अमन डायरी हातात घेऊन नदी किनारी गेला. नदीचे पाणी स्थिर पणे वाहत होते, आजुबाजूला दुरवर पसरलेली झाडे अमन बघत होता. त्याला या किनाऱ्यावरची आरती सोबतची भेट आठवली. तिच्या आई सोबत तर कधी एकटीच ती या नदी किनारी कपडे धुवायला यायची. अशीच एकदा एकटी आलेली तेव्हा अमन घरच्यांच्या लपून छपून तिला भेटायला नदीवर गेलेला. गुलाबी रंगाचा अगदी साधासा सलवार कमीज घालून आपल्या लांबसडक केसांची वेणी सांभाळत ती कपडे धुण्यात व्यस्त होती. अमन लांबूनच तिला न्याहाळत बसलेला. आजुबाजूला गावातील काही बाया सुद्धा धुणी धुवायला तिथे आलेल्या होत्या. जशा त्या बायका तिथून गेल्या तोच अमन धावत जाऊन आरतीला भेटला‌. अमनला बघताच तिच्या चेहऱ्यावर आनंदाची लहर पसरली होती. बोलायला शब्द सुचत नव्हते पण आजुबाजूला बघत ती म्हणाली, “अमन अरे असं एकांतात आपल्या दोघांना कुणी बघितले तर गावात उगाच अफवा पसरतील…”

तिच्या डोळ्यात बघतच तो म्हणाला, “किती सुंदर दिसतेस गं आरती तू…तुला भेटण्याची संधी बघत इथे आलो‌ आणि तू पळवून लावतेस…”

ती लाजतच इकडे तिकडे बघत होती आणि अमन तिला बघत होता.

ती गोड भेट आठवत असताना एक वार्‍याची गार झुळूक त्याला जवळून स्पर्शून गेली आणि तो भानावर आला. नदी किनारी बसून त्याने डायरी उघडली आणि वाचायला सुरुवात केली.

तिने त्या नदीवरील दोघांच्या भेटीचे छान वर्णन केले होते. तिच्या मनातल्या भावना, प्रेम, त्याला भेटल्यावर झालेला आनंद अगदी छान शब्दात उतरविला होता.

पुढे पान बदलले तसेच त्याच्या चेहऱ्यावरचे भाव बदलले. त्यात लिहीले होते,

“अमन, त्या दिवशी नदी किनारी आपण भेटलो‌ हे गावातल्या पाटलांच्या दिनूने बघितलं. आपल्या विषयी त्याला संशय आला. तू परत गेल्यावर त्याने एकदा मला असंच एकटं बघून गाठलं आणि आपल्या दोघांविषयी विचारलं. त्याची माझ्यावर वाईट नजर होती. त्याला मी आवडते, माझ्याशी त्याला लग्न करायचं असं तो मला बोलून गेला पण मी काहीही न बोलता तिथून निघून गेली. त्यानंतर रोज कुठे ना कुठे तो माझा पाठलाग करत राहीला. मी त्याला भाव देत नाही त्याच्या प्रश्नांना उडवून लावते हे त्याला कळालं तसाच तो चिडला. गपगुमान मला हो‌ म्हण नाही तर गावात तुझी बदनामी करतो, तुझ्या घरच्यांना गावात राहणे मुश्किल करतो अशा धमक्या तो देत राहीला. मी खूप घाबरली अमन..तू कधी एकदा येतोस आणि मला यातून सोडवितो असं झालेलं मला..त्याच्या विषयी कुणाला सांगावं हे मला कळत नव्हतं… त्याचा अख्ख्या गावात दरारा..कुणी त्याच्या विरोधात जाणार नाही हे माहीत असल्याने काय करावं मला कळत नव्हतं. मला एकटीला घरातून बाहेर पडायला पण भिती वाटत होती अमन..मी फक्त तुझी वाट बघत होते. तू आलास की सगळं काही ठीक होईल म्हणून मी दिवस मोजत होते… वर्ष संपत होते…”

इतकंच काय त्या डायरीत लिहीलं होतं.
पण पुढे काय? हा प्रश्न अमनला पडला तितक्यात आरतीचा भास त्याला झाला.

“अमन, एक दिवशी त्या दिनूने मला नदीवर एकटी बघून गाठलं. आईची तब्येत बरी नसल्याने मी एकटीच नदीवर आलेली. त्याने संधीचा फायदा घेत माझा हात धरून लग्नासाठी तयार हो म्हणत हट्टच धरला. मी नाही म्हणत त्याला एक कानाखाली वाजवली. तो‌ माझ्या अशा वागण्याने चिडला, तुला सोडणार नाही. बघून घेतो म्हणत त्या क्षणी तर तिथून निघून गेला पण मी भितीने कापत होते, रडत होते. आता झाला प्रकार आई बाबांना सांगायला पाहिजे म्हणून मनात ठरवलं पण झालं उलटच. मी घरी गेले तर  बाबा आईला तालुक्याला घेऊन जायला निघत होते. आईला डॉक्टर कडे घेऊन जातो आणि सायंकाळी परत येतो म्हणत आई बाबा बाहेर पडले. मी घरात एकटीच खूप रडले‌. तुझ्या मामी सुद्धा माझी चौकशी करायला आलेल्या तेव्हा त्यांना सांगू की नको असं झालेलं मला… काही वाटलं तर हाक मार, घरी ये म्हणत त्या निघून गेल्या. त्या दिवशी मी मामीला माझी परिस्थिती सांगितली असती तर कदाचित मी आज जिवंत असते. दिवसभर मी दार लावून घरातच होते. सायंकाळी आई बाबांना यायला जरा उशीर झाला आणि अंधाराचा फायदा घेत दिनू घरी आला. दार ठोठावले तेव्हा आई बाबा आले असं समजून मी दार उघडले तर दिनू होता. त्याने घरात शिरून माझ्यावर अत्याचार केला, माझ्या इज्जतीवर हात टाकला. त्याच्यापुढे माझी ताकद कमी पडली, मला प्रतिकार करता आला नाही. आता माझ्याशी लग्न केल्याशिवाय पर्याय नाही म्हणत तो कुत्सितपणे हसून निघून गेला. मी अंगावरचे कपडे सावरत रडत होते. आई बाबा उशीरा घरी आले, दोघेही दमून भागून आल्यावर जेवण करून झोपी गेले. मी रात्रभर रडत राहीली, वेदनेने तडफडत राहीली. झाल्या प्रकाराने माझ्या अंगात ताप भरला होता, मनात भितीने कापत होते मी पण यातून बाहेर पडण्यासाठी मार्ग दिसत नव्हता अमन. आई बाबांनाही मी काही सांगू शकले नाही. काही दिवस मी घरातल्या घरातच होते, बाहेरच्या जगाची भिती वाटत होती मला. परत एक दिवस घराबाहेर पडावे लागले आणि भर दुपारी आजुबाजूला कुणीही नाही बघून दिनूने माझे अपहरण केले त्याच्या गाडीतून मला शेतातल्या झोपडीत घेऊन गेला. हवा तसा उपभोग घेतला. मी सायंकाळी घरी आली नाही म्हणून आई बाबा गावभर मला शोधत होते. ही गोष्ट दिनूला मित्रांनी कळविली तेव्हा तो‌ घाबरला. आपलं सत्य गावकर्‍यांसमोर आलं तर कुटुंबाची प्रतिष्ठा खालावली जाईल, बदनामी होईल म्हणून त्याने परत परत माझ्यावर राग काढत अत्याचार केला आणि अखेरीस गळा आवळून मला ठार मारले. रात्री अंधाराचा फायदा घेत माझ्या अंगावर नीट चढवून नदीत फेकून दिले. दुसऱ्या दिवशी माझा मृतदेह नदीतील दगडाला अडकलेला सापडला तेव्हा तो परत घाबरला, त्याने मित्राच्या मदतीने माझ्या घरात एक चिठ्ठी लिहून ठेवली, त्यात होते “मी आरती, माझं ज्याच्यावर प्रेम आहे त्याने मला धोका दिला म्हणून मी स्वतःला संपविते आहे.”

गावकर्‍यांना वाटले मी प्रेमभंग झाल्याने आत्महत्या केली पण माझ्यावर किती अत्याचार झाला हे कुणालाच माहीत नाही अमन.
योग्य वेळी मी आई बाबांना, तुझ्या मामींना हे सांगितले असते तर अशाप्रकारे माझा शेवट झाला नसता. काही तरी पर्याय नक्कीच निघाला असता.

अमनला हे सगळं ऐकून मोठा धक्का बसला. माझ्या आरतीचा न्याय मिळाला पाहिजे यासाठी त्याने दिनूला भेटायला बेत आखला. त्याने सायंकाळी दिनूला गाठले. अमनला बघताच दिनू जरा गोंधळला पण ह्याला कुठे काय माहित म्हणून त्याने मनातला गोंधळ लपवत त्याच्याशी हाय हॅलो केले. गप्पांच्या ओघात अमन त्याला आज एकत्र जेवण करू म्हणत दारु मिळेल अशा एका धाब्यावर घेऊन गेला. दिनू काही ना काही बहाना देत नाही म्हणता म्हणता शेवटी तयार झाला. अमन ने जेवताना दारुचा ग्लास दिनूच्या पुढे करत इकड तिकडच्या गप्पा मारल्या आणि शेवटी आरतीचा विषय काढला. सुरवातीला दिनू काही त्यावर बोलत नव्हता, अमन त्याच्या तोंडून सत्य बाहेर काढण्याचा पूर्ण प्रयत्न करत होता. बराच वेळ आरतीचा विषय काढल्यावर , जसजशी दिनूला नशा चढली तसा तो जरा जरा बोलू लागला, “मस्त आयटम होती यार ती..पुरी लाइफ तिच्या सोबत मज्जा करणार होतो, लगीन करणार होतो पण साली तयार होत नव्हती. तुझ्यासोबत लफड होतं का रे तिचं.. म्हणूनच मला नाही बोलली ती..पण मी सोडली नाही तिला, मज्जा केली तिच्या संग अन् दिली फेकून नदीत..कुणाला कळालं बी नाही..”

अमन ने दिनूचे सगळे बोलणे त्याच्या नकळत फोनमध्ये रेकॉर्ड केले. रात्री उशिरा घरी आल्यावर अमन ने आरती विषयी त्याच्या भावना, तिच्या मृत्यूचे सत्य, पुराव्यानिशी मामांना सांगितले. दुसऱ्या दिवशी सकाळीच मामांच्या मदतीने दिनूच्या विरूद्ध पोलिसांकडे तक्रार नोंदविली, पुरावे दाखल केले. दिनूला काही कळण्याच्या आत त्याला अटक झाली आणि वर्षभराने का होईना पण आरतीच्या मृत्यूचे सत्य सर्वांसमोर आले.

अमनने अखेर आरतीला न्याय मिळवून दिला, तिला मुक्ती मिळाली. अमनला होणारा तिचा भास आता जाणवत नव्हता पण ज्यांनी तिच्यावर अन्याय केला, तिच्या चारित्र्यावर शिंंतोडे उडविले त्याला शिक्षा सुनावली गेली याचे अमनला समाधान वाटले.

अमनचं पहिलं प्रेम या जगात नव्हतं पण तिच्या आठवणी त्याच्या मनात अमर होत्या.
या आठवणी नव्याने मनात साठवून अमन शहरात परत गेला.

समाप्त.

मी लिहीलेली ही कथा कशी वाटली हे नक्की कळवा 😊

ही कथा काल्पनिक असून वास्तविक आयुष्याशी याचा कांहीही संबंध नाही.

© अश्विनी कपाळे गोळे

     अमन आणि आरती एकाच वयाचे. आरती दिसायला सुंदर, उजव्या गालावर पडणारी तिची खळी कुणालाही वेड लावणारी. गव्हाळ वर्ण, लांबसडक केस, साधं सरळ राहणीमान असलेली आरती अमनची बालपणीची मैत्रीण, दोघे दिवसभर एकत्र खेळायचे या अंगणात.  लहान असताना कधी मामांसोबत शेतात बैलगाडी सफर करायचे तर कधी मामा, आरतीचे बाबा यांच्यासोबत नदीवर पोहायला जायचे. प्रत्येक सुट्टीला आजोळी आल्यावर अमन आरतीला भेटायला अगदी आतुर असायचा. आरती सुद्धा मोठ्या उत्साहाने त्याची वाट बघायची. जरा वयात यायला लागल्यावर दोघांचे एकत्र खेळणे कमी झाले पण भेटीगाठी गप्पागोष्टी सुरू झाल्या. मुलगा मुलगी एकत्र दिसल्यावर गावात लोकं नावं ठेवतील म्हणून ती खेळायला वगैरे येत नसे पण लपून छपून कधी नजरेने तर कधी समोरासमोर भेटून दोघे खूप काही बोलायचे.

     दहावीची परीक्षा झाल्यावर अमन चांगला महीनाभर मामांकडे राहीला होता, त्यावेळी दोघांना एकमेकांविषयी जरा वेगळीच ओढ निर्माण झाली. बालपणाचा टप्पा पार करून आता तारुण्याची नवी उमेद, एकमेकांविषयी काही तरी आकर्षणाच्या भावना दोघांनाही जाणवल्या होत्या. त्यावेळी परत जाताना त्याचा पाय काही केल्या मामांकडून जायला निघत नव्हता पण आई बाबा घ्यायला आले आणि तो शहरात निघून गेला. त्याने आरतीला पत्र लिहिले होते,

“आरती, मला तू खूप आवडतेस..माझं प्रेम आहे तुझ्यावर..आता आपली भेट कधी होईल सांगू शकत नाही पण कॉलेज संपल्यावर लवकरच चांगली नोकरी शोधून तुला मागणी घालायला घरी नक्की येईल. मला खात्री आहे तू नक्कीच माझी वाट बघशील…आता परत आलो‌ की आपल्या नात्याविषयी घरी सांगणार आहे मी…
पत्र कुणाला दिसू देऊ नकोस, उगाच माझ्यामुळे तुझ्यावर काही आरोप झाले, कुणी काही उलट बोललं तुला तर मला सहन‌ नाही होणार ते… काळजी घे…

तुझाच,
अमन…”

ती भेट आरती सोबतची शेवटची भेट होती. तिला दिलेलं वचन पूर्ण करायला, नोकरी मिळाल्याची आनंदाची बातमी तिला सांगायला तो गावी आला होता पण ती मात्र कधीच हे जग सोडून गेली होती. किती‌ वाट पाहीली असेल आरतीने आपली पण या सहा वर्षांत आपण एकदाही येऊ शकलो‌ नाही इकडे याची त्याला खंत वाटली, आपसुकच त्याचे डोळे पाणावले. त्याच्या डोळ्यात आलेले अश्रू बघताच एक आवाज आला,
“अमन, रडू नकोस..तुला रडताना नहीं बघवत रे…जे काही झालं त्यात तुझी काहीच चूक नाही..”

अमन‌ त्या आवाजाच्या दिशेने बघतो तर आजुबाजुला कुणीच नव्हते. घरातले सगळे एव्हाना झोपी गेले होते.

अमन अस्वस्थ होत इकडे तिकडे बघत म्हणाला, “आरती…तू का दिसत नाहीये मला.. कुठे आहेस तू.. मला अशी कशी सोडून गेलीस गं…काय झालंय तुझ्यासोबत…आरती एकदा तरी माझ्या समोर येत ना… खूप काही बोलायच आहे.. खूप काही सांगायचं आहे तुला… कुठे आहेस तू…”

” अमन, आता मला तुझ्या समोर नाही येता येणार… खूप वाट बघितली रे मी तुझी..मला माहित होतं तू नक्की येणार पण थांबता नाही आलं मला तुझ्यासाठी… पण मी तुझ्यासाठी एक डायरी लिहून ठेवली आहे…उद्या सकाळी माझ्या घरी जा, माझी आई देईल तुला ती डायरी. तिला लिहीता वाचता येत नाही त्यामुळे त्यात काय आहे हे तिलाही नाही माहित पण जसं तू मला ऐकू शकतोस ना तसं आई सुद्धा मला ऐकू शकते, माझ्या आवाजाच्या सहाय्याने ती निदान जगते तरी आहे. माझ्या आणि बाबांच्या मृत्यू नंतर ती स्वतः ला संपविणार होती पण माझं अस्तित्व, माझा आवाज यातून मी तिला शपथ दिली की मी देवघरात लपवून ठेवलेली डायरी अमन आल्यावर त्यालाच द्यायची, तो एक दिवस नक्कीच येणार तोपर्यंत तरी तुला जगायचं आहे. तुझ्या येण्याने माझ्या मृत्युचे सत्य तुझ्या समोर, जगासमोर नक्की येईल याची मला खात्री होती. आईला सत्य कळाले तरी ती काही करू शकणार नाही आणि गावात कुणाला सत्य कळूनही ते काहीही करणार नाही म्हणून माझी डायरी फक्त तुझ्या हातात‌ यावी‌ आणि मला न्याय मिळावा यासाठी ही माझी इच्छा अपूर्ण असल्याने मला आजवर मुक्ती मिळाली नाही. उद्या आईला भेटून डायरी घे आणि नदी किनारी मला भेटायला ये. तुझ्या सगळ्या प्रश्नांची उत्तरे मिळतील तुला.”

“आरती…का गेलीस अशी सोडून मला…काय झालं नक्की तुझ्यासोबत…ये ना परत आरती…ये ना…”

अमन ओक्साबोक्सा रडत तिला आजुबाजूला शोधत होता. कधी एकदा सकाळ होते आणि आरतीच्या आईला मी जाऊन भेटतो असं झालेलं त्याला.

आरतीच्या विचारातच रात्री उशिरा त्याला झोप लागली. सकाळी जशी जाग आली तसाच तो खाडकन उठून बसला. लवकरच आवरुन बाहेर आला तोच मामींनी गरमागरम चहा नाश्ता दिला. घाईघाईत चहा नाश्ता करून तो आरतीच्या घरी गेला, दारातून आरतीच्या आईला हाक मारली. अमनला समोर बघताच त्यांच्या अश्रूंचा बांध फुटला. अमन घरात गेला तोच त्याचे लक्ष समोरच्या भिंतीवर लावलेल्या आरतीच्या आणि तिच्या बाबांच्या हार घातलेल्या फोटोंकडे गेले. आरतीच्या आईने डोळे पुसत त्याला बसायला एक खुर्ची पुढे केली आणि त्या आत गेल्या. अमनची नजर आरतीच्या फोटोवर स्थिरावली. तिचा निरागस चेहरा बघत दु:ख, प्रेम, विरह अशा मिश्र भावनांनी त्याचे डोळे पाणावले.

आरतीच्या आई पाण्याचा ग्लास त्याला देत त्याला म्हणाल्या, “अमन बाळा, आरती आपल्याला सोडून गेली रे… पण तिनं आत्महत्या केली नाही तर तिचा घातपात झाला असं सारखं वाटतं मला. तिच्या जाण्याचं सत्य अजूनही मी शोधतच आहे रे..वर्ष होईल तिला जाऊन पण आजही माझ्या आजूबाजूला वावरते ती असंच वाटतं मला.. त्यामुळे तर मी जगते आहे..आणि हो ही डायरी तितकी तुझ्यासाठी ठेवून गेली ती..तेही मला ती गेल्यावर कळालं..बघ बाबा काय लिहिलंय त्यात..”
त्या परत तिच्या आठवणीने रडायला लागल्या.

अमन ती डायरी हातात घेत त्यांना म्हणाला, “काकी, असं रडू नका, हिंमत ठेवा..मी आलोय ना.. सत्य शोधून काढल्याशिवाय नाही जाणार मी.. विश्र्वास ठेवा माझ्यावर..मला काही मदत लागली तर सांगतो .. आलोच मी..”

अमन डायरी घेऊन नदी किनारी जायला निघाला.

क्रमशः

डायरीत आरतीने नक्की काय लिहीले आहे? आरतीच्या मृत्यूचे सत्य काय आहे? याची उत्सुकता लागली ना…तर हे जाणून घेऊया पुढच्या म्हणजेच अंतिम भागात.

पुढचा भाग लवकरच पोस्ट करण्यात येईल.

कथेचा हा भाग कसा वाटला ते नक्की कळवा 😊

ही कथा काल्पनिक असून वास्तविक आयुष्याशी याचा कांहीही संबंध नाही.

© अश्विनी कपाळे गोळे

       अमन बर्‍याच वर्षांनी आज आजोळी आलेला. आजोळी आता आजी आजोबा नसले तरी दोन मामा मामी, भावंडे असं एकत्र कुटुंब. गावाच्या मधोमध प्रशस्त घर, चहुबाजूंनी अंगण त्यात फुलाफळांची झाडे. अमन‌ बालपणी प्रत्येक सुट्टीला इकडे यायचाच पण जसजसे दहावी नंतर शिक्षण सुरू झाले तसे त्याचे येणे जाणे बंदच झालेले. आता कॉलेज संपले, नोकरीची ऑफर हातात होती पण तिथे रुजू व्हायला अजून काही दिवस बाकी होते तेव्हा मामा मामींना भेटायला जायचा अमनचा बेत ठरला.

     सायंकाळी सहाच्या सुमारास तो गावात पोहोचला. गावी येताच त्याच्या बालपणीच्या अनेक आठवणी ताज्या झाल्या. बस मधून उतरून मामांच्या घराच्या दिशेने जायला निघाला तोच त्याच्या कानावर शब्द पडले, “अमन…कसा आहेस? खूप वाट बघितली रे तुझी… खूप उशीर केलास यायला…”

त्याला तो आवाज ओळखीचा वाटला, त्याने मागे वळुन पाहिले तर काही माणसे त्यांच्याच कामात गुंतलेली दिसली पण जिचा हा आवाज आला ती काही दिसली नाही. त्याला जरा विचित्र वाटले, जिची आठवण दररोज व्याकूळ करायची तिचाच आवाज होता हा याची त्याला खात्री पटली पण ती दिसत का नाही… उशीर केलास यायला असं का म्हणाली ती…अशा प्रश्नांची उत्तरे काही त्या क्षणी त्याला मिळत नव्हती.

     मामा मामी तर एक निमित्त आहे पण मनापासून जिला भेटायला आलो ती भेटणार की नाही हा विचार त्याच्या मनात आला तसेच त्याच्या चेहऱ्यावरचे भाव बदलले. तो पुढेपुढे जात राहीला. काही मिनिटांतच मामाच्या घरी तो पोहोचला. अंगणात पक्ष्यांचा किलबिलाट सुरू होता, दादा आला म्हणून सारी भावंडं त्याच्या अवतीभवती फिरत आनंदात उड्या मारत होती. मामा मामी मोठ्या कौतुकाने अमनचे स्वागत करत होती. जरा फ्रेश होऊन तो अंगणात खाटेवर येऊन बसला, सगळी बच्चे कंपनी अंगणात खेळण्यात मग्न होते. त्याची नजर बाजुला असलेल्या आरतीच्या घरावर स्थिरावली, तिच्या घरात कुणी दिसत नव्हते पण घरासमोर दिव्याचा मंद प्रकाश दिसत होता. तिची एक‌ झलक दिसावी या आशेने त्याचे डोळे तिलाच शोधत होते तितक्यात मामी गरमागरम चहा घेऊन आल्या.

“काय अमन, दमला असशील ना रे…चहा घे…बरं वाटेल जरा…”

“दमलो‌ नाही पण चहा नक्कीच घेणार मामी तुमच्या हातचा…” असं म्हणत त्याने चहाचा कप उचलला. मामा येतात बरं का गाई म्हशी बांधून, तू घे सावकाश चहा.. आम्ही जरा स्वयंपाकाचं बघतो म्हणत मामी घरात गेल्या.

अमन ने हळूच छोट्या भावाला जवळ बोलावून आरतीच्या घराकडे बोट दाखवून विचारले , “या घरांत कुणी राहते‌ की नाही..अंधार दिसतोय..”

छोट्या म्हणाला, “आरती ताई ची आई असते ना..एकटीच राहते ती..”

त्याच्या बोलण्याने अमनला विचार करायला भाग पाडले. आरतीची आई एकटीच राहते मग तिचे बाबा, आरती हे सगळे कुठे असतील या प्रश्नाने तो विचारात पडला. आरतीचे लग्न झाले असेल का…आणि मग तो आवाज कुणाचा होता…आवाज आला पण ती का नसेल दिसली…काय झालं असेल नक्की…
विचार करून अमनच्या डोक्यात नुसताच गोंधळ उडाला होता. काही तरी विचित्र नक्की घडतंय याची त्याला चाहूल लागली होती. आजुबाजूला कुणीतरी आहे असा भास त्याला जाणवत होता पण काय होतंय ते नेमकं कळत नसल्याने तो जरा अस्वस्थ झाला. तितक्यात मोठे मामा त्याच्या शेजारी येऊन बसले. लहान मामा अंगणातल्या हौदा जवळ हात पाय धूत होते.
  
  मामांसोबत जरा वेळ गप्पा गोष्टी केल्यावर त्याने विचारले, “मामा, शेजारी आरती राहायची ना हो.. लहानपणी यायची माझ्यासोबत खेळायला…आता कुणी दिसत नाही त्यांच्या घरात…”

त्यावर मामा म्हणाले, “आरतीची आई एकटीच राहते तिथे आता. मागच्या वर्षी आरतीने आत्महत्या केली आणि तिच्या वडिलांना तो धक्का सहन झाला नाही, ते आजारपणाने गेले. आरतीच्या आईच्या डोक्यावर बराच परिणाम झाला या सगळ्याचा. बिचारी कुणाशी बोलत नाही, काही संबंध ठेवत नाही, सतत म्हणते की माझी आरती माझ्या आजुबाजूला आहे, ती माझ्याशी बोलते. त्यामुळे गावकरी तिला वेडी म्हणतात…”

अमनला हे सगळं ऐकून धक्काच बसला. “आरतीने आत्महत्या केली?…पण का?…”

“कुणालाच सत्य माहीत नाही, काही जण म्हणतात तिचं लफड होत कुणाशी तरी..ती गरोदर होती…त्याने लग्नाला नाही म्हंटले म्हणून हिने स्वतः ला संपविले. कुणी म्हणते पाय घसरुन पडली नदीत कपडे धुताना… नुसत्याच मनाच्या थापा मारतात लोकं पण खरं काय कुणास ठाऊक..”

आता मात्र अमनच्या पायाखालची जमीन सरकली. काही तरी गडबड नक्कीच आहे हे त्याला लक्षात आले. त्याला हे सगळं ऐकून खूप दुःख झाले. आरती असं कधीच करणार नाही याची त्याला खात्री होती तेव्हा नक्कीच तिच्यासोबत काही तरी झालंय हे कळायला अमनला वेळ लागला नाही. आरतीला भेटायच्या ओढीने आज इथे आलो आणि ती या जगात नाही हे त्याच्यासाठी खूप धक्कादायक होते. गावात पोहोचताच त्याला झालेला तिच्या आवाजाचा भास….गावात आल्यापासून जाणविणारं तिचं अस्तित्व त्याला या सगळ्यात काही तरी गुपीत नक्की आहे , कदाचित तिला काही तरी सांगायचे आहे हे त्याला लक्षात आले.
आता आरतीच्या सत्य जाणून घेण्याचा त्याने निर्धार केला.

या सगळ्या गोष्टींचा विचार करत असताना मामींनी जेवायला हाक मारली आणि अमन भानावर आला. त्याचं कशातच लक्ष लागत नव्हतं. मामा मामी , भावंडे सगळे हसत खेळत जेवण करण्यात , गप्पा गोष्टीत रमले होते पण अमन मात्र वेगळ्याच विश्वात हरवला होता, मनोमन अस्वस्थ झाला होता.

जेवणानंतर मामांसोबत गावात जरा फेरफटका मारायला गेला तेव्हा त्याला सतत आजुबाजूला कुणाचा तरी भास होत होता. आरती अदृश्य स्वरूपात आजुबाजूला वावरत आहे हे त्याला जाणवत होते.
रात्री झोपताना त्याला आरती सोबत घालवलेल्या क्षणांची आठवण झाली.

क्रमशः

आरती आणि अमन यांच्यात काय नातं होतं?
आरती सोबत काय झाले, ती अमनला तिच्या आत्महत्येचे कारण सांगेल का..तिने नक्की आत्महत्या केली की काही अपघात झाला…अमन हे सत्य कशाप्रकारे शोधून काढणार हे बघूया पुढच्या भागात.

पुढे काय होणार याची उत्सुकता तुम्हाला नक्कीच लागली असणार ना…

पुढचा भाग लवकरच…

कथेचा हा भाग कसा वाटला ते नक्की कळवा 😊

ही कथा काल्पनिक असून वास्तविक आयुष्याशी याचा कांहीही संबंध नाही.

© अश्विनी कपाळे गोळे