मागच्या भागात आपण पाहीले की अनघासोबत रितेश वाइल्ड लाइफ फोटोग्राफी साठी जातो, असंच रोजचं त्याच रूटीन बनतं. पाहता पाहता त्याला अमेरिकेत परत जाण्याची वेळ जवळ येत असते. एकत्र वेळ घालवून रितेश अजूनच अनघाच्या प्रेमात पडतो. अनघाचं सगळं लक्ष मात्र सध्या करीअर वर असतं. आता पुढे.

रितेश अनघाला सांगतो “आजचा दिवस संपूच नये असं वाटत आहे. माझी सुट्टी संपली, उद्या मला सकाळीच परत जायला निघायचे आहे. अनघा तुझ्यामुळे माझी सुट्टी खूप मजेत गेली, एक वेगळाच अनुभव अनुभवला मी, आयुष्यभर लक्षात राहील असा. Thank you so much ? “
अनघा त्यावर हसत म्हणाली ” झालं तुझं आभारप्रदर्शन ? कमॉन रितेश, हे असं औपचारिक होऊ नकोस, आपण चांगले मित्र आहोत, मैत्री मधल्या आठवणी मजेशीर असतातच.. पुढच्या सुट्टीला आल्यावर अजून नवीन जागी घेऊन जाते तुला..आता तर हस ?”
अनघा‌ आता परत कधी भेटणार म्हणून रितेश भावनिक झाला, तो तिच्या प्रेमात बुडाला होता, पण अनघाला सांगायची हिम्मत होत नव्हती.
रितेश अमेरिकेत परत गेला पण अनघाच्या विचारातून काही केल्या तो बाहेर पडत नव्हता. मी इकडे असताना अनघाच्या आयुष्यात दुसरा कुणी आला तर..या विचाराने अस्वस्थ होऊ लागला. काही झाले तरी अनघा सोबतच लग्न करायचे, तिला‌ मनातलं सगळं सांगायचं असं सारखं मनोमन ठरवून‌ स्वतः चे समाधान करून घ्यायचा.
इकडे अनघा प्रोजेक्ट मध्ये व्यस्त झाली पण दोन आठवडे रितेश सोबत असल्याने तिला कुठे तरी काही तरी चुकल्यासारखे जाणवायला लागले.
काय होतं आहे कळत नसलं तरी ती रितेशला मिस करत होती. दोघांचे फोन वर चाटींग सुरू असायचेच.
एक दिवस अनघाला रितेशचा फोन आला, दोघांनी मनसोक्त गप्पा मारल्या. अनघा तिच्या कामाबद्दल सांगत होती आणि सोबतच म्हणाली “काम मस्त चाललंय, आता प्रोजेक्ट पूर्ण होईल. काही नामांकित फोटोग्राफर ला मी अप्लीकेशन दिलं होतं, सोबत फोटो पाठवले. त्यात एकाने मला मुंबईला बोलावले आहे. माझ्या करिअरचा पहिला टप्पा बहुतेक सुरू होणार. मी खूप एक्साईटेड आहे.
बरं तुझं काय चाललंय, परत कधी येणार आहेस. तू परत गेल्यावर खूप मिस केलं तुला..तुझं आभारप्रदर्शन आठवून हसू येते मला अजूनही.”
अनघा सुद्धा आपल्याला मिस करते ऐकताच रितेशला आनंदी आनंद झाला. तो उत्साहाच्या भरात तिला म्हणाला “तू म्हणशील तेव्हा यायला तयार आहे मी, I miss you so much अनघा..”
अनघाला त्याच उत्तर ऐकून हसू आले आणि मनोमन आनंदही झाला. आपण रितेश साठी किती स्पेशल आहोत हे  तिला जाणवलं. दोघांचे आता दररोज फोन, व्हिडिओ कॉल, चाटींग सुरू झाले.
अनघा आतुरतेने रितेशच्या फोनची वाट पहायची. दिवसभरात घडलेल्या गमतीजमती, गप्पा रितेशला सांगायची.
अनघाला मुंबईत नोकरी मिळाली, एका प्रख्यात फोटोग्राफर सोबत ती काम करायला मुंबईत गेली. तिचे स्वप्न पूर्ण होतं होते.
सोबतच ती रितेशच्या‌ प्रेमात पडली होती पण तिला ते कळत नव्हते. रोजच्या दोघांच्या फोन वर गप्पा सुरू होत्याच.
काही दिवसांनी अनघाचा वाढदिवस होता. ती आई बाबांसोबत वाढदिवस साजरा करण्यासाठी घरी जाणार होती. आई बाबांसाठी तिनं स्वत:च्या कमाईने छान गिफ्ट घेतले. अगदी उत्साहात घरी जाण्याची तयारी सुरू होती पण मागच्या दोन दिवसांपासून रितेशने तिला फोन केला नव्हता. मॅसेज वर इतकाच रिप्लाय आला “काही दिवस मी कॉन्फरन्स मध्ये व्यस्त असणार आहे तेव्हा फोन करू शकणार नाही. त्यानंतर मॅसेजला‌‌ सुद्धा काही रिप्लाय नाही.”
अनघाला अस्वस्थ वाटू लागले, ती घरी जायला निघाली पण तिचं मन मात्र रितेशला मिस करत होतं. फोन नाही तर साधा मॅसेज तरी करायचा ना.. इतकं काय बिझी असतात लोकं. आपण रितेश मध्ये गुंतलो आहे हे तिला जाणवत होते. ती त्याच्या विचारातच घरी पोहोचली.
आई बाबा अनघाला‌ बघून खूप आनंदी होते, आईला तिच्या मनातली घालमेल कळत होती. नक्कीच रितेशच्या विचाराने अनघा बेचैन आहे हे आईने ओळखले.
दुसऱ्या दिवशी अनघाचा वाढदिवस होता, आज रितेश नक्कीच फोन करणार याची तिला खात्री होती, सतत ती त्याच्या फोनची वाट पहात होती.
आईने तिचे औक्षवान केले, जेवणात अनघाच्या आवडीचा मेनू बनवला पण अनघा मात्र नेहमी वाढदिवसाला जशी उत्साहात असते तशी आज नव्हती. आई बाबांनी तिच्या जुन्या मित्र मैत्रिणींना सायंकाळी घरी वाढदिवस साजरा करण्यासाठी निमंत्रित केले. अनघा मात्र रितेशने फोन कसा केला नसेल, माझा वाढदिवस माहीत कसा नसेल अशा विचाराने बेचैन होती. रितेशच्या‌ आई बाबांनी सुद्धा तिला शुभेच्छा दिल्या, न‌ राहावून अनघाने त्याच्या आईला विचारले ” काकू, रितेश सोबत काही बोलून झालं का इतक्यात. ” त्यावर त्या म्हणाल्या ” हो कालच रात्री बोलले मी त्याच्याशी. का गं, तुमचं बोलणं चालणं सुरू आहे वाटतं ? असंही मिश्कीलपणे तिला चिडवत म्हणाल्या. “
अनघाला आता अजून विचारात पडली, आईला तर फोन केला मग माझ्या सोबत का बोलत नाहीये रितेश, तो मला टाळत तर नाही ना..
सायंकाळी ठरल्याप्रमाणे सगळे मित्र मैत्रिणी, अनघाची मावशी सगळे घरी  वाढदिवस साजरा करण्यासाठी जमले, अनघा वर वर आनंदी दिसत असली तरी ती सतत रितेशचा विचार करत होती.
घरी बाबांनी मस्त सजावट करून सुंदर केक आणला. केक कापणार तितक्यात समोरून आवाज आला ” मला सोडून केक कापणार आहेस अनघा तू..”
बघते तर काय रितेश आणि त्याचे आई बाबा फुलांचा गुच्छ आणि हातात गिफ्ट घेऊन उभे.
अनघाचा आनंद ओसंडून वाहू लागला, धावत जाऊन ती त्याला बिलगली, डोळ्यात आनंदाश्रु आले रडतच त्याला म्हणाली ” तू खूप वाईट आहे..का मला फोन‌ केला नाहीस, किती काळजी वाटली मला..एक एक क्षण जड जात होता तुझ्या शिवाय, एकही क्षण तुझ्या विचारांतून मला बाहेर येवू देत नव्हता… तुला कळत कसं नाही मी प्रेमात पडलीय तुझ्या, नाही राहू शकत तुझ्याशिवाय..I love you..I missed you so much..”
अनघाची आई म्हणाली “अनघा अगं आत तर येवू दे त्यांना..”
आईच्या बोलण्याने अनघा भानावर आली. आपण सगळ्यांसमोर काय काय बोललो, चक्क प्रेमाची कबुली दिली..अनघा लाजून चूर झाली आणि पळतच तिच्या खोलीत पळाली. रितेश सुद्धा लाजला‌, आई बाबांना आनंदही झाला. मावशी अनघाला बाहेर घेऊन आली.
रितेश सोबत अनघाने केक कापला आणि नंतर रितेशने गुडघ्यावर बसून अनघाचा हात हातात घेऊन तिला लग्नाची मागणी घातली. सुंदर अशी एक अंगठी तिच्या बोटात घातली. अनघा मनोमन इतकी आनंदी होती की एखाद्या स्वप्नात असल्याचा भास तिला होत होता. तिने होकारार्थी मान हलवून त्याच प्रपोजल स्विकारलं आणि सगळ्यांनी टाळया वाजविल्या. मागून आई म्हणाली ” अनू, हि घे अंगठी , रितेशच्या बोटात घाल. आम्हाला रितेशने सांगितले होते तो येणार असल्याचे आणि हा सगळा प्लॅन त्याचाच तर आहे. म्हणूनच आम्ही सुद्धा अंगठी आणून ठेवली. “
अनघाला रितेशचं सरप्राइज खूप आवडलं. अशा प्रकारे जुळून आल्या रेशिमगाठी… दोघांनी एकमेकांना जीवनसाथी म्हणून निवडले. पुढे तयारी सुरू झाली त्यांच्या लग्नाची.

समाप्त.

अनघा आणि रितेशची ही प्रेमकथा कशी वाटली हे नक्की कळवा 

नावासह शेअर करायला हरकत नाही 

© अश्विनी कपाळे गोळे

मागच्या भागात आपण पाहीले की अनघाला मुलगा बघायला यायचं ठरलं होतं. ठरल्याप्रमाणे मुलगी बघण्याचा कार्यक्रम आयोजित करण्यात आला. अनघा आईने वाढदिवसाला घेतलेला लाल पिवळ्या रंगाचे कॉम्बिनेशन असलेला पंजाबी ड्रेस घालून तयार झाली. आईच्या सांगण्यावरून कपाळावर इवलिशी टिकली लावली. ती कधीच मेकअप करायची नाही आणि आजही नाही पण तिचं नैसर्गिक सौंदर्य आज अजूनच उठून दिसत होतं.
उंच बांधा, चेहऱ्यावर आत्मविश्वास, गव्हाळ वर्ण, बोलके डोळे, नाजूक ओठ, चिरेदार नाक आणि त्यावर तिला केसांचा बॉयकट अगदी शोभेसा दिसायचा.
ठरलेल्या वेळेत मुलगा , आई‌ वडील, सोबत अनघाची मावशी असे सगळे घरी आले.
अनघा अजून मनातून या गोष्टींसाठी तयार नव्हती तेव्हा ती आईचं मन राखायला आज सगळं करत होती.
अनघाला मावशी बाहेर सगळ्यांना भेटायला घेऊन आली. अनघाची ओळख सगळ्यांशी करून दिली.
मावशी म्हणाली “हा रितेश, सॉफ्टवेअर इंजिनिअर आहे, दोन वर्षांपासून कंपनीतर्फे  प्रोजेक्टसाठी अमेरिकेत राहायला आहे.”
अनघाने रितेश‌कडे बघितले आणि दोघांची नजरानजर झाली, अनघाने स्मितहास्य केले.
रितेश उंच पुरा, रूबाबदार, डोळ्यांवर चष्मा, दाढीची फ्रेंच कट, एकंदरीत देखणा. अनघा अधूनमधून त्याच्या कडे बघत होती आणि तिला लक्ष्यात आले की रितेश एकसारखा अनघाला बघतो आहे. तिचे लक्ष गेले की तो दुसरीकडे बघायचा आणि परत अनघाकडे.
ते पाहून अनघाला वाटले ह्याला जर आपण आवडलो असेल तर काही खरं नाही, आई लगेच मागे लागेल लग्न ठरवायच्या. अनघाच्या मनात वेगळेच विचार सुरू होते. तितक्यात रितेश चे बाबा म्हणाले ” तुम्हा दोघांना काही बोलायचे असेल तर एकांतात बोला. ”
ते‌ ऐकताच मावशी दोघांना घेऊन अनघाच्या खोलीत गेली. तिथेच दोघांसाठी कॉफी पाठवली आणि मनसोक्त गप्पा मारा म्हणत बाहेर निघून आली. रितेशची नजर काही केल्या अनघाच्या चेहऱ्यावरून हटत नव्हती, न राहावून अनघा हसत  म्हणाली “हॅलो जेंटलमॅन, इतकं काय निरिक्षण करत आहेस.”
त्यावर रितेश म्हणाला “You are beautiful”
अनघा पहिल्यांदा जरा लाजली आणि स्वतःला सावरत म्हणाली “हे बघ, मला आता लग्न करायचं नाही, आईच्या आग्रहाखातर मी आजच्या भेटीसाठी तयार झाली. तू नाही म्हणून सांग ना‌ तुझ्या घरच्यांना. माझं करिअर सेट होत पर्यंत मी काही लग्न वगैरे नाही करणार. माझं लहानपणापासून स्वप्न आहे वाइल्ड लाइफ फोटोग्राफर बनण्याचे. असं अर्ध्यावर सोडून मला‌ लग्नाच्या भानगडीत नाही पडायचं. प्लीज तू नकार दे मला.”
रितेश तिच्या बोलण्याने जरा‌ गोंधळला पण तिचा हा स्पष्टवक्तेपणा, तिची स्वप्न पूर्ण करण्यासाठीची जिद्द बघून अजूनच तिच्याकडे आकर्षित झाला.
रितेश अनघाची मज्जा घेत म्हणाला “तू किती सॉलिड आहेस गं, मनातलं भराभर बोलून मोकळी झाली, I liked it ha… पण मला तू आवडली आहेस मग मी का नकार देऊ, तुला मी नसेन आवडलो तर तू नकार दे हवं तर.”
अनघाला ते ऐकून जरा मनात चिडचिड झाली, त्याला समजावत ती म्हणाली”अरे , कसं सांगू तुला, माझा छंद, माझं स्वप्न, करीअर एकच आहे वाइल्ड लाइफ फोटोग्राफी. ते पूर्ण होत पर्यंत मी लग्न करणार नाही. तू होकार दिला तर आई मावशी माझं काही ऐकणार नाही, सतत मागे लागतील लग्न लावून देण्याच्या आणि मग मला माझ्या करीअर कडे तितकं लक्ष देता येणार नाही,समजून घे ना”
अनघा चिडली हे लक्षात येताच रितेश म्हणाला “बरं, मी काय म्हणतो, आपण मित्र तर बनू शकतो ना. मी सांगतो घरी लगेच लग्न करायचं नाही आणि पुढच्या सुट्टीला आल्यावर बघू म्हणून. मग तर झालं…मी खूप मुली बघितल्या पण तुझ्या सारखी तूच..I am impressed अनघा.”
अनघा ते ऐकून खूश झाली. दोघांची मैत्री झाली आणि ठरलं की घरच्यांशी बोलून लगेच लग्न करायचं नाही असं सांगायचं.
दोघांनी मस्त गप्पा मारल्या, रितेश तिला म्हणाला ” तू आता फोटोग्राफी साठी जाशील तेव्हा मी सोबत आलो तर चालेल तुला. मी फक्त नोकरी नोकरी आणि नोकरी यातच वेळ घालवतो. पण असा वेगळा अनुभव घ्यावा वाटतो तुला बघुन, चालेल ना‌ मी आलो तर.”
अनघा त्याला घेऊन जायला तयार झाली आणि सांगितलं की उद्या सकाळी सहा वाजता तयार रहा‌, मी घ्यायला येईल तुला.

रितेश आणि अनघा खोली बाहेर येताच दोघांच्याही घरच्यांनी एका होकारार्थी अपेक्षेने त्यांच्या कडे बघितले. रितेश चे बाबा लगेच म्हणाले ” काय मग रितेश, कशी वाटली अनघा.”
रितेश म्हणाला ” बाबा घरी गेल्यावर बोलू आपण. आता नको.”
अनघाच्या आईला जरा काळजी वाटली, मनोमन त्या विचार करू लागल्या नक्कीच अनघाने काही तरी म्हंटलं असेल. कित्येक वेळा सांगितलं हिला लगेच अटी घालू नकोस.
काही वेळाने मुलाकडची मंडळी परत निघून गेली तोच आई अनघाला ओरडली ” अनू, तू काय सांगितलं रितेश ला.. काही बोलली की नुसत्या अटी घातल्या..लग्न न करण्याच्या..”
अनघा काहीच बोलली नाही..
तिकडे वाटेतच रितेशने घरच्यांना सांगितले की ” मी लग्न करेल ते अनघाशीच..मला ती पसंत आहे..पण लगेच लग्नाला ती तयार नाही.. आपण तिला जरा वेळ देऊया..”  त्याच्या आई बाबांना पटलं नाही ते म्हणाले ” तयार का नाही.. आणि कशावरून वेळ दिल्यावर ती तुझ्याशी लग्न करेन.. तिने सांगितले का तिला तू पसंत आहे म्हणून..”
रितेश म्हणाला ” बाबा अहो असं सांगितलं नाही पण मला खात्री आहे जरा वेळ मी तिच्या सोबत घालवला, मैत्री करून एकमेकांना समजून घेतलं तर ती मला नकार नक्कीच देणार नाही.”
दुसऱ्या दिवशी सकाळी अनघाने रितेश तिच्या सोबत येणार असल्याचे आईला सांगितले आणि त्याला घ्यायला ती निघाली.
आईला मनातून आनंदही झाला, चला गाडी जरा रुळावर येत आहे, हळूहळू बदलेल तिचं मन आणि होईल लग्नाला तयार असं स्वतःशी बोलत त्या कामात व्यस्त झाल्या.
रितेश पहाटेच उठून तयार..अनघा सोबत जंगल सफारी, फोटोग्राफी..तो खूप आतुर झाला होता. अनघा घराबाहेर आली आणि रितेशला फोन केला, रितेश लगेच बाहेर आला..अनघाचा जीन्स टी शर्ट, जॅकेट मधला लूक, तिची बाइक ( स्कुटी), डोक्यावर हेल्मेट बघून जरा वेळ न्याहाळत बसला.
अनघा त्याला म्हणाली, हे घे हेल्मेट आणि बस पटकन. उशीर होईल.
तिच्या बोलण्याने तो भानावर आला आणि म्हणाला “मी चालवू का बाइक.”
अनघा त्याला चिडवत गालात हसत म्हणाली “नको, जंगलाच्या रस्त्यावर तुला नाही जमणार चालवायला.. शिवाय सवय तुटली असेल ना आता गाडी चालवायची..”
रितेश मागे बसला आणि दोघेही निघाले. काही अंतरावर खूप सारी झाडं, बाजूला एक तळं , पक्ष्यांचा किलबिलाट अशा ठिकाणी ते पोहोचले. अतिशय रम्य वातावरण , गार वारा..रितेश पहिल्यांदा हे अनुभवत होता.
अनघा सांगत होती,  सकाळी इथे काही पक्षी येतात त्यांचे फोटो काढायचे आहेत मला, सहसा ते पक्षी फारसे दिसत नाही. माझ्या प्रोजेक्ट साठी नक्कीच उपयोगी पडेल ‌
ती तिचा लांब लेन्स असलेला कॅमेरा सेट करत रितेश सोबत बोलत होती आणि रितेश त्या रम्य वातावरणाचा आनंद घेत होता, अनघाची फोटो घेण्याची एकाग्रता, तिचा तो अंदाज सगळं न्याहाळत होता.
काही वेळ व्यस्त असलेली अनघा म्हणाली “चल आज इतकेच बस..मस्त फोटो मिळालेत बघ…” आणि रितेशला फोटो दाखवू लागली. मग दोघांनी त्यांच्या मैत्रीचा पहिला एकत्र फोटो त्या ठिकाणी काढला.
ते पक्षांचे अप्रतिम फोटो बघून रितेशला तिचं खरंच कौतुक वाटलं. तिला त्याने प्रश्न केला “तू अशी एकटी फिरतेस नेहमी कि सहकार्‍यांसोबत.. एकटीला भिती नाही वाटत का..”
अनघा हसत म्हणाली “कधी सहकारी असतात कधी एकटीच..अरे मी कराटे चॅम्पियन आहे.. शिवाय मार्शल आर्ट ही शिकले. सोबत फर्स्ट एड किट सुद्धा असते, कधी काही किरकोळ दुखापत झाली तर उपयोगी पडते.
रितेश तिच्यावर अजूनच फिदा झाला आणि तिला चिडवत म्हणाला ” बापरे, म्हणजे अकेली लडकी देख के मैने कुछ किया तो मैं पूरा कामसे गया मग तर…?”
दोघेही त्यावर हसले.
ती म्हणाली ” चल इथे काही अंतरावर एक धाबा आहे, मस्त मिसळ पाव खाऊन मग पुढे जाऊ.”
ओके मॅडम म्हणत रितेश अनघाच्या मागे निघाला.
अनघा सोबत असं मस्त निसर्ग सौंदर्य न्याहाळत फिरायला, वाइल्ड लाइफ फोटोग्राफी विषयी जाणून घ्यायला रितेश ला मजा येत होती.
रोज काही वेळ अनघा सोबत घालवायचं असं त्याचं दोन आठवडे रूटीन झालं होतं. तो दिवसेंदिवस अनघाच्या प्रेमात पडत होता. रितेश ला आता सुट्टी संपल्याने परत जावं लागणार होतं.
अनघा मात्र अजूनही त्याला एक मित्र मानत होती. तिचं सगळं लक्ष सध्या करीअर वर होतं.

अनघा आणि रितेशची मैत्री प्रेमात बदलेल का.. अनघा रितेश सोबत लग्नाला तयार होईल का हे जाणून घेऊया पुढच्या म्हणजेच अंतिम भागात.

क्रमशः

पुढचा भाग लवकरच….

हा भाग कसा वाटला हे नक्की कळवा 

©अश्विनी कपाळे गोळे

लेखनाचे सर्व अधिकार लेखिकेकडे राखिव. नावासह शेअर करायला हरकत नाही.

“आई, मी निघतेय गं. सायंकाळी उशीर होऊ शकतो, कळवते तुला घरी यायला निघाले की.” अनघा गाडीला चाबी लावतच आईला सांगत बाहेर जायला निघाली.  आई बाबाही मॉर्निंग वॉक साठी बाहेर पडले.
अनघा आई बाबांना एकुलती एक, अगदीच बिनधास्त मुलगी, तिला पक्षी, प्राण्यांचे फोटो काढण्याचा छंद. वाइल्ड लाइफ फोटोग्राफर बनण्याचे तिचे स्वप्न तिला सत्यात उतरवायचे होते. अनघा एक आत्मविश्वासू मुलगी, तिला शोभेसा तिचा बॉयकट, शक्यतो टिशर्ट पॅंट शूज जॅकेट असा तिचा पोशाख असायचा. बाबा तिचं स्वप्न पूर्ण करण्यासाठी तिला मदत करायचे पण आईला मात्र ते फारसं पटत नसलं तरी अनघाची जिद्द आणि बाबांचा पाठिंबा त्यापुढे आईचे काही चालत नव्हते. अनघाचे कॉलेज संपून तिने वाइल्ड लाइफ फोटोग्राफी चा कोर्स पूर्ण केला आणि त्याच्या प्रोजेक्ट्स साठी ती शहराबाहेर फोटोग्राफी साठी जात असे.
असंच आज रविवार असून सुद्धा ती सकाळीच घराबाहेर पडली. आईला तिच्या अशा रूटीन मुळे फार चिडचिड व्हायची.
न‌ राहावून आई बाबांना म्हणाली, “आता अनघा‌ लहान नाही हो, किती दिवस असं बाहेर बाहेर राहणार. मुलीने जरा घरकामात मदत करावी, घर कसं सांभाळतात समजून घ्यावं, लग्नाचं वय झालं आता तिचं. करीअर ठिक आहे पण हेही महत्त्वाचे आहेच ना. तुम्ही तिला काही म्हणत नाही, माझं काही ती ऐकत नाही कारण बाबा असतात ना पाठीशी घालायला.”
आईचा मुड काही ठिक नाही याचा बाबांना मॉर्निंग वॉकला जातानाच अंदाज आला होता.
बाबा त्यावर म्हणाले ” अगं, जबाबदारी पडली की करेल ती सगळं, तू कशाला काळजी करतेस आणि लग्नाचं आताच काय घाई आहे, करीयर होऊ दे तिचं सेट, मग बघूया. खूप काही वय झालं का आपल्या मुलीचं.”
आईला ते ऐकून अजूनच राग आला. दुपारी अनघाच्या मावशीचा नेमका त्याच दिवशी फोन आला अनघा साठी स्थळ सुचवायला. मावशी म्हणाली ” ताई, आपल्या अनूसाठी साजेसे स्थळ आहे, मुलगा परदेशात नोकरी करतो. घरी एकुलता एक, परिस्थिती चांगली आहे.  त्याची आई आणि मी चांगल्या मैत्रिणी आहोत. मुलगा अगदी साधा सरळ, शांत स्वभावाचा आहे. अनूला शोधून सापडणार नाही असं स्थळ. पुढच्या आठवड्यात सुट्टीला येतोय तो, त्यांना मी अनू विषयी सांगितले, त्याच्या आईची इच्छा आहे की मुलगी बघण्याचा कार्यक्रम करून घ्यावा. तू अनूला कल्पना दे आणि भाऊजींना सांग हे स्थळ हातचं सोडू नका.”
आईने ते ऐकून अजूनच अनघाच्या लग्नाचं मनावर घेतलं आणि बाबांना याविषयी कल्पना दिली. बाबा म्हणाले “अनघाला सांगून बघूया पण घाई नको करायला.”
आई  चिडून म्हणाली “अहो, बघण्याचा कार्यक्रम करायला काय हरकत आहे, पुढचं पुढे बघू. त्यालाही अनघा आवडायला नको का. तिच्या केसांचा बॉयकट, राहणीमान, तिचे विचार त्यांना पटेल याची काय खात्री. कित्येक वेळा सांगितलं तिला जरा मुलींसारख राहत जा. जरा केस वाढव. इतकं बिनधास्त राहणं बरं आहे का मुलींच्या जातीला‌. मी सांगितले ते तुझ्या दोघांनाही पटत नाही.”
आईला शांत करत बाबा म्हणाले “तू आधी शांत हो बघू. काळजी करू नकोस, मी बोलतो अनघा सोबत पण मला अजूनही वाटते की घाई नको करायला.”
बाबांना खात्री होती की अनघा आता लग्नाला नकारच देणार पण आईला वाईट नको वाटायला म्हणून बाबा बोलून गेले.
सायंकाळी अनघा घरी आली, तिच्या फोटोग्राफी मधल्या दिवस भराच्या गमतीजमती ती आई बाबांना सांगत होती. रात्री जेवण झाल्यावर आईने बाबांना इशारा करून अनघा सोबत लग्नाच्या स्थळा विषयी बोलण्याची आठवण करून दिली.
बाबा अनघाला म्हणाले “अनू बेटा, तुला आता करीअर सोबतच भविष्याचा, लग्नाचा विचार करायला हवा. लगेच लग्न कर असं म्हणत नाही आम्ही पण जरा आता मनावर घे, तुला कसा मुलगा हवा, तुझ्या अपेक्षा काय आहेत याविषयी जरा विचार कर.”
बाबांच्या अशा बोलण्याने अनघा जरा गोंधळली आणि तिला हेही लक्षात आले की आईने लग्नाचा विषय काढला असणार म्हणून बाबा असं म्हणत आहेत, ती म्हणाली “बाबा असं अचानक काय लग्नाचं, मला सद्ध्या तरी लग्न नाही करायचं.”
आई तिला चिडून म्हणाली “मग कधी करणार आहे लग्न तू, अगं जरा विचार कर आता, जरा इतर मुलींसारख राहायला शिक. करीअर सोड नाही म्हणत मी पण सोबत हे सगळं महत्त्वाचं आहे ना.”
आईचा पारा चढलेला बघून अनघा आईच्या मिठीत शिरून हसविण्याचा प्रयत्न करत म्हणाली “आई तुला मला सासरी पाठवायची किती घाई झाली गं, नको झाली का गं तुला मी. आई अगं मी आता लगेच लग्न नको म्हणते , कधीच नाही करणार कुठे म्हणाली.”
आई तिला समजावत म्हणाली “अनू , अगं आईच्या काळजीपोटी बोलते मी. योग्य वयात लग्न झालेलं बरं. सरळच सांगते तुला, एक स्थळ आणलं आहे मावशीने, पुढच्या आठवड्यात तू त्या मुलाला भेटावं असं वाटतं आम्हाला. चांगले स्थळ आहे, बघायला काय हरकत आहे.”
अनघाने बाबांकडे बघितले, बाबांनी इशार्‍याने हो म्हण म्हणून सांगितले. ‌
अनघा इच्छा नसतानाही होकारार्थी मान हलवून म्हणाली “आई, ठिक आहे, मुलगा बघायला हरकत नाही पण त्याला मी आहे तशीच आवडली तर ठिक आणि माझं करीअर, माझं स्वप्न पूर्ण होत पर्यंत  लग्न उरकून घ्यायची घाई नको हे सगळं मला त्याच्याशी आधी क्लिअर करायचे आहे. हे पटलं तर ठिक नाहीतर नको मला इतक्यात लग्न.”
त्यावर म्हणाली “अगं किती अटी घालशील, आधी बघण्याचा कार्यक्रम होऊन जाऊ दे. त्यांनी होकार दिला तर मग ह्या गोष्टींचा विचार करू.”

पुढे काय होते ते बघूया पुढच्या भागात ?

क्रमशः

पुढचा भाग लवकरच….

हा भाग कसा वाटला हे नक्की कळवा ?

©अश्विनी कपाळे गोळे

लेखनाचे सर्व अधिकार लेखिकेकडे राखिव. नावासह शेअर करायला हरकत नाही.