म्हणून सतत आईला प्रश्न विचारायची. जरा पोटात पाठीत दुखले तरी घाबरून रडायची, मग डॉक्टर कडे घेऊन गेल्या शिवाय पर्याय नसायचा. एक एक दिवस आता अवघड जाऊ लागला.
कशातच तिचं मन लागत नव्हते, सतत नकारात्मक विचार, चिडचिड सुरू असायची.
अशातच एक दिवस अचानक तिला अस्वस्थ वाटू लागले, शतपावली करताना चक्कर आली आणि ती खाली पडली. नशिबाने आई  आणि राघव सोबतच होते. त्यांनी लगेच तिला हाॅस्पीटलमध्ये घेऊन गेले तर अनन्याचं ब्लडप्रेशर खूप वाढलेले होते आणि त्यामुळे तिला चक्कर आली होती. अजूनही ती पुर्णपणे शुद्धीत नव्हती. डॉक्टरांनी तिला अॅडमीट करून घेतले. ब्लडप्रेशर कमी करण्यासाठी प्रयत्न सुरू केले, या सगळ्या प्रकाराने अनन्या अजूनच नकारात्मक होत गेली आणि त्यामुळे तिला अस्वस्थ वाटू लागले, ब्लडप्रेशर वाढले. डॉक्टर त्यांच्या परीने प्रयत्न करत होते.
बाळाच्या हृदयाचे ठोके कमी होत चालले होते शिवाय अनन्याची परिस्थिती नाजूक झाली होती. सगळ्यांना काळजी वाटत होती. ब्लडप्रेशर कंट्रोल करण्याचे सगळे उपाय डॉक्टर करत होते शिवाय बाळ आणि आई सुखरूप राहण्याचे प्रयत्न सुरू होते. अनन्याला अतीदक्षता विभागात ठेवण्यात आले होते. सहा तास होत आले तरी काही सुधारणा होत नव्हती. अशातच अचानक अनन्याला परत चक्कर आली आणि तिची शुद्ध पुर्णपणे हरपली, थोडा वेळात ती शुद्धीवर आली पण बाळाच्या हृदयाचे ठोके मात्र थांबले होते, सातव्या महिन्याच्या अखेरीस उच्च रक्तदाब ( हाय ब्लडप्रेशर) मुळे बाळाने जन्माला येण्याआधीच या जगाचा निरोप घेतला होता.
राघव तसेच घरी सगळ्यांनाच हा मोठा धक्का होता.
अनन्याच्या जीवाला सुद्धा धोका होता. ती नकारात्मक विचारांच्या आहारी जाऊन उच्च रक्तदाबाच्या वेढ्यात अडकली होती, अस्वस्थ होती. अशावेळी बाळाला जास्त काळ पोटात ठेवणे धोकादायक ठरू शकते त्यामुळे इंजेक्शन व्दारे कृत्रिम कळा आणून नैसर्गिक रित्या बाळाला बाहेर काढले गेले.
जे काही झाले ते अतिशय धक्कादायक होते, टेंशन, नकारात्मक विचार, चिडचिड , मनात सतत दडपण यामुळे इतका मानसिक व शारीरिक त्रास अनन्याला आणि सोबतच घरी सगळ्यांनाच झाला होता.
अनन्याला यातून सावरण्यासाठी वर्ष लागले. पण तिला समजून चुकले होते की सगळं सुरळीत चालू असताना एका व्यक्तीच्या सांगण्यावरून नकारात्मक विचार करून इतक्या वर्षांनी लाभलेलं मातृत्व ती गमावून बसली होती.
यातून सावरण्यासाठी घरी सगळ्यांनी अनन्याला खूप मदत केली.
सुदैवाने पुढे दोन वर्षांनी अनन्या आणि राघव च्या आयुष्यात पुन्हा एकदा आनंदाची बातमी आली, त्यांच्या जीवनात एका गोंडस बाळाचे आगमन झाले.

या कथेतून हाच संदेश द्यायचा आहे की “नकारात्मक विचार किती जीवघेणे ठरू शकतात, नकारात्मकता जवळ बाळगू नका. कुठल्याही परिस्थितीत सकारात्मक राहून शांतपणे सामना केला तर योग्य मार्ग नक्कीच मिळतो.”
माझ्या या लेखातून कुणाच्या भावना दुखावल्या गेल्या असल्यास क्षमा असावी. नकारात्मकता दूर करणे हाच हेतू यामागे आहे.

अशाच कथा वाचत राहण्यासाठी मला फॉलो करा.
कथा आवडल्यास लाईक कमेंट करायला विसरू नका. नावासह शेअर करायला हरकत नाही.

– अश्विनी कपाळे गोळे

अनन्या आज खूप आनंदात होती, काय करू कुणाला सांगू अशा अवस्थेत  तिने आईला फोन केला ” हॅलो आई, काय करते आहे, कामात होतीस का… बरं ऐक मला तुझ्याशी बोलायचं आहे… म्हणजे तुला काही तरी सांगायचे आहे…आई…आई…. अगं तू आजी होणार आहे”, आताच आम्ही डाॅक्टरांकडे जाऊन आलो.. आई मी आज खूप खुश आहे..”.
हे ऐकून आईच्या डोळ्यात आनंदाश्रु आले, “अनन्या अगं किती गोड बातमी दिली तू…मी लवकरच येते तुला भेटायला.. काळजी घे बाळा… आणि हो, तुम्हा दोघांचेही अभिनंदन..”
फोन ठेवताच सासूबाईंना अनन्याने गोड बातमी दिली. सगळ्यांना खूप आनंद झाला.. लग्नानंतर सात वर्षांनी अनन्या आणि राघवच्या आयुष्यात एक बाळ येण्याची चाहूल लागली होती. राघवही खूप आनंदात होता, त्याने अनन्याला अलगद मिठीत घेतले आणि कपाळावर चुंबन घेत आनंद व्यक्त केला. आता स्वतःची नीट काळजी घ्या राणीसाहेब, दगदग करू नका असं म्हणतं अनन्याच्या डोक्यावरून हात फिरवला. अनन्याला खूप प्रसन्न वाटले.
अनन्या घरीच ट्युशन्स घ्यायची, राघव एका नामांकित कंपनीत नोकरी करायचा.  दोघांचा प्रेमविवाह. अनन्या दिसायला अतिशय सुंदर, हुशार पण जरा चिडखोर, रागीट, आई वडिलांची एकुलती एक  त्यामुळे थोडी हट्टी मुलगी. राघव एकत्र कुटुंबात वाढलेला, नोकरीमुळे कुटुंबापासून दूर राहत असला तरी सगळ्यांशी मिळून मिसळून राहणारा शांत, समजुतदार मुलगा. कॉलेजमध्ये असताना अनन्या सोबत ओळख होती नंतर त्याचं रूपांतर प्रेमात झाले आणि मग‌ लग्न. लग्नाला दोन वर्षे  झाले तसेच बाळ होण्या साठी दोघेही प्रयत्नशील होते सोबतच दवाखाना सुरू. आज लग्नाच्या सात वर्षांनी त्यांच्या जीवनात गोड बातमी आली. दोघांच्याही घरी सगळे लाड पुरवत होते, अनन्या स्वत: ची व्यवस्थित काळजी घेत होती. जेवण, आराम, फिरणं सगळं अगदी वेळेत. तिला राग येऊ नये, तिची चिडचिड होऊ नये याची पुरेपूर काळजी राघव घेत होता. असेच पाच महिने पूर्ण झाले. राघवनी नवीन घर खरेदी केले होते आणि त्याचा ताबा आता त्याला मिळणार होता. बाळाचं आगमन नवीन घरात होईल म्हणून दोघेही खूष. सामान नवीन घरात शिफ्ट करताना दगदग  नको म्हणून अनन्याला राघवने काही दिवस आई कडे ठेवले. घरच्यांच्या मदतीने नवीन घर सजवले.
अनन्या नवीन घरात जायला खूप उत्सुक होती, ती घरी परत येताना राघवने तिचं छान सरप्राइज वेलकम केले. घरात तिच्या आवडीचे टेरेस गार्डन, रूममध्ये बाळाचे फोटो, दारात फुलांची रांगोळी, तोरणं शिवाय घरगुती वास्तुशांतीची पुजा आयोजित केली. सगळं अगदी आनंदाने पार पडले.
नवीन ठिकाणी अजून जास्त ओळख नसल्याने आणि बाळ होणार म्हणून आता अनन्याने काही दिवस ट्युशन घ्यायचं बंद केले. सायंकाळी सोसायटीच्या आवारात अनन्या फेरफटका मारायला जाऊ लागली, त्यामुळे हळूहळू तिची ओळख होतं गेली.
एक दिवस एका स्त्रीने तिला विचारले की ” तुम्ही नवीन रहायला आल्या का, कुठल्या मजल्यावर..”
अनन्याने आनंदात उत्तर दिले ” हो, पाचव्या मजल्यावर, ५०५ मध्ये.”
ते ऐकताच ती स्त्री घाबरून म्हणाली “५०५ मध्ये, जरा जपून हा.. त्यात तुम्ही गरोदर”.
अनन्या दचकून म्हणाली” असं काय म्हणताय तुम्ही? काय झालं”.
तिने अडखळत उत्तर दिले ” विशेष काही नाही पण असं ऐकलं आहे की आधी हे घर कुणी तरी बूक केले होते एका तुमच्या सारख्या जोडप्याने पण घराची खरेदी पक्की करून येताना त्यांचा अपघात झाला आणि ती गेली..तो अपंग झाला.. आणि मग त्यांनी ती खरेदी रद्द केली.. तेव्हा पासून ते घर घेण्याचे सगळे टाळायचे…तू काळजी करू नकोस.. होईल सगळं नीट.. वास्तुशांती केली ना..?” 
त्या स्त्रीचे बोलणे ऐकून अनन्या हादरली.. घाबरून घरात जायला दचकली…ते ऐकल्यापासून तिच्या मनात सतत नकारात्मक विचार यायला सुरु झाले.. काही वाईट होणार नाही ना म्हणून सतत विचार करायला लावली.. अचानक झोपेतून दचकून जागी व्हायची.
राघवला मात्र याची काही कल्पना नव्हती.
अनन्याच्या वागण्यात बदल होत आहे हे राघवला जाणवलं. तिला विचारायचा प्रयत्न केला पण ती फक्त म्हणाली ” सगळं नीट होईल ना रे राघव.. काही संकट येणार नाही ना.. मला भीती वाटते..”
राघव अनन्याला खूप समजावून सांगत होता की काही होणार नाही… आपल्याला बाळ होणार आहे..तू तुझ्या तब्येतीची काळजी घे.. अनन्या अशी का वागते … गोंधळलेली का असते हे त्याला कळत नव्हतं..
शेवटी तीन चार दिवस मनात गुंतागुंत निर्माण झाल्यावर अनन्याने झालेला प्रकार राघवला सांगितला.
राघव ने तिची खूप समजूत काढली की हे सगळे आपण घर घेण्यापूर्वी झाले शिवाय त्यांनी फक्त घर बूक केले होते.. राहायला आले नव्हते..जे झाले तो एक अपघात होता शिवाय हे कितपत खरे आहे हे माहीत नसताना तू स्वत:ला अशा अवस्थेत त्रास करून घेऊ नकोस, तेही कुणाच्या सांगण्यावरून..तू याविषयी काही विचार करू नकोस. आपल्या आयुष्यात आनंदाचे दिवस आहेत ते एंजॉय कर…हवं असल्यास आईला आपण बोलावून घेऊ म्हणजे तुला एकटं वाटणार नाही.
अनन्याला प्रसन्न वाटावं म्हणून शक्य तितका वेळ राघव तिला द्यायचा.. तिच्या आईला त्याने बोलावून घेतले.. आता सातवा महिना सुरू झाला.. अनन्या मात्र नकारात्मक विचारात गुंतलेली असायची.. सगळे आपापल्या परीने तिची समजूत काढून आनंदात ठेवायचा प्रयत्न करत होते पण अनन्याला नकारात्मक विचारांनी घेरले होते. जरा काही दुखले की ती टोकाचा विचार करायला लागत होती.. गरोदर असताना आनंदात राहणे किती गरजेचे आहे हे आई, राघव शिवाय डॉक्टर तिला समजून सांगत होते.. नकारात्मकता बाळासाठी तसेच अनन्या साठी घातक ठरू शकते हे सगळयांना लक्षात आले होते.
अनन्याला यातून बाहेर काढण्यासाठी शक्य ते प्रयत्न राघव करत होता..

यातून अनन्या बाहेर पडणार की नाही.. त्याचा काय परिणाम होईल हे पुढील भागात पाहू.
ही गोष्ट सत्यघटनेवर आधारित आहे..
पुढचा भाग लवकरच… गोष्ट आवडली असेल तर लाईक, कमेंट आणि शेअर करायला विसरू नका.

– अश्विनी कपाळे गोळे